- No tak… - Nie wiedziałem co mu odpowiedzieć. Ale uświadomiłem sobie, że pewnie ma rację. Jestem agnostykiem, lecz do Boga nie mam pretensji o to, że jest, czy o to – że go nie ma. Uważam sprawę za otwartą. – No tak – powtórzyłem – ale co powiesz o robotach, androidach, itp.? W końcu, to oni mogą polecieć za horyzont. Człowiek przypina sobie skrzydła, ale, w gruncie rzeczy, jest tylko Ikarem.

            - Roboty? – Zastanowił się. – Roboty, to tylko roboty. Za daleko idziesz.

            - Przecież to tylko kwestia czasu kiedy androidy zostaną obdarzeni umysłami. Naszymi umysłami. – Coś mnie korciło, by mu zaleźć za skórę. Chciałem się z nim podroczyć, by odreagować wyjście Joanny, i zabić w sobie myśl, że zaraz będzie się pieprzyć z jakimś młodym gnojkiem. – No tak… ale jesteś wierzący. Tylko… pytanie, czy Bóg stworzył wszechświat, nie ma sensu, bo czas przed Wielkim Wybuchem nie istniał. Nikt nie stworzył wszechświata, i nikt nie kieruje naszym losem. Nie ma piekła, nieba i życia pozagrobowego. Kiedyś kosmos był punktem nieskończenie małym. To nieskończenie mała Czarna Dziura. Nie można się cofnąć do chwili przed Wielkim Wybuchem. Wszechświat sam się napędza, i to doskonale, ale bez Boga. Popatrz…Czarna Dziura ugina nie tylko światło, ale i czas. Zbliżając się do niej, czas spowalnia, aż w końcu się zatrzymuje. We wnętrzu Czarnej Dziury czas nie istnieje. Tak właśnie było na początku wszechświata. Dopiero w momencie Wielkiego Wybuchu, czas zaczął płynąć. Co ty na to?

            - Wierzę, że Bóg istnieje, i on wszystko stworzył.

            - No dobra. Z wiarą się nie dyskutuje.

            W zasadzie, niewiele mnie to obchodziło. Chciałem tylko pogadać, a nie wiedziałem o czym.

            - … Joanna wyszła – głupio powiedziałem.

            - Słyszałem.

            - Masz ochotę się napić? – To było chyba nasze najbardziej ulubione zajęcie.

            - Pewnie teraz nie mielibyśmy sobie wiele do powiedzenia, gdybyś usiadł i język chciał nawiązać dialog. – Matka wznosił się na wyżyny elokwencji. – Człek powinien się rozejrzeć, czy stół zastawiony i Piękna Bestia na stole.  Po co pytasz? Gdy taki piękny dzień z odbiciem kosmosu w drodze do melancholii?

            - Masz rację. Nie powinienem pytać. Kupię żołądkową gorzką.

            - Kup też wodę mineralną.

            - W porządku.

            Przed wyjściem uważniej spojrzałem na Matkę. Pomyślałem sobie z troską, i z podziwem, że jakoś sobie radzi. Był mężczyzną już po pięćdziesiątce, szczupły, wysoki, o twarzy pociągłej, z długimi, ciemnymi włosami, opadającymi mu na kark. Grał na akordeonie i śpiewał w chórze kościelnym. Często solo. Artystyczna dusza.

            … A dzień, faktycznie był piękny.

                                        IV

1.