Ciemność nocy...

Ciemność nocy otaczała pusty las, i tylko światło księżyca trochę ją rozpraszało, odbijając się od śniegu, leżącego na ziemi. Biały puch przykrywał gałęzie iglastych drzew.
     Chłodny mroźny wiatr irytował ukrywającego się w rowie człowieka, który obserwował znajdujące się nieopodal legowisko wilków.Bardzo chciał tam podejść,ale było ono pilnowane przez trzy bardzo duże samce. Na szczęście jego zapach nie był wykrywalny, dzięki specjalnej maść z korzenia dzikiego kwiatu. Miał też na sobie białe futro, które zakrywało go w zimowej poduszczę.
Nagle coś zwróciło uwagę drapieżców. Dwóch z nich pobiegło w jakimś kierunku. Lecz pozostał najsilniejszy.
    To była dobra okazja na atak! Mężczyzna próbował wilka podejść od tyłu,jednak on spostrzegł go instynktownie i zwinnym skokiem rzucił się na niego i powalił. Napastnikowi w ostatniej chwili udało się przebić krótkim mieczem ciało samca, ale to nie pokonało definitywnie zwierzęcia, które otworzyło szeroko szczękę starając się rozszarpać szyje oprawcy i zabić resztkami sił. Trzymając kark wilka, czuł że nie uda mu się go długo powstrzymywać i zaraz niechybnie zginie. Nagle usłyszał odgłos kopyt. A po pewnym czasie stworzenie drgnęło oraz osunęło się martwe na ziemię.
     Zauważył strzałę wystającą z głowy trupa, a kilka kroków dalej młodzieńca z łukiem na szarym koniu.Szczupłe, długie ramiona ułatwiały mu posługiwanie się bronią.Kiedy zdjął hełm zobaczyć można było jego krótkie, białe włosy i piękne, błękitne oczy.
     Łucznik przybył z dwoma innymi jeźdźcami. Dużo starszy towarzysz, pokryty na twarzy licznymi bliznami,swym stalowym spojrzeniem, uważnie wszystko obserwował. Nad jego wierzchowcem były przewieszone dwa nieżywe wilki, prawdopodobnie pozostali strażnicy.
- Jeszcze chwila, a rozwaliłby ci gardło. Na szczęście zdążyłem! - Odezwał się dumnie młody ratownik.
Po chwili zsiadł z konia trzeci mężczyzna, po czym podszedł do legowiska i zauważył:
- Nie jadły nic od dawna, widać tu tylko resztki jedzenia sprzed ostatniego udanego polowania, więc nie złapały dzieci.
- Pewnie gdzieś się schowały i zamarzły! Nigdy ich nie znajdziemy! – Stwierdził człowiek niedawno walczący ze zwierzęciem.
- Toriell, i tak jesteś ranny, to możesz wracać do Innerot z moim synem – powiedział przywódca.
Ale on nie wydawał się zadowolony z takiej sytuacji, a jego ognisty wzrok rozpalał mroźny klimat. Z wyglądu różnił się od pozostałych, miał długie, brązowe włosy, ciemniejszą cerę oraz czarne oczy. Przybysze ignorowali to rozgorączkowane zachowanie, pewnie przyzwyczajeni do ognistego charakteru swego kolegi.
- Ojcze, ja mogę zostać, niech Ardin z nim pójdzie – prosił młodzieniec.
- On mi jest bardziej potrzebny, więc nie dyskutuj ze mną.
    Rozmowę przerwał nadjeżdżający człowiek, który następnie poinformował ich, że dzieci zostały odnaleziona przez drugą grupę poszukiwawczą i, że mogą wracać do domu.

Małe płatki zaczęły lekko spadać z nieba. A blade słońce starało się wychodzić za horyzontu i rozjaśniać noc.Wojownicy weszli w wolną przestrzeń i jechali przez zwalony śnieg.Dookoła nich rozprzestrzeniał się zielony, sosnowy las. Toriell kłusował z tyłu grupy. Nie czuł się zbyt dobrze i trochę słaniał się na koniu. Rana na szyj nie była perfekcyjnie opatrzona, musiał poczekać na odpowiednią pomoc, aż dojadą do grodu. Ardin zauważył to, więc podjechał do niego i począł prowadzić jego wierzchowca oraz pilnować, by nie spadł. Na przodzie pędzili ojciec i syn, zajęci rozmową.
    Usłyszał ciche westchnięcie Ardina. Widać było, że jest w dobrym humorze. Pewnie dlatego, bo wdowa i matka zaginionych dzieci, była jego znajomą. A przedtem nie mógł znieść myśli, że będzie musiał poinformować ją o stracie całej rodziny. No i zaczęła mu się gęba nie zamykać. Przez to gadanie, Toriella rozbolała głowa. Słuchał go niezbyt dokładnie. Zrozumiał tylko tyle, że kobieta będzie bardzo szczęśliwa i,że on lubi jej zaws