"Pamiętniki zakochanych" fragment

- Jak zjawa?

- Czy możesz teraz wrócić i porozmawiać ze swoim mężem?

- Byłym mężem.

- Wyjaśnij mu stan swojego ducha i po prostu zniknij. Co ja mam do cholery wspólnego z waszymi problemami? Mam swoje, równie trudne do rozwiązania. Nie mogę się obarczać tobą. Ten upadek ze skarpy to przypadek. Mój upadek. Twój był zamierzony. Czy pomyślałaś wtedy, przepraszam bardzo za to pytanie, że pierwsza osoba, która znajdzie twój zeszyt, będzie odpowiedzialna za wyjaśnienie tego, co niewyjaśnione i twoją teleportację.

- Nie pamiętam, co wtedy myślałam.

- No właśnie. A ja nie mam teraz ochoty zgadywać, co ty wtedy myślałaś. Czy to jest jasne? Powiedz coś tymi dziwnymi wargami. Uszczypnij mnie. Skiń głową, że rozumiesz. Przepraszam na chwilę, muszę się przy okazji wysikać.

Kiedy wyszłam, stała.

– Ula!

- Mogłabyś mi pomóc znaleźć jakieś rozwiązanie.

- Jedynym rozwiązaniem, jakie znam, jest wizyta u egzorcysty.

Nie słyszałam wcześniej, że ktoś wszedł do kabiny obok.

- Przepraszam, za dużo wina. – Powiedziała pani, która wyszła z wyrzutami sumienia.- Całkowicie się z panią zgadzam. Kobiety w naszym wieku, patrząc w lustro, mają już tylko takie marzenia. Młodym jest dużo łatwiej. Proszę się nie przejmować aż tak bardzo. Wszystko się ułoży, kwestia przyzwyczajenia. Miłego dnia.

- On mnie kocha. - W końcu powiedziała nieśmiało Ula.- Cały czas. Spędziłam z nim noc, potem, jak wyszłam od ciebie.

- Wyszłam, to za dużo powiedziane. Dobrze, zróbmy tak, spędź z nim jeszcze dzisiejszą noc. U mnie się nie pokazuj. Sytuacja rodzinna bardzo się skomplikowała. Nie mogę gadać do siebie, do ciebie, przy córce. Jutro jedzie do Wiednia. Będę miała czas, żeby o tym pomyśleć. Powiedzmy o dziewiętnastej. Jezutku, przecież ty nie wiesz, co to czas. Wlatuj, kiedy chcesz, będę czekała. Obiecuję. A teraz znikaj. – Poprawiłam makijaż i wyszłam.