Gospoda Pod Rozbitym Krążownikiem

ie mogła się rozwijać”. Dopóki urzędnicy nie wyciągną do nas pomocnej dłoni, Jedi nie zostanie zdemaskowany.

Wypada poruszyć temat budowy gospody, jej kształtu i wyposażenia. Poproszę o włączenie wizualizacji. Gotowe? No to zaczynamy, za pięć sekund. Najpierw: z otchłani kosmosu wyłania się owalny kształt Krążownika Międzygalaktycznego model beta 0.0.1. Na początku ciemny, metaliczny, surowy, opustoszały wrak, cmentarz maszyny i załogi. Cisza kłuje w uszy, a monotonia Krążownika i otoczenia zaczyna przyprawiać o mdłości. Wtedy: Niby złudzenie, niby tak, coś miga, niebiesko-czerwono-biało. I jeszcze obok – jakby standardowy znak portu. Powoli dwa świecące punkty nabierają kształtów. Widzimy z jednej strony biały okrąg, w którym widnieje starodawny niebieski widelec i czerwony nóż. Tuż obok znak Portu S1. Kierujemy statek we wskazanym kierunku. Żółto-różowy czworokąt z fioletowymi literami Ps i cyfrą 1 widnieje nad śluzą. Rozsuwa się bez pytania o kod, a naszym oczom ukazuje się niemal opustoszały port mający lata świetności dawno za sobą. Roboty przechwytują nas i po chwili możemy stanąć na żelaznym podeście. Podobne ciągną się w górę i w dół, z lewej strony mamy opuszczoną kantynę, a na prawo miejsce awaryjnego lądowania. Roboty naprawcze stoją pod migoczącą lampą. Zastanawiamy się czy drzemią czy też są niesprawne. Wyjście z portu nie jest typowe: wszystkie pomosty schodzą się w jednym miejscu, na małym placu. Maszyny ochroniarskie nie zwracają uwagi na ruch. Stoją po obu stronach wąskiego wejścia schodzącego głęboko i ostro w dół. Zejście wyżłobione jest w metalu. Zaczyna się podejrzewać, że wejdziemy zaraz do środka Krążownika Międzygalaktycznego model beta 0.0.1. Robi się duszno i wilgotno. Co bardziej nerwowi sięgają po aparat z tlenem. Nie zdążyli go założyć, gdy spadek się kończy, a oczom ukazuje się przestrzenna szklana kopuła, pod którą stoi w całej okazałości Gospoda Pod Rozbitym Krążownikiem. Neon oślepia na chwilę. Nie jest się w stanie rozróżniać kształtów. Kolory mienią się przez chwilę stając się jedyną rzeczywistością. Po chwili staje przed nami metaliczny barak z neonem zawieszonym nad drzwiami. Z tej perspektywy nie wygląda imponujący. Średniej wielkości hala, nic więcej. Budynek bez wyobraźni, aestetetyczny. Niechętnie przekraczamy próg. I: Ogarnia nas półmrok. Fluorescencyjne ściany rzucają mdłe, delikatnie błękitne, światło na zgromadzonych. Po prawej znajduje się bar, wysoka lada wzorowana na tradycyjnych, przypomina dębinę. Za nią maszyna do parzenia czarnego pobudżacza i rozpuszczalnej herbaty, model H3, ze srebrnymi lejkami wystającymi z czarnej zabudowy. Rząd lśniących butelek wypełnionych substancjami zakazanymi w znacznej części Uniwersum. Magia kolorów: intensywna zieleń, żółć, czerwień we wszystkich odmianach, kremowa biel i delikatny brąz… Na tle butelek mroczna postać barmana przecierającego plastikowy kufel. Krępa postać rzuca badawcze spojrzenia na klientów marszcząc gęste brwi. Sala zastawiona jest okrągłymi stolikami, w dali widać maszynę z produktami czekolado podobnymi i szafę grającą - model R2. W dali widać drzwi windy, przy których stoi robot-tragarz. Tuż przy wspomnianych urządzeniach siedzi zakapturzona postać. Nie wiedzieć czemu odwracamy wzrok. W knajpie siedzi kilka osób. Wpatrzeni w kufle lub talerze milczą. Ubrani w większości w stroje przypominające styl Collage. Znoszony strój Collage. Część ma u pasa broń. Od zwykłych laserów PPX, po cuda, których rozsądny osobnik bałby się użyć. Siadamy przy jednym z metalowych stolików, wystukując zamówienie na małym komputerku wmontowanym w blat. Dopiero teraz zauważamy, że w lokalu gra muzyka. Śpiewa kobieta, kocia melodia, nie znana nikomu. Wolny, ślimaczy rytm snuje się po sali. Odnosimy wrażenie, że wszyscy zasłuchali się w dziwną opowieść&he