Podróż dwudziesta szósta Liona Gromkiego

Jednak dokładne dotarcie do wybranego punktu wymagało precyzyjnie obliczonego promienia spirali, po której należało się poruszać. Dlatego wszyscy bez wyjątku Omelecianie byli świetnymi matematykami. Bo który z rozgorączkowanych, zakochanych młodzieńców nie nauczy się wzoru opisującego spiralę logarytmiczną we współrzędnych biegunowych, gdy jeden biegun spirali pokrywa się z miejscem jego pobytu, a drugi z miejscem pobytu jego ukochanej oczekującej go z niecierpliwością i w powabnym negliżu? Nawet jeżeli odległość od środka kolejnych pętli spirali rośnie w postępie geometrycznym, a narzeczona wygląda jak gruba, czerwona dżdżownica? No cóż, serce nie sługa. Na kursach przedmałżeńskich rozwiązywano takie oto typowe zadania, wielce ułatwiające kontakty międzygąsienicowe:

Z punktu P spirali wyrusza pan młody idąc w kierunku D z prędkością 5 km/godz., a po trzech godzinach, bo musiała poprawić makijaż, z punktu D wychodzi narzeczona idąc z prędkością 3 km/godz. Obliczyć po jakim czasie i w jakiej odległości od punktu P nastąpi rozwód.

 Z okien mojej celi widywałem też niejednokrotnie zakochanych. Nie chodzili nigdy obok siebie, nie chcąc narażać swej drugiej, ukochanej połowy na spacer po niewłaściwej stronie. Chodzili zatem na randki gęsiego. Jednak ze względu na swoją długość, jedno z zakochanych poruszało się przodem, a drugie tyłem, żeby ze sobą swobodnie porozmawiać, a nawet wymienić coś w rodzaju gąsienicałusów.

Na osobne omówienie zasługują zasady komunikacji w miastach, a w szczególności ruch pieszych na pasach. Biorąc pod uwagę, że najkrótszy widziany przeze mnie obywatel mierzył dwieście pięćdziesiąt metrów, a zdarzali się też pięciokilometrowi, łacno wyobrazić sobie, że gdy taki osobnik przechodził przez ulicę, to blokował ruch samochodowy na dłuższy czas. Dlatego na Omelecie kierowcy większą część czasu stali w korkach i skutkiem tego klęli jak szewcy, przy czym określenie: „jak jeździsz glizdo!”, było stosunkowo najłagodniejszym.

Wstydliwe milczenie okrywało natomiast fakt, że wielu obywateli umarło z głodu, zanim nauczyli się jeść zupę lewą macką. Podobnie prawdomówność nie była mile widziana, dlatego wszyscy na tej planecie kłamali jak najęci.

 Jeden z moich współtowarzyszy w więzieniu, Arivaldo Morrera Psantyramus Valewmorde y Pozawodach, bokser zawodowy, zdobywca wielu brązowych, srebrnych a nawet kilku złotych medali, matematyk-amator, został skazany na ćwierć wieku za to, że znokautował przeciwnika prawym sierpowym. Notabene Arivaldo zajmował grubo ponad połowę celi, w której razem siedzieliśmy. Mimo tego stał się moim najlepszym przyjacielem i powiernikiem, o ile oczywiście można się przyjaźnić z gąsienicą, półtorakilometrową na dodatek. To właśnie od niego dowiedziałem się wielu takich ciekawostek. I oto, na ten przykład, Omelecianie słuchali muzyki wyłącznie mono, bo nie do pomyślenia było, żeby jakiekolwiek urządzenie grające miało jednocześnie i prawy i lewy głośnik. Nazwiska mieszkańców Omelety były odwrotnie proporcjonalne do długości danego osobnika. Czyli, im krótszy obywatel, tym dłuższe było jego nazwisko. Najdłużsi Omelecianie nosili nazwiska jednoliterowe i nie mieli wcale imion. Zależność pomiędzy długością nazwiska a obywatela Arivaldo objaśniał mi przez wiele zimowych wieczorów, kreśląc z upodobaniem i rozmachem godnym uczonej gąsienicy zawiłe wzory matematyczne, do czego, z braku mózgu elektronowego, zużył jakieś trzydzieści cztery tysiące arkuszy papieru kancelaryjnego. Czynił to jednak w sposób tak jasny i klarowny, że mam wrażenie, że teraz zdałbym już ziemską maturę z matematyki, nawet na poziomie rozszerzonym. Drugi z kolei współtowarzysz niewoli został skazany za to, że kiedyś w miejscu publicznym poskarżył się głośno na bóle w prawym boku. Inny znowuż siedział za to, że ośmielił się bezczelnie i prowokacyjnie, jak podano w akcie oskarżenia, usunąć sobie lewy migdał.