Prolog.

ute;wić. Jak mnie kocha. Jak mu źle, że odeszłam. Że wybacza mi to, co się stało. Że chciał mnie choć raz zobaczyć. Żywą. Powiedział, że dziękuje za prezent. Podobał mu się. Ale nie wie- działam o czym mówi. Nie pamiętałam. Powiedział też, że niedługo się spotkamy. I wtedy już zawsze będziemy razem. Nie będzie żadnej przeszkody, która by nas rozdzieliła. Nawet śmierci.
Spojrzałam na niego przerażona. W jego oczach było szczęście. Kłamstwo. Nie. Naprawdę szczęście. To jego dusza cierpiała. Starał się ukrywać to. Widziałam, jak jego myśli oglądają się za kobietami, które mijaliśmy. Wzroku nie odwrócił. Patrzył przed siebie. Ramię miał tak wyciągnięte, jakby trzymała się go kobieta. Albo jakby trzymał pacz-kę, by nie spadła. Aluzja oczywista. Ujęłam jego ramię. Delikatnie. A ludzie dalej nie wiedzieli, że prowadzi ducha pod ramię. Dopiero po chwili zorientowałam się, co robię, więc puściłam go. On szepnął, że i tak mnie kocha. A następne kilka godzin spędziliśmy na powrocie do jego domu. Wiedziałam, że jestem odpowiednią osobą w odpo-wiednim miejscu. Jeszcze tylko czas. Weszliśmy do mieszkania. Całą drogę się oglądałam. Tak, pierwszy raz wi-działam to miejsce. Fascynujące. Wszystko wyglądało jak za cza- sów wojny. Chociaż. Miało nutę smaku nowoczes-ności. W mieszkaniu było jeszcze ciepło. To tylko kwestia czasu. Jesień. Pozamykał okna. Rozejrzałam się. Zwar- iowana z niego osoba. Naprawdę. Meble – neutralne podejście. Ale jego pokój. Ha. Ślicznusi. Mała kolekcja na lewo. Duża kolekcja na prawo. Zaśmiałam się. Spojrzałam na niego z szerokim uśmiechem. Który zniknął. Gdy tylko zdałam sobie sprawę. Że siedzi. Patrzy na mnie. Centralnie. I płacze. Wiedziałam, że to moja wina. Chciałam coś zrobić. Przytulić. Pocieszyć. Cokolwiek. Bałam się, że nie przestanie. A on tylko szepnął, że mnie kocha. Położył się na łóżku. I zasnął. Takie miałam wrażenie. Ale chwilę później nakryłam go kocem. A on położył swoją dłoń na mojej. Uśmiechnęłam się lekko i położyłam obok niego.