Można wygrać z nałogiem, trzeba tylko chcieć

 Coraz więcej osób uzależnia się od narkotyków, alkoholu czy tytoniu.Ale zdarzają się także przypadki uzależnień od komputera czy internetu.W dzisiejszych czasach najczęściej w nałóg popadają ludzie młodzi, którzy nie potrafią poradzić sobie z własnymi problemami i jest im po prostu złe w życiu. Ludzie uzależnieni tracą wszystko co osiągnęli do tej pory. Dawniej na pierwszym miejscu stawiali dom, rodzinę czy pracę a teraz nałóg stał się panem i władcą człowieka.   Osoby uzależnione najczęściej szukają oparcia w kimś bliskim i zaufanym. To dzięki takiej bliskości małymi kroczkami można się uwolnić od największego nieprzyjaciela człowieka-nałogu.Jak wiadomo początki zerwania z nałogiem nie są najłatwiejsze.Ale przecież nie wolno się poddawać, trzeba walczyć do końca, bo stawką w tej grze jest życie uzależnionego. Życie ludzkie jest zbyt cenne aby umierać z przedawkowania narkotyków czy wycieńczenia organizmu z powodu nadmiernej ilości alkoholu we krwi.
W mojej pracy chciałabym przekazać w sposób dość czytelny to iż można się wyleczyć z nałogu.Opiszę doświadczenia ludzi, którzy zechcieli mi opowiedzieć o swojej walce z uzależnieniem.Choć nie była to łatwa droga w ich życiu jednak im się udało, gdyż nie poddali się na samym początku, walczyli do końca.
   Powrócę jeszcze do pewnej sytuacji, która zdarzyła mi się kilka miesięcy temu.Przechodziłam obok chłopaka, który był zupełnie naćpany. Każdy patrzył na niego obojętnie tak jakby był już wrakiem.A tak przecież nie można.Nie można skreślać nikogo z życia nie dając takiej osoby szansy.Bo to jest człowiek, on nadal żyje i może żyć. Później w domu doszłam do wniosku, że zachowałam się jak ci wszyscy inni ludzie. Zupełnie tak jakby to mnie nie obchodziło, zupełnie obojętnie. Gdyby jeszcze raz
zdarzyła się taka sytuacja na pewno inaczej bym zareagowała. Starałabym się mu pomóc nawet jeśli nie przyniosło by to oczekiwanego skutku. Tyle, że miałabym pełną świadomość, tego,że próbowałam i nie przeszłam obojętnie obok tej sprawy.Nawet taka szczera rozmowa może by coś przyniosła. Nie mówię tu od razu o całkowitym wyleczeniu, bo to nie możliwe ale tylko o jakimś nakierowaniu tego chłopaka na drogę leczenia i ośrodek dla narkomanów.
   Agata jest młoda ma dopiero 20 lat a jednak poznała już życie i niebezpieczeństwa jakie w nim czyhają na człowieka. Opowiadając mi najgorszy rozdział swego życia nie było jej łatwo.Powiedziała , że już nigdy nie weźmie prochów i że chce zapomnieć o tym co było, chce pomyśleć o swojej przyszłości.Jak zawsze w takich sytuacjach zaczyna się całkiem niewinnie. Agata przygotowywała się właśnie do matury. Próbowała wszelkich sposobów na lepsze zapamiętywanie materiału. Ale one nie przynosiły
upragnionego rezultatu. Koleżanka zaproponowała jej amfetaminę, która podobno jest świetna na pamięć. Początkowo się wahała, ale jak każdy wmawiała sobie, że gdy raz spróbuje to się nie uzależni. Obiecała sobie, że to jest pierwszy i ostatni raz gdy bierze dopalacz. Rzeczywiście pomogło. Jednak materiału do nauki zaczęło przybywać. Wtedy Agata zaczęła brać amfę coraz częściej. Za każdym razem obiecywała sobie, że to ostatni raz. Gdy zdała maturę z świetnymi wynikami rodzice kupili jej
wypasione auto, dawali kasę na to co tylko chciała. W wakacje postanowiła wyjechać ze znajomymi nad morze. Pewnego wieczoru na imprezie pojawiły się narkotyki. Dziewczyna wiedziała, że nie powinna ich zażywać ale nie mogła się oprzeć pokusie wzięcia czegoś dużo lepszego niż amfetamina. W myślach powtarzała sobie co mi tam szkodzi wziąć ten jeden raz i tylko dzisiaj. Przecież nie jestem jakimś ćpunem i się tak od razu nie wciągnę. Agata zwierzyła mi się, że za każdym razem gdy brała heroinę
zapominała o wszystkim, o swoich codziennych problemach, o otaczającym ją szarym świecie, o awanturach z rodzicami. Zaczęła brać coraz więcej aż nie mogła przestać. Głód był tak silny, że za działkę prochów zrobiła by wszytko. Rodzice na początku nie zauważali tego, że ćpa.Moż