Zimny Wiatr
Arnaldur Indriason

W moim odczuciu najsłabsza z dotychczasowych powieści Indridasona. Czytając miałam wrażenie, że autor nie bardzo wie, do czego dąży. Czy ma to być powieść kryminalna, sensacyjna, czy raczej rozważania socjologiczne na temat zjawiska rasizmu na Islandii. Ten brak zdecydowania zaowocował książką mdłą, wręcz nijaką. Nie ma w niej nic, co by na dłużej przyciągnęło uwagę lub zmusiło do zastanowienia. Owszem, czyta się nieźle - szybko, płynnie (bo język i technika pisania są jak najbardziej w porządku), ale jest to raczej przebieganie oczami niż delektowanie się słowem. W ten sam sposób przegląda się artykuły w kolorowych czasopismach. Mam nadzieję, że to tylko chwilowy spadek formy autora, którego twórczość lubię i cenię.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dawno nie czytałam kryminału z tak skomplikowanymi wątkami. Niedaleko swego miejsca zamieszkania zostaje znaleziony martwy mały chłopiec. Sprawa budzi wiele kontrowersji, bo jest to syn Tajki. Szybko okazuje się, że wielu Islandczyków jest raczej niechętnych imigrantom i zabójstwo ma podłoże rasistowskie. Ale czy tak jest naprawdę? 

To co bardzo mi się tu spodobało, to to, że bohaterowie są tacy prawdziwi. Detektywi prowadzący sprawę zmagają się że swoimi demonami, które momentami mają wpływ na tok sprawy. W trakcie czytania nieraz zastanawiałam się jak to jest, że to czego nie znamy, lękamy się, szybko się staje tym czego nienawidzimy. Każda kultura, każda społeczność ma swoje zwyczaje, które mogą niepokoić innych. Ale czy w ogóle próbujemy je poznać? I co się stanie, gdy zostaniemy postawieni przed faktem, że ktoś z naszych bliskich zrobił coś strasznego? Będziemy dążyć do tego by poniósł karę, czy wręcz przeciwnie? 

Muszę przyznać, że książka dała mi do myślenia. Nie było tu szybkiej akcji, strzelaniny czy brawurowych pościgów. A jednak autor potrafił przykuć moją uwagę. A samo rozwiązanie sprawy jest tak trywialne, że aż niewiarygodne. Ale realne. I to przeraża. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)