404NOTFOUND - Rozdział 9

Owszem, miała zmarszczki, ale to mu nie przeszkadzało. Chłopak nie był w stanie opisać większości uczuć. Mimo to odczuł słowa brata bardzo głęboko.

Westchnął. Jego "mały braciszek" - altruista, bierze na siebie smutek świata.

Długo patrzył na Krystiana. Gdy odezwał się w końcu, jego głos był ciężki i zachrypnięty.

- Nie zrobię tego.

- Obiecujesz?

Oczy Dana nagle zaczęły go szczypać. Tak wyglądał płacz bez łez, czy też kara za grzechy?

- Obiecuję. Brat... nie mów mamie...?

- Sam powiesz?

Chłopaka przeszedł dreszcze. Odwrócił się.

- Nie. Nie chcę widzieć smutku na jej twarzy.

- Ja również.

Nastolatek skinął głową i wyszedł.

Wieczorem, gdy mama weszła do jego pokoju z kolacją, poprosił, żeby z nim posiedziała. Kobieta zdziwiła się i stwierdziła, iż nie ma czasu; zaproponowała inną godzinę. Ale nie przyszła - zmęczona pracą zasnęła w fotelu, gdy na chwilę usiadła.

// przyp. aut. Wybaczcie. Szkola. //