Malarz

- Kwaśna? – spytała zdumiona dziewczynka.
- Bardzo kwaśna. Jak cytryna obrana ze skórki, którą chcesz zjeść, jak jabłko. Jadłaś kiedyś cytrynę?
- Jej – dziewczynka skrzywiła się mrużąc oczy i przyjmując bardzo skwaszony wyraz twarzy.
- Właśnie tak – zaśmiał się Kryspin – I gorące jest, płonące. Rozświetla niebo i odbija się w morzu. Fale je rozmywają. Jest mniej kwaśne i chłodniejsze, bo w wodzie, ale tam jest. Ponad wodą latają ptaki. Pewnie dotykałaś kiedyś ptaków, ale stąd wyglądają jak kołujące i raz po raz machające skrzydłami małe samolociki wypatrujące w wodzie smakołyków. Latają ponad wodą stadkami. Na brzegach, bliżej nas leżą kamienie, dalej jest plaża z piaskiem i stadem Homo sapiensów, znaczy ludzi. Całe stado ludzi, którzy nie zdają sobie sprawy, że są stadem. Każdy zajęty sobą, albo co najwyżej dwójką ludzi z którymi tu przyszedł. Są obok siebie, zerkają na siebie kątem oka, ale tak naprawdę każdy stara się zachowaniem i sposobem bycia nie zauważać, że są razem, odciąć się. Każdy sobie. Mniejsza z tym. To nie ma nic wspólnego z  obrazem morza.
 - Czy to źle, że każdy jest tak osobno?
 - Wiesz. Czasami każdemu potrzeba chwilę samotności, ale… raczej niedobrze.
 - To dlaczego ludzie nie są razem ze sobą? Dlaczego nie chcą się nawzajem zauważyć?
 - Bo… boją się siebie nawzajem. Wiedzą, że inni potrafią ranić, więc żeby nie zostać zranionymi odcinają się. Pokazują swoim zachowaniem: ja jestem silny, nikt mnie nie pokona. Niech nikt mi tu nie podskakuje. Chociaż tak naprawdę wcale nie są silni. Tylko boją się, że ktoś to może zauważyć
i wykorzystać przeciw nim. Taka głupota.
 - Głupota. – potwierdziła mała, a Kryspin spojrzał na nią spod brwi, nie do końca wiedząc co ma na myśli. Dziewczynka chwilę się zbierała, aż w końcu zauważyła. - Jedną gałązkę to łatwo złamać, ale cały pęk to już o wiele trudniej. Jak jest się delikatnym, to żeby nie złamać trzeba razem.
 - Bardzo mądre spostrzeżenie. Tylko widzisz. Patyki maję tę zalet