Kacper

   Zawsze lubiłam tę bibliotekę. Niewielki budyneczek, wieczna cisza między regałami… tam właśnie po raz pierwszy zobaczyłam plakat akcji „Tajemniczy Opiekun”.

   Tego dnia wcześniej wróciłam z pracy, sama już nie pamiętam, czemu właściwie. Otworzyłam drzwi mieszkania i w tym samym momencie przypomniałam sobie, że przecież nie mam co czytać. A czytać muszę, dla mnie to konieczność, kwestia przetrwania, być albo nie być. Fikcja od zawsze ważniejsza była dla mnie, niż jedzenie. Głodny żołądek jedynie burczy, głodne serce zaczyna mówić.

   Od zawsze, to znaczy od kiedy? Zastanowiłam się mętnie, zbierając przeczytane książki z nocnego stolika i pakując je do torby. W szkole podstawowej jeszcze nie czytałam nic poza lekturami. Odkąd rozstałam się z Rafałem? Nie, wcześniej. Odkąd skończyłam studia i zajęłam się tą swoją „karierą”? Nie pamiętam. Z powrotem zapięłam guziki płaszcza i zamknęłam drzwi na klucz. Jak to właściwie było z tym czytaniem w liceum? Nie mogę sobie przypomnieć.

   Zanim zeszłam po schodach i przebiegłam na drugą stronę ulicy, zdążyłam już pomyśleć o dziesięciu innych sprawach – o tym, że jest chłodno jak na kwiecień, i o zakupach na obiad, i o paskudnej sukience, którą miała na sobie sąsiadka podczas spaceru z psem. Na całe szczęście nie mam psa… ale za to mam kilka paskudnych sukienek – z tą myślą stanęłam w drzwiach biblioteki. Właśnie miałam wejść do środka, gdy zobaczyłam przed sobą ten plakat.

   Nie wyróżniał się niczym szczególnym. Był pastelowy i taki bezpłciowy, choć może w przypadku plakatu to pomniejsza wada. Moją uwagę zwróciła nazwa fundacji, „Podziel się sercem” – gdyby nie ona, pewnie w ogóle nie zauważyłabym tytułu akcji. Już miałam prychnąć przez nos, kto wymyślił taką niemądrą i raczej nieporadną językowo nazwę, gdy mój wzrok obsunął się niżej. Akcja „Tajemniczy Opiekun” – przeczytałam. Podobała mi się ta powieść, w ogóle lubię literaturę dziewczęcą od… no, od dawna. Zerknęłam na dalszy ciąg.

   Acha. Poszukiwane osoby do korespondencji z podopiecznymi domu dziecka. Program zakłada odpowiadanie na każdy otrzymany list (a, to niezgodnie z powieścią) i okolicznościowe prezenty, drobiazgi na urodziny, imieniny, Święta i 1 czerwca. Niewiele. W każdym razie, nie wymagali małżeństwa.

   Podśmiewając się w myślach, pchnęłam drzwi. Często śmieję się w myślach, bo śmiać się głośno nie mam za bardzo do kogo – za to nikt nie mówi mi, że „nie wypada”. W myślach wszystko wypada. Trudno wstydzić się siebie, gdy jest się już „po przejściach”. To czas na szczerość, i takie tam.

   Oddałam książki i wypożyczyłam następne. Nie zajęło mi to byt wiele czasu, czytam praktycznie wszystko, co wpadnie mi w rękę, o ile nie zrazi mnie okładka lub tytuł. Jeszcze chwilę po prostu postałam sobie pomiędzy regałami, chłonąc atmosferę. Wyszłam na zewnątrz kumulując w sobie tą cieplutką, miękką ciszę niczym niedźwiedź przed hibernacją – i w tym stanie ducha znów zerknęłam na plakat. Przystanęłam. Popatrzyłam przez chwilę, a potem poszłam zrobić zakupy. Czy coś się zmieniło w moim wcześniejszym nastawieniu? Nie. Tyle że zapamiętałam adres strony internetowej, na którą można było składać zgłoszenia.

   "Mój Tata zrobił plask na chodniku przed blokiem, a Mama zrobiła papa. Nie widziałem jej od dwóch lat."

   Muszę przyznać, że początek listu Kacpra zbił mnie z tropu. Czułam się skonsternowana. Mało powiedziane. Wpadłam w lekką panikę. Przypomniałam sobie, że nasze listy, dorosłych, będą podlegały cenzurze, żeby chronić dzieci…. sama potrzebuję ochrony, pomyślałam. Na szczęście, dalej było już normalniej. Źle to zabrzmiało... milej. Nie, to też nie to. Lżej.