Moc bursztynu cz-3

  Małgorzata leżąc nieruchomo na brzuchu – głośno zawodziła, a obfite łzy nie pytając o zgodę - wypływały spod powiek i oblewały satynową poduszkę. – Jestem idiotka, nawet cholerna idiotka. Nie pomyślałam o tym wcześniej, teraz muszę cierpieć – narzekała dławiącym od łez głosem. Zdawała sobie sprawę, że przez własną głupotę dzisiejszą noc nie zmruży oka. Kiedy tak płakała i syczała z bólu, niczym rozwścieczony gajor - otwarły się raptownie drzwi i w progu stanął Tomek.

- Jest tu ktoś?! – zapytał dość głośno.

Małgorzata uniosła głowę i z wyrazem bólu – spojrzała na syna. Tomek na widok matki roześmiał się serdecznie i pospieszył, aby ją powitać.

- Tylko delikatnie mnie dotykaj! – krzyknęła machając rękoma.

- Co się stało mamo, że jesteś tak bardzo przerażona? Czyżby Norbert cię opuścił? – zażartował.

- Też – kiwnęła głową. – Ale to, w tej chwili  nie ma znaczenia, najważniejsze są moje plecy i ramiona. Sam zobacz, jak wyglądam – rzekła odwracając się do niego tyłem.

Tomek podszedł do kontaktu i osiem żarówek tkwiących w żyrandolu: oświetliły cały pokój. Obrzucił matkę pełnym przerażenia wzrokiem.

- Mamo, coś ty zrobiła? Jak można się tak spiec? Przecież twoje plecy przypominają wrzuconego go wrzątku raka. Podszedł do niej, delikatnie ją przytulił i pocałował w czoło. – Pojedziemy mamuś do szpitala, udzielą ci pomocy doraźnej i zapiszą coś do smarowania. Inaczej nie zaśniesz, będziesz cierpiała – tłumaczył ciepło jak małej dziewczynce.

Małgorzata pokręciła przecząco głową.

- Nie chcę widzieć żadnego szpitala. Wsiądź do samochodu, Tomku i podjedź do apteki, a na pewno ci coś doradzą. Gdy byłeś malutki, to miałam różne kremy i balsamy, na wszelki wypadek. Ale teraz mi to niepotrzebne. Byłam nad wodą, a nie pomyślałam, jakie mogą być skutki opalania. Jednym słowem, zdrowo mi odbiło. Twojemu ojcu też odbiło, nawet bardzo mu odbiło.