Ciemność nocy...

ze pomagać. Dopiero nastawił uszu, kiedy paplanina słów, naszła na temat wydarzeń z dzisiejszej nocy.
Ardin mówił, wpatrzony w kłusujących na przodzie jeźdźców:
-Ten chłopak wydawał się wcześniej taki słaby. Było z niego takie wątłe dziecko. A teraz! To on już jest prawdziwy wojownik. Sam widziałeś! Jak jednym strzałem, może zabić groźnego wilka. A przedtem mu przyszło jeszcze z dwoma. Jego ojciec chciał, żeby Flawio pokazał co potrafi. I się nie zawiódł. To on powalił te dwa martwe potwory na koniu starego.Słyszałem, że ty przyjaźniłeś się z nim w dzieciństwie i sam możesz potwierdzić tę zmianę.
- Tak, tak... – mruczał Toriell. A na jego twarzy powstał mały uśmieszek i w myślach wypowiedział te słowa – może wzrosły umiejętności, ale nie wiem, czy przestał być tchórzem.
   Po chwili rzeczywistość przed nim zaczęła niknąć. Jego świadomość brnęła w dawne wspomnienie. Widział siebie z Matlin oraz z jej bratem, jak byli dziećmi. Szli do lasu, oddalając się od Innerot. Nie było wtedy zimy, lecz środek lata. W mroźnej krainie, śnieg już prawie stopniał i było dość ciepło. Pod ich stopami znajdowała się naga ziemia, przyprószona z lekka zielenią. On ubrany w jakieś łachmany,stanął i odwrócił się przez ramię. Bo na ziemi klękał Flawio i błagał o powrót. Siostra próbowała go uspokoić, mówiąc:
– zaraz na pewno wrócimy, tylko przejdźmy jeszcze kawałek.
Na takie zachowanie, począł się śmiać, po czym wypuścił kilka drwin i szedł dalej. Matlin spowodowana współczuciem, nie wiedziała co robić,ale nadal była przy boku Toriella.
Brat niespodziewanie złapał się ręki dziewczyny i płakał.
– Nie, nie..., proszę nie! Tata mówił, że w lesie są przeraźliwe potwory – piskliwie krzyczał.
   Nie mógł już sobie nic przypomnieć, a świadomość zaczęła mylić fakty.Wydawało mu się, że to on razem z Matlin są zaginionymi dziećmi.Tylko że w tym przypadku, ich nie udało się odnaleźć. I kiedy zagubieni wędrowali, to natknęli się na głodnego wilka. On zginął pierwszy z rozszarpanym gardłem, próbując ratować dziewczynę.
Później ogarnęła go ciemność. Myślał że już umarł.

Niebo było już całe ogarnięte bezchmurnym błękitem, kiedy udało im się dojechać do grodu. Wcześniej jeszcze spotkali pozostałych z grupy poszukiwawczej, którzy mieli odnalezione dzieci.
Ardin zobaczył, że chłopiec nadal wydawał się przestraszony tą niebezpieczną przygodą, a jego młodsza siostra smacznie spała w ramionach jakiegoś jeźdźca.Oddając nieprzytomnego Toriella pod opiekę innych, wziął malca na swojego wierzchowca, żeby go uspokoić. Sześciolatek widząc znajomą twarz, po kilku pociesznych słowach, zamienił swą strapioną minę na zabawne grymaski, i zaczął bawić się grzywą konika.
Dowiedział się też, że dzieci utknęły na dole pewnego, stromego stoku. I gdyby chłopiec nie porwał na gałęzi obok urwiska swoich spodni, raczej nie udało się ich, tak szybko odnaleźć.  Musieli także poczekać do rana z wydostaniem maluchów, ponieważ w nocy było zbyt trudno tam się dostać, i jedynie mogli rzucić im ciepłe koce i jedzenie.
     Innerot znajdowało w małej dolinie okalaną wielką, iglastą puszczą. Z lasu spływała płytka rzeczka - na dnie wyłożona gładkimi, szarymi kamieniami, i wlatywała do prostokątnej dziury w grodzie otoczonego drewnianymi palami.
W domu czekali na nich inni, z niecierpliwością oczekujący wieści o poszukiwaniach. I kiedy dojechali, a przywódca siadł z konia, z płaczem przyklękła przed nim matka, zobaczywszy swoje dzieci - całe i zdrowe.
- Droga niewiasto, nie mi należą się podziękowania. Nie ja odnalazłem, i wyratowałem malców - powiedział i podniósł z ziemi kobietę.
- Ale to Ty Panie, niezwykle szybko zorganizowałeś pomoc, więc za to jestem uniżenie wdzięczna.
- To był mój święty obowiązek.
    Toriell zaczął odzyskiwać przytomność. Zobaczył też, że rana została już dobrze opatrzona. Po czym usłyszał znajomy śmiech, ten który zwykle wywoływał u niego przyjem