Autoportret

Widzisz tą dziewczynę?
Tą, która patrzy w niebo i uśmiecha się radośnie do słońca.
Tak, to właśnie ona. Nie, nie oceniaj jej wyglądu. Nie mów nic o niedbale związanych włosach, których kosmyki tańczą na wietrze.
Nie wspominaj nic o figurze. Nie oceniaj jej w skali od 1 do 10.
Spójrz na jej twarz. Na jej szczery uśmiech.
Na to wszystko, co sprawia, że wydaje się najwspanialszą osobą na świecie.
Widzisz, jak tańczy boso na zroszonej trawie?
Nie, proszę cię, nie mów, że to idiotka.
Przecież sam widzisz, że ona jest mądrzejsza niż ty.
Ona potrafi cieszyć się życiem.
I zapewniam cię, to ona jest teraz królową całego świata.
Ona to wie.
Czuje, że cały świat uśmiecha się na widok roztańczonej, rozmarzonej dziewczyny.
Na jej widok.
I z pewnością jest jej z tym wspaniale.
Bo przecież nie liczy się nic oprócz jej tęsknych marzeń i snów.
Widzisz, znów spogląda w niebo. I wybucha szczerym śmiechem.
Nie patrz na nią tak ironicznie, tylko dlatego, że ty już nie potrafisz tak się śmiać.
Ty swój śmiech zgubiłeś, ale może go odnajdziesz.
Spójrz na nią po raz ostatni.
Czy ona nie jest szczęśliwa?
Spróbuj być taki jak ona.
Choć przez chwilę.