Duszne lato cz.3 (+18)

Duszne lato cz.3 (18+)

***

- Zrób coś wreszcie z tym kotem, bo mi zniszczy wszystkie kwiaty! – rzuciła od progu błagalnym tonem matka.

- Co niby mam zrobić? – prychnęła Mariolka nie odrywając wzroku od telewizora. – Pójdę i ich opierdolę, a za chwilę oni znów go wypuszczą.

- Nie wiem, wymyśl coś! – Opowiedziała matka, ale widząc, że dziewczyna nie reaguje, dodała. – W końcu to ty jesteś wielką panią podkomisarz z komendy wojewódzkiej!   

- Weź mnie matka nie wkurwiaj! Wiesz za co mam te dwie gwiazdki?

- Za to, że masz łeb na karku i w dodatku masz to po mnie! - Cukrzyła jej dalej matka.

 Chyba podziałało, bo po chwili dziewczyna zwlekła się z kanapy i pomaszerowała do przedpokoju. Niespiesznie założyła crocsy i wyszła, trzasnąwszy drzwiami. 

Nie minęło kilka minut i była już z powrotem, trzymając za kark rudego kota sąsiadów.

- Co chcesz z nim zrobić? – przestraszyła się matka, wyobraziwszy sobie, jak Mariolka topi Rudolfa w wiadrze albo robi z nim coś jeszcze gorszego, czego kobieta nie umiała sobie nawet wyobrazić.

- Nic – odpowiedziała dziewczyna i otworzywszy drzwi od łazienki, wrzuciła zwierzę do środka i zamknęła.

- To, dlaczego go do nas przyniosłaś? – kobieta w dalszym ciągu nie umiała sobie tego racjonalnie wytłumaczyć.

-  Przetrzymamy go trochę u nas, to może się przestraszą, że im spierdolił, a jak się wreszcie znajdzie, to nie będą więcej jebanego sierściucha wypuszczać, żeby srał ludziom pod kwiatki.

Matka spojrzała na Mariolkę z dumą.

- Podoba mi się twój pomysł, choć nie ukrywam, że może być trochę ryzykowny. 

- Eee, tam – dziewczyna wzruszyła ramionami.

- A mówiłaś w firmie o tym, co wymyśliłyśmy na kółku różańcowym?

- Mówiłam.

- I co? 

- Gówienko, daj mi wreszcie spokój! – odpowiedziała dziewczyna, udając wielkie zainteresowanie jakimś programem publicystycznym.

- Zrobić ci kogel-mogel?

- Nie chcę żadnego kogla-mogla!

Mariolka zerknęła na matkę kątem oka. Z twarzy kobiety nie znikał szeroki uśmiech.

- Albo zrób…

***

Od śmierci żony, Dziadzia lubił przesiadywać w przydomowym ogródku. Opalony na mahoń i w cieniu jaśminu, wyglądał trochę jak afrykański władca, z nieodzowną wierzbową witką w dłoni do rozganiania srebrzysto-zielonych much, krążących nad jego głową. Wyglądało to trochę tak, jakby prowadził z muchami jakąś prywatną wojnę, bo machał z taką zawziętością, że aż świszczało. Minę miał przy tym taką, jaką zwykli mieć najwięksi i najgroźniejsi wodzowie w historii wszystkich wojen. Każdemu świśnięciu towarzyszyło głośne łomotanie w klatkach spłoszonych królików, jak bicie w afrykańskie bębny, które niosło się echem po całej okolicy, podrywając do góry kolonie kawek i gawronów. Ten magiczny rytuał, można było obejrzeć i usłyszeć od początku czerwca, z pominięciem dni wietrznych i pochmurnych. 

Facet zupełnie się rozsypał. Legenda środowiska, mistrz Europy w strzelaniach pneumatycznych, wielokrotnie nagradzany za odwagę i poświęcenie przez komendanta Komendy Głównej Policji stał się wrakiem człowieka. Chlał praktycznie bez przerwy i wyglądało na to, że zwariuje albo zapije się na śmierć. Nikt nie miał odwagi podejść i zapytać, dlaczego tak siedzi w cieniu jaśminowca i walczy ze srebrzysto-zielonymi muchami.

I wtedy przyszła wiadomość ze stołecznej, że Mariolka jest na wylocie, z powodu jakiejś afery obyczajowej. Dziadzia kochał dziewuchę, jak własną córkę, bo nie mieli z żoną własnych dzieci. Decyzja o powrocie Mariolki do Komendy Wojewódzkiej podziałała na niego, jak jakieś cudowne lekarstwo. Poczuł, że musi działać, że ma jeszcze po co żyć. 

Jakoś tak dziwnie wyglądało puste krzesło pod krzakiem.

***

Kiedy Mariolka weszła do domu, on nawet nie drgnął. Siedział nieruchomo obserwując świat za oknem, a raczej jego mały fragment z przydomowym ogródkiem.