Dzieci przeklętych

Każdej nocy budziły mnie te przeraźliwe krzyki, wprost błagające o pomoc. Byłam zwyczajną, przestraszoną dziewczyną, a tymczasem okazało się, że co nocy miałam gości, którym tylko ja mogłam pomóc. A wszystko zaczęło sie tego feralnego dnia, od tych głupich opowieści w które nie chciałam uwierzyć. Bałam się, miałam do tego prawo. Który człowiek nie obawiałby się duchów zmarłych ludzi? Gdyby nie te dusze, prawdopodobnie nie poznałabym prawdy o sobie, nigdy nie odkryłabym kim tak naprawdę jestem, a raczej kim byłam. Stałam między grobami, dusza Jonathana zbliżała się do mnie. Wiedziałam, poprostu czułam, że niesie mi złe wieści, wieści, z którymi nie będę mogła się pogodzić. Już nigdy. Rozejrzałam się dookoła. Było ciemno, drzewa kołysały się na wietrze. Po cmętarzu błąkały się niezliczone dusze, którym kiedyś miałam pomóc, zastanawiało mnie tylko kto później pomoże mi...? Bezlitośnie czekałam na nadchodzącą prawdę, ale dlaczego ja? Po tym wszystkim? Przecież pomagałam, każdemu co noc, dbałam o nich, przywiązywałam się... A z czasem pokochałam. Tego jedynego, który zmarł, wiele lat temu. Odwlekałam ciągle z pomocą dla niego. Nie mogłam pozwolić mu tak poprostu odejść, stał się dla mnie bardzo ważny. Kochałam go, ale wiedziałam, że nigdy nie będziemy razem. Być może dlatego, że byłam a raczej zdawało mi się, że byłam zwyczajną śmiertleniczką, a on duchem. Miałam do czynienia z jego duszą! Jonathan podszedł do mnie i położył swoją dłoń na moim policzku. Patrzyłam prosto w jego ogromne brązowe oczy, pokochałam je już za pierwszym razem, kiedy tylko je ujrzałam. Zdawałam sobie sprawę, że żadne z nas nie czuje tego dotyku. Już otwierał usta, aby wyjawić mi prawdę, kiedy dusza zmarłej Ammy zniknęła. Jak to możliwe skoro nic nie zrobiłam? Moje życie było z nią ścieśle powiązane, poczułam to, kiedy nagle moje serce przestało bić...