Trauma
Erik Axl Sund

Detektyw Jeanette Kihlberg jest rozgoryczona. Śledztwo w sprawie zamordowanych chłopców zostało zamknięte, pomimo tego, że prowadzący sprawę uważali, iż wiele jeszcze można w tej sprawie zrobić. Dlatego też Jeanette planuje nieoficjalnie dalej szukać rozwiązania, w czym pomaga jej Hurting. Wprawdzie niewiele ma czasu na poszukiwania, gdyż dostała nową sprawę. Zamordowano pewnego biznesmena, wszystko wygląda na zemstę, lecz czy jest nią naprawdę? Od pracy odciągaja panią detektyw również sprawy rodzinne. Jej syn znika, i chociaż po jakimś czasie się znajduje, ich relacje są mocno zakłócone. Jedynym wytchnieniem dla Jeanette są chwile spędzane z Sofią, panią psycholog, do której czuje się coraz mocniej przywiązana. Policjantka usilnie stara się także odnaleźć ślad Viktorii Bergman, w nadziei na uzyskanie odpowiedzi w sprawie chłopców. Viktoria jest jednak nieuchwytna, chociaż udaje się w końcu znaleźć kilka szczegółów z jej życia. Poprzednią część uważałam za bardzo udaną, pomimo zakończenia, które mnie wkurzyło. Druga część natomiast lekko mnie zawiodła. Nie dlatego, że jest źle napisana, co to, to nie. Po prostu zabrakło mi szybszej akcji i napięcia. Książka poświęcona jest głównie postaci Viktorii, którą bardzo dokładnie tu poznajemy. Wnikamy w jej myśli, poznajemy przeszłość i zaczynamy rozumieć motywy. Odradzałabym czytanie tej książki bez znajomości części pierwszej, gdyż jest tu mnóstwo nawiązań i powiązań, Viktoria nabiera w tej części kształtu. Dostajemy też nowych bohaterów, ciekawych, budzących skrajne uczucia. Powieść obfituje w opisy molestowania, , wyrządzonych krzywd i wpływu, jaki ma to na życie młodych ludzi. Pokazuje również matactwa w policji i na wyższych szczeblach władzy, zamiatanie pewnych spraw pod dywan, przymykanie oczu na postępki wpływowych ludzi. Atmosferą obie części się nie różnią. Obie są lekko pokręcone, tajemnicze, dziwne, z pomieszaniem wspomnień i teraźniejszości, fantazji i rzeczywistości. Postaci są świetnie zarysowane pod względem psychologicznym. Książka przypomina studium przypadku osoby całkowicie zwichrowanej psychicznie, studium mocno wzburzające, lekko zbijające z tropu i frapujące. Nie brakuje tu obrzydliwych scen, relacje pomiędzy bohaterami są mocno zaburzone. Całość świetnie się czyta i pomimo braku wyraźnej akcji, możliwość poznania wnętrza Viktorii i odkrycia prawdy sprawia, że książkę czyta się błyskawicznie i z wielkim zainteresowaniem. Zakończenie.. nie zaskoczyło mnie, spodziewałam się czegoś w tym stylu, chociaż muszę przyznać, że dodaje smaczku i sprawia, iż od razu chce się sięgnąć po kontynuację.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Detektyw Jeanette Kihlberg musi przerwać śledztwo w sprawie zamordowanego chłopca imigranta, kiedy ginie wpływowy sztokholmski biznesmen. Zbrodnia ta nosi znamiona rytuału, a wiele wskazuje na to, że mógł to być również akt zemsty. Policja prosi o pomoc w przygotowaniu portretu psychologicznego sprawcy psycholog Sofię Zetterlund. Jeanette nie zaprzestaje pracy przy starym dochodzeniu i poszukiwań zaginionej Viktorii Bergmann. Ślady prowadzą do ekskluzywnej szkoły z internatem w Sigtunie, do Danii oraz wydarzeń z dalekiej przeszłości.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Drugi tom cyklu Oblicza Victorii Bergman. Zazwyczaj kolejne tomy są gorsze od poprzedników. W tym wypadku mam mieszane uczucia. Ciężko mi się wypowiedzieć jednoznacznie. Dlaczego? O tym poniżej. Bohaterowie tak samo fascynujący, każdy z nietuzinkową osobowością ( niektórzy nawet posiadają ich kilka! ;) ). Dają się lubić i nienawidzić, co cieszy. Nie ma nic gorszego niż mdli bohaterowie. Dużym minusem tego tomu jest to, że akcja tak jakby zwalnia. Jeśli chodzi o kryminały zawsze lubiłam i lubię nadal szybkie tempo, sytuacje, w których akcja goni akcję. Tutaj autorzy postanowili trochę zwolnić i bardziej przyjrzeć się stanom psychicznym bohaterów. Nie stwierdzę jednoznacznie, że to psuje całość książki, lecz nadaje jej nowy wyraz, który niekoniecznie mi się podoba. Jeśli ktoś lubi zagłębiać się w psychoanalizę ( doskonała seria dla studentów psychologii, kryminologii etc.) to polecam tą część - w głównej mierze ten tom opiera się na zrozumieniu głównej bohaterki, jej stanów emocjonalnych, które zamieniły się w chorobę psychiczną. Poznajemy przyczyny jej zachowania, zagłębiamy się w przeszłość i poznajemy wiele nowych faktów, które niewątpliwie miały wpływ na jej obecne życie. Pod tym względem książka jest niewątpliwie warta przeczytania. Trauma to książka stricte psychologiczna. Dużo mniej w niej kryminały, dlatego tym razem ocena będzie mniejsza, niż przy pierwszym tomie. Zostało mi jeszcze przeczytać ostatni tom tej serii pt. Katharsis. Mam nadzieję, że będzie lepszy od tomu drugiego.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

