Pierwsze podejście - Rozdział pierwszy

- W przyszłym tygodniu? Może? – Ledwo powstrzymuję łzy. – Proszę, nie mów nic więcej. Krzywdzisz mnie… - Wychodzę z pomieszczenia zostawiając na stole kubek z gorącą kawą. Wrzucam do torby pare potrzebnych rzeczy i dzwonię po taksówkę. Schodzę na dół i wyciągam z szafy parasol, bo właśnie zaczęło padać. Mąż do mnie podbiega i chwyta za ramię. Odwraca mnie do siebie.

- Co ty wyprawiasz? – Pyta.

- Pytanie powinno być skierowane do ciebie.

- Nie rozumiem cię.

- Nie… to ja ciebie nie rozumiem. – Mówię i zakładam buty. Otwieram drzwi frontowe domu. Potykam się o przedostatni schód. Taksówka już na mnie czeka. Witam się z kierowcą tak, jakby nic się przed chwilą nie wydarzyło. Podaję ulicę, na którą ma mnie zawieźć. Więcej już się nie odzywam.

Zastanawiam się, czy Michał jest naprawdę taki nieczuły. Może tylko mi się tak wydaje? A może nie dostrzegałam tego? Wcześniej jednak nie było między nami takich sytuacji. Zawsze mieliśmy dla siebie czas. W trakcie pracy Michał do mnie dzwonił, a od paru miesięcy wszystko to zniknęło. Czuję się porzucona i nic nie warta. Tak nigdy nie miało być. Jestem oszukana przez los.

***

- Sypie śnieg. – Słyszę głos. Dostrzegam opierającego się o stolik, przy którym siedzę, wysokiego, szczupłego mężczyznę.

- Napijesz się kawy? – Pyta. Kiwam głową, że tak. Nieznajomy znika z mojego pola widzenia.

„Ach ta moja nieśmiałość” – myślę sobie i zatapiam się w lekturze, od której przed chwilą zostałam oderwana.

„A jednak, wyznaję, pragnąłbym dotknąć jej ust; pragnąłbym zapytać ją o coś; patrzeć na jej spuszczone skromnie oczy, tak żeby nie wywołać rumieńca; pragnąłbym rozpleść jej włosy, których najmniejszy loczek przechowałbym na pamiątkę. Słowem, pragnąłbym wobec niej posiadać wszelkie przywileje dziecka i jednocześnie pozostać dojrzałym mężczyzną.”