Anioły na kółkach

- Dobry pomysł.

Dziewczęta zajęły się szukaniem drużyny i klubów sportowych dla niepełnosprawnych. Julia nawet nie chciała widzieć swojej dolnej części ciała, może ze strachu, a może z odrazy.

W trzy tygodnie po wypadku Julia była już w domu. Nie chodziła jednak jeszcze do szkoły. Rany powypadkowe dobrze się goiły i nie było większych komplikacji. Dziewczyna dostała dwie nowe protezy. To nie marzenie Julii, ale nie było najgorzej. Gosia codziennie przynosiła przyjaciółce lekcje i coś słodkiego na poprawienie nastroju. Umiała pocieszyć przyjaciółkę. Przy niej Julia zawsze czuła się lepiej.

- Byłam u trenera twojej drużyny- zaczęła Gosia.

- I co? No mów!- niecierpliwie pospieszała  Julia.

- Kazał mi cię pozdrowić. Powiedział, żebyś się nie martwiła. To jeszcze nie tragedia. Znalazł ci nawet dobrą drużynę koszykarską dla inwalidów.

- Możesz nie wypowiadać tego słowa?- poprosiła koleżankę.

- Ale Julcia to normalne, pogódź się z tym, tak jak wszyscy.

- No wiem, ale to nie takie proste. To ja jestem niepełnosprawna a nie ty- żaliła się przyjaciółce Julka.

- No może masz rację, ale nie kłóćmy się już.

- Gosiu, jesteś kochana!-  z wdzięcznością przytuliła przyjaciółkę.

- Wiem!

Tydzień później Julia już uczyła się chodzić na swoich ,,nowych nogach”. Jeździła także z Gosią na treningi do klubu nowej drużyny. Jej nowy trener , pan Maciek był bardzo miły. Znów była liderką grupy. Na boisku czuła się jak ryba w wodzie. Lubiła współzawodniczki, a one lubiły ją. Nawet wózek inwalidzki już jej nie przeszkadzał. W szkole też było jak dawniej. Jedyną zmianą był brak krzesełka przy jej ławce. Uczniowie zachowywali się jak dawniej. Nie próbowali pomagać Julii, z resztą sama tego nie chciała.

Po południu na treningu pan Maciek miał dla nich wspaniałą wiadomość.

- Dziewczyny, jedziemy na mistrzostwa!- huknął radosnym basem.

- Ale jak to? Kiedy? Gdzie?- pytały zaciekawione zawodniczki jedna przez drugą.

- Pierwsze w tym roku mistrzostwa koszykarskie dla niepełnosprawnych. W dodatku to mistrzostwa Polski. Musimy dać z siebie wszystko.

- No jasne trenerze. Na pewno!- powtarzały jedna po drugiej.

- Będziemy najlepsze!?- wykrzyknęła Julia

- Tak!!!- krzyknęły prawie równocześnie dziewczyny.    

Julia po treningu była tak podekscytowana, że nie mogła przełknąć kolacji ani spać w nocy. Miała nadzieje, że wygrają i całe miasto będzie z nich dumne. Chciała pokazać światu, że niepełnosprawni też mogą coś osiągnąć.

Następnego dnia w szkole powiedziała o wszystkim Gosi, do tej pory nie widziała przyjaciółki ponieważ nie było jej na treningu. Teraz obie mogły się cieszyć z sukcesu drużyny.

Nadszedł dzień zawodów. Julka od rana była podekscytowana. Nie mogła się na niczym skupić. Ledwie powstrzymywała się okrzyków radości. Bardzo chciała zwyciężyć. To było w tej chwili jej jedyne i największe marzenie. Wiedziała, że nie może zawieść dziewczyn z drużyny. Zaprosiła na mecz uczniów ze szkoły, znajomych i rodzinę. Chciała, aby wszyscy mogli się cieszyć razem z nią. Jednak im bliżej była meczu, tym bardziej traciła pewność siebie. Pojechała na zawody z rodzicami i Gosią. Bardzo się denerwowała. Droga jej się dłużyła. Nie miała ochoty na rozmowę. Skupiła się na układaniu planu meczu. Opracowała w głowie strategię i myślała jaką zawodniczkę, gdzie ustawić.

Wreszcie dojechali na miejsce. Ona i jej mama poszły do szatni, a tata i Gosia na trybuny zająć najlepsze miejsca.

- Mamo boje się, że możemy przegrać.

- Jesteście świetne, nie martw się, wiem, że wygracie.

- Nie byłabym tego taka pewna.

- Uwierz w to. Bez wiary nic się nie udaje.

-  Ale będziesz trzymać kciuki?