Część I

Przebudzenie

Rozdział I

Ogień zaczął powoli pochłaniać całą wioskę. Mieszkańcy nie mogli krzyczeć kobiety, mężczyźni a nawet dzieci nie dały rady wydusić najcichszego pisku. Jedyne słyszalne odgłosy to skwierczenie płonących ciął i krzyk trzech kobiet. Najgorsze nie było to że ogień powoli trawił ich ciała. Najgorsze było to że płomienie pomimo że ogień co najwyżej mógł musnąć ich dusze, co i tak sprawiało silniejsze cierpienia niż jakikolwiek ból fizyczny.

Następnego ranka Primus rozpoczął przeszukiwanie tego co zostało z wsi. Na obrzeżach były pola z widocznym pyłem z niedoszłych spalonych plonów. Wokół rynku stały domy i zagrody dla zwierząt. Okolica budynków gdzie przetrzymywano zwierzynę było najgorsze, smród rozkładających się ciał zwierząt, które nie zostały spalone a jedynie zabite przez płomienie. A ich proces rozkładu został jedynie w małym stopniu przyśpieszony, co było spowodowane tym że jako istoty nie będące samoświadome nie posiadały duszy która była celem ognia.

Primus nie mogąc znieść smrodu truchła postanowił się go pozbyć. Przykucnął po czym wziął garść popiołu z ziemi przyłożył go do ust, szepcząc cicho kilka słów po czym wyrzucił go w górę. Proch po opadnięciu na martwe zwierzęta, sprawił że te zaczęły się palić, co sprawiło że nieprzyjemny zapach znikł. Mag odetchnął z ulgą. Natomiast zadziwił go stan studni, która wyglądała na nietkniętą ogniem. Najwyraźniej musiał wcześniej tego nie za uwarzyć. Spróbował spojrzeć wewnątrz studni, niestety studnia była tak głęboka że nie było nic w niej widać. Primus podniósł lewą dłoń przeciągnął nią w lewo, prawo i w dół szepcząc „Adveniens autem lux”. Z jego dłoni, w głąb studni spadła świecąca kula. Leciała oświetlając skaliste wnętrze studni, po 10 sekundach opadania, rozpadła się na błękitny pył. Pod irytowany mężczyzna stworzył jeszcze 2 takie kule i każda z nich po 10 sekundach spadania zmieniała się w świecący pył. Primus postanowił że musi zejść i sprawdzić co jest wewnątrz studni sam.