Zemsta kobiet
Marcin Brzostowski

Jeśli szukać popkulturowych skojarzeń do tytułowej zemsty kobiet, to pierwszym byłby zapewne tytuł jednej z lepszych, mającej status koltowej komedii Juliusza Machulskiego ,,Seksmisja". W historii opowiedzianej przez Brzostowskiego znajdziemy sporo, także bezpośrednich odniesień do tego dzieła. Pastisz to zdecydowanie słowo klucz dla tej twórczości, czego potwierdzenie znajdziemy zresztą także w innych utworach Brzostowskiego. W ,,Zemście kobiet" popkulturowych cytatów i pastiszowych elementów mamy zatrzęsienie, co dla nawet średnio obytego w świecie kultury masowej czytelnika może być nie lada przyjemnością. Na pewno lektury nie utrudni, a już z całą pewnością nie uczyni jest hermetyczną, trafiającą jedynie w gusta wysublimowane i obyte. Przeciwnie powinno bawić w podobnym stopniu, co dzieła ot chociażby Tarantino, który potrafi zadowolić praktycznie każdego odbiorcę. Pod warunkiem, że nie jest nim zadufany w sobie, drętwy snob. Można by bowiem zbyć twórczość Brzostowskiego wzruszeniem ramion, traktując ją jako kaprys kolejnego grafomana, który naczytał się i na oglądał, a teraz próbuje to jakoś twórczo przetrawić i przedstawiać w nowej pastiszowej formie. Można też docenić to, że autor postarał się wydać swoje utwory w formie e-booka, postarał się o fajną oprawę, wykazał się sporą sprawnością językową i poprawnością gramatyczną, co choć powinno być normą wśród osób mieniących się być twórcami utworów literackich, niestety wśród współcześnie nam tworzących nie jest wcale oczywistością. Cóż, trudno wymagać stylistycznego kunsztu od rozemocjonowanych kur domowych, które na skalę nie spotykaną wcześniej szumują podwoje wydawnictw i publikują swoje grafomańskie bzdety osadzone w sztucznych sceneriach miejskich knajpek i fitnesów czy nie mniej wydumanych rozlewisk i sielskich zakątków zaludnionych prze postaci z infantylnych czytanek i kolorowych czasopism. Dość jednak o nich, zemsta ich wcale mi nie potrzebna, zwłaszcza tak wyrafinowana jak u Brzostowskiego. Wracając więc do naszego utworu, znajdziemy w nim klasyczną scenerię wziętą z czarnego kryminału Hammeta czy Chandlera. Jak więc łatwo się domyślić, nie obejdzie się bez postaci prywatnego detektywa, postaci mrocznej i romantycznego, mężczyzny z przysłowiową przeszłością, cynika i brutala o miękkim sercu i klasie, o którą pozornie można by go nie podejrzewać. Tutaj nazywa się on Franco Fogg i jest inspektorem policji. Poznajemy go, gdy dostaje zlecenie, by rozwikłać sprawę zniknięcia kilku znamienitych mieszkańców stolicy płci męskiej. Zarówno miasto, w jakim toczy się akcja, wydawałoby się znajome, jak i sam przebieg śledztwa już od pierwszych stron budzą lekką konsternacją. Autor bardzo szybko wprowadza nas w klimat nieco surrealistycznej jakby wyjętej ze świata Lyncha czy Borisa Viana rzeczywistości. Oto bowiem jednym ze świadków okazuje się być niejaki Simba, tak tak, ten futrzak z kultowego disnejowskiego wyciskacza łez pt."Król lew", a najbliższym przyjacielem Fogga jest kot, futrzana krzyżówka doktora Watsona z Behemotem z ,,Mistrza i Małgorzaty." Jeśli dodać do tego dawną miłość bohatera, która jest ni mniej ni więcej rasową klaczą (moje pierwsze skojarzenie to Leokadia z kapitalnej powieści Kulmowej, przechodzący na emeryturę koń dorożkarski), którą widzimy między innymi w scenie żywcem wziętej z finałowej kultowej sekwencji ,,Casablanki" na lotnisku, to otrzymujemy danie wysoce pokręcone i nietuzinkowe. Przede wszystkim szalenie zabawne, co daje się odczuć praktycznie na każdej stronie, w każdej scenie i każdej postaci. ,,Zemsta kobiet" nie udaje, że jest czymś więcej niż jajcarskim pastiszem, zabawą ze znanymi, często wyświechtanymi schematami i kliszami popkulturowymi. Autor ewidentnie świetnie bawił się podczas przyrządzania tej mikstury, powinno to udzielić się także czytelnikowi, który spędzając miło czas podczas lektury tej lekkiej historyjki może mieć sporo frajdy i satysfakcji z odszukiwania źródeł sparodiowanych czy przedstawionych w krzywym zwierciadle scen. A zważywszy na skromną objętość, bo to raptem niecałe 70 stron, rzecz świetnie spełnia się jako wypełniacz kilkugodzinnej podróży koleją.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Znakomita. Krótka, wesoła, abstrakcyjnie inna od większości, po jakie zdarza mi się sięgać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)