http://ksiazeczkidopoduszki.blogspot.com/2014/06/erik-axl-sund-trauma-audiobook.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

O ile "Obłęd" wymęczył mnie psychicznie, to "Trauma" okazała się znakomitym kryminałem. Szkoda, że na ostatnią część trzeba czekać jeszcze pół roku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

chcę przeczytać

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Na premierę drugiej części serii "Oblicza Victorii Bergman" czekałam z dużą niecierpliwością. Pierwszy tom autorstwa szwedzkiego duetu okazał się książką, która nie dość, że mocno wryła mi się w pamięć, to okazała się historią inteligentną i nie do końca przewidywalną. Kiedy w moich rękach znalazła się "Trauma" wiedziałam, że trudno będzie mi się oderwać od lektury. I mogę powiedzieć jedno, że duet Jerkera Erikssona i H?kana Axlandra Sunquista potwierdza przysłowie, że co dwie głowy, to nie jedna w stu dziesięciu procentach. Sprawa brutalnych morderstw nieletnich imigrantów utknęła w miejscu. Brak nowych dowodów spowodował, że dochodzenie zostaje unieważnione. Lecz komisarz Jeanette Kihlberg nie daje za wygraną i wraz z jednym ze swoich podwładnych, Hurtigiem, nieoficjalnie ją kontynuują. W tym samym czasie pani komisarz zostaje przydzielona nowa sprawa. Zostaje bestialsko zamordowany szwedzki biznesmen, a sposób dokonania zbrodni wskazuje na to, iż był to akt zemsty. Sprawa zaczyna się coraz mocniej komplikować, gdy niedługo później zaczynają ginąć inne osoby. Dochodzenie wskazuje, że były one w jakiś sposób związane z ekskluzywną szkołą w Sigtunie... "Zabicie człowieka jest dość łatwe. Związane z tym problemy mają raczej charakter psychiczny, a ich wyleczenie zależy od różnych okoliczności. Żeby zabić, większość ludzi musi pokonać liczne bariery. Empatia, sumienie i refleksja to główne przeszkody w posługiwaniu się brutalną przemocą i chęcią zabijania. Jednak dla niektórych ludzi zabicie człowieka to żaden problem." "Trauma" stanowi bezpośrednią kontynuację pierwszego tomu serii "Oblicza Victorii Bergman", "Obłędu", który zakończył się w momencie, gdy w parku rozrywki Gröna Lund znika syn komisarz Jeanette Kihlberg. Ostatni raz widziała go, gdy razem z Sofią Zetterlund wsiadał na wieże swobodnego spadania. Po kilku godzinach poszukiwań chłopca udaje się odnaleźć, lecz ani on, ani Sofia nie potrafią powiedzieć co się w tym czasie stało. Wypadek ten dodatkowo pogarsza stosunki Jeanette z jej synem, który dowiedziawszy się o rozwodzie rodziców zamyka się w sobie, a kobieta nie wie w jaki sposób może do niego dotrzeć. Jakby tego było mało, zaczyna zdawać sobie sprawę, że uczucie łączące ją z Sofią zaczyna wybiegać poza zwykłe zauroczenie i staje się ono coraz głębsze. Z drugiej strony jest z kolei Sofia, kobieta-zagadka. Czytelnicy, którzy czytali Obłęd wiedzą już, że Sofia Zetterlund to alter ego Victorii Bergman, kobiety, która jest poszukiwana przez szwedzką policję w celu wyjaśnienia jej związków z zabójstwami dokonanymi na młodych chłopcach. W Traumie dochodzi do nowych wydarzeń, które okazują się prowadzić do ekskluzywnej szkoły z internatem w Sigtunie, gdzie uczyła się między innymi Victoria Bergman. Z tego też powodu policja coraz usilniej stara