I Niewolnica

-         Zabierajcie ją szybciej, bo mnie głowa od niej boli!

Piraci nic nie zrozumieli ze słów dziewczynki, a nawet nie chcieli rozumieć. Tylko jeden z nich znał język, którym mówiła. Był to jego język ojczysty.

-         Czekaj Cruel! Nie zabijaj jej – Janusz wstał i podszedł do przyjaciela – Wyświadcz mi przysługę i podaruj tą dziewkę. Przyda  mi się ktoś tych rozmiarów.

-         Po co ci ona? – zapytał ze zdziwieniem – Lubisz takie małe szczury?

Janusz miał w zanadrzu inna odpowiedź, jednak stwierdził, że opcja przedstawiona przez Cruela wydaje się korzystniejsza więc tylko kiwnął głową w potwierdzeniu.

Dziecko przerzucało przerażony wzrok z Cruela na Janusza. Nie rozumiała, o czym rozmawiają ale akcja się wstrzymała. Janusz nie wyglądał tak przerażająco jak Cruel. Był jakieś 10 lat młodszy od swojego kompana. Równie potężnej postawy, jednak o jaśniejszym ubarwieniu. Włosy miał koloru jasnego brązu zaczynającego wchodzić w szarość. Rozmawiając z Cruelem miał surowy, szyderczy wyraz twarzy, jednak gdy skierował wzrok w stronę dziewczyny ujrzała w nich cos uspakajającego, dającego poczucie zaufania. Poczuła w tym mężczyźnie ratunek, mimo że nie rozumiała języka, w jakim mówił. Wlepiła w niego duże, zielone oczy, w których zaiskrzył cień nadziei.

-         No dobrze. Trochę dziwne masz gusta ale jak sobie Januszu życzysz.

-         Zaprowadźcie ją na pokład statku Janusza – rzucił do stojącej w sali załogi – A ty chodź się napić – zwrócił się tym razem do kompana.

-         Zaprowadźcie ją a ja pójdę powiedzieć moim ludziom o co chodzi

Cruel spojrzał na niego zaskoczony

-         Przecież oni to zrobią

Janusza zalała fala gorąca.

-         Nie zrozumieją się. Moja załoga nie mówi po portugalsku – kręcił dalej.

Cruel dalej zaskoczony zachowaniem Janusza przytaknął i skinął na podwładnych, aby wykonali polecenie. Ponownie rozległ się krzyk dziecka.