Moc bursztynu cz-8

- W żadnym wypadku, dzisiaj. On ma zmienne nastroje, musisz go najpierw dobrze poznać i oswoić.

- Dam sobie radę, przecież nie pierwszy raz dosiądę konia.

- Nie Małgorzato. Jak mi wiadomo, nie jeździłaś ponad dwadzieścia lat. Chyba zdajesz sobie sprawę, że musisz zaczynać krok po kroku, jak nowicjuszka? Huragan tylko niewinnie wygląda, ale tak naprawdę, to bestia. Niewykluczone, że go kiedyś dosiądziesz. Jednak na razie jest to niemożliwe. Jeździł na Huraganie nasz serdeczny przyjaciel. Znał konia i jego zmienne nastroje. Zawsze wiedział, jak do niego podejść i z której strony. Jednak pewnego razu popełnił błąd, za który drogo zapłacił.

- Nie żyje? – spytała Małgorzata z przerażonym wzrokiem utkwionym w Beatę.

- Na szczęście żyje, tylko miał mieć amputowaną nogę. Jego rodzice robili wszystko, co tylko możliwe, żeby nie dopuścić do amputacji. Ale nie wiem, jak to się skończyło. On milczy nie dając znaku życia, my natomiast nie znamy jego adresu. Prawdopodobnie wyjechał z Poznania. Ale sądzę, czy rychło czy późno, odezwie się do nas. Jest przecież ojcem chrzestnym naszej córeczki.

- Kiedy to się stało?

- Trzeciego maja minął rok.

- Nie byłaś u niego w szpitalu?

- Nie, gdyż tego samego dnia, odleciał helikopterem do Warszawy. Wiadomo mi tylko, że w Polsce nie miał szans na operację. Dlatego rodzice szukali pomocy za granicą. Teraz wiesz, dlaczego się nie zgadzam, żebyś dosiadła Huragana.

Małgorzata spojrzała na Beatę i puściła do niej oko.

- Dla mnie, nie ma rzeczy niemożliwych i uwielbiam ryzyko – rzekła pewnym głosem. – Najpierw go oswoję, potem popędzę, na Huraganie i będę się czuła, jak w objęciach huraganu. Jednak wszystko w swoim czasie. Myślę, że mój dziadek, będzie zawsze przy mnie, żeby nic złego mnie nie spotkało. – A ten mężczyzna jest młody?

- Nawet bardzo młody.