się ją odnaleźć, lecz wszystkie tropy prowadzą donikąd, zupełnie jakby poszukiwana kobieta z dnia na dzień przestała istnieć. "Zastanawia się, jakie czynniki decydują tak naprawdę o wartości ludzkiego życia. Liczba żałobników na pogrzebie? Wartość spadku, który pozostał po zmarłym? Medialne zainteresowanie jego śmiercią? Pozycja zmarłego w społeczeństwie? Jego pochodzenie albo kolor skóry? A może wysokość budżetu na prowadzenie śledztwa?" Podobnie jak "Obłęd", "Trauma" to powieść kryminalna z wyraźnie zaznaczonym wątkiem psychologicznym, dzięki czemu opowiadana historia jest zarazem szalenie inteligentna, jak i przerażająca. W dalszym ciągu przewija się wątek seksualnego wykorzystywania dzieci, lecz dochodzą do niego nowe zagadnienia, takie jak zemsta czy ludzka ślepota na krzywdę dzieci, co czasami okazuje się znacznie gorsze niż sama doznana krzywda, fakt, że ktoś widział, co się dzieje, lecz nie zrobił nic, by temu zapobiec. W drugim tomie serii "Oblicza Victorii Bergman" czytelnik w jeszcze większym stopniu zagłębia się w psychikę Sofii/Victorii i dowiaduje się o niej kolejnych rzeczy, które z jednej strony dają mu pełniejszy obraz jej osobowości i doświadczeń, które ją ukształtowały. Zaś z drugiego punktu widzenia historia Victorii oraz powoli odkrywana prawda o niej sprawia, że opowieść jest mocna, brutalna i niepokojąca. Pokazuje w jaki sposób krzywdy, które dziecko doświadczyło w dzieciństwie mogą go zniszczyć jako człowieka dorosłego. Obraz Sofii/Victorii, jaki czytelnik poznał w "Obłędzie" już nie będzie taki sam... "W ludzkiej naturze leży, że to, co kryje się w zakamarkach duchowego życia, walczy, aby wydostać się na powierzchnię." Gdy czytałam "Obłęd" wydawało mi się, że w kolejnej części nic mnie już nie zaskoczy, że autorzy pokazali wszystko, na co ich stać. Myliłam się, i to bardzo. "Trauma" jest powieścią o wiele mroczniejszą, bardziej zaskakującą i pokręconą, jak tylko pozwala na to chory ludzki umysł. Pozostaje przy tym niezwykle inteligentna i zmuszająca do myślenia, lecz w dalszym ciągu, ze względu na tematykę i brutalność, nie jest to lektura dla każdego. Nadmiar emocji i opisanych bolesnych doświadczeń bohaterów przewijających się przez kartki powieści, sprawiają, że osoby wrażliwsze mogą po prostu nie przebrnąć przez lekturę. Podobnie jak w poprzedniej części, najnowsza powieść szwedzkiego pisarskiego duetu podzielona jest na krótkie rozdziały, które w połączeniu z dynamiczną akcją i plastycznym językiem sprawiają, że przez opowiadaną historię dosłownie się przelatuje. Tym bardziej że jest ona nawet bardziej wciągająca niż poprzednia część, głównie dzięki ostatnim partiom książki, które wprowadzają ogromną dawkę niepewności i sprawiają, że to, co czytelnikowi wydawało się tak oczywiste w oparciu o pierwszą część serii, nagle staje się jedną wielką zagadką. "Trauma" to powieść wieloaspektowa, koncentrująca się na problematyce złożoności ludzkiej psychiki oraz tym samym dotykająca wielu bolesnych tematów, z których na pierwszy plan wysuwa się znęcanie się psychiczne i fizyczne oraz molestowanie seksualne dzieci. Historia bardzo dobrze napisana, lecz zarazem przerażająca swoją bezwzględnością. Kolejny tom cyklu "Oblicza Victorii