Nowy Początek cz.III

- Mistrzu! – wykrzykną Lothalt gdy ostatnia z zakapturzonych postaci dokonała swego żywota. Cała piątka zgięła się w ukłonie, oddając cześć przybyłemu mężczyźnie. Ten odwrócił się w naszą stronę. Dyszał ze zmęczenia, czoło zroszone miał kroplami potu. Podszedł do nas wolnym krokiem i położył rękę na mym ramieniu, szczerze się przy tym uśmiechając.

- A więc to ty jesteś Vaynekan Mayhalt – jego głos działał kojąco, nie pasował zupełnie do jego srogiego oblicza. Twarz poznaczoną miał licznymi bliznami, oraz pokryta siecią  zmarszczek, zdradzało to, iż był człowiekiem leciwym, mimo tego zachował młodzieńczą sylwetkę oraz kondycję.

- Miło mi, że mogę cię w końcu poznać Vaynekanie – wciąż oszołomiony nie mogłem wydusić z siebie słowa. – Pozwól, że rzucę nieco światła na to co przed chwilą zaszło – jedyne na co mogłem się zdobyć, to lekkie skinienie głową potwierdzające moją gotowość do wysłuchania opowieści. Mistrz ( jak nazwał go Lothalt ) zaczął się przechadzać po Sali stukając swoim kosturem o kamienną posadzkę.

- Mam nadzieję, że nie daliście wiary ich słowom – spojrzał na nas wymownie.

- Nie Mistrzu! Ani przez chwilę! – padła odpowiedź ze strony Lothalta.

- To dobrze – kopnął jedną z rozstawionych świec, gorący wosk rozlał się po zimnej kamiennej posadzce i natychmiast zastygł. – Słyszeliście zapewne o sztuce zwanej alchemią – jak było mi wiadomo, alchemia była zakazana na terenie całego królestwa – To za jej pomocą, mieli zamiar osiągnąć cud, o którym mówili. Szukali sposobu na pozbawienie człowieka woli. Pozbawienie go więzi z innym człowiekiem. Ludzie stali by się bezmyślnymi marionetkami, które po pewnym czasie związali by swoją wolą, by na gruzach starego, powstało nowe królestwo. Wystarczyło by zatruć wszelkie ujęcia wody. Byli o krok od sukcesu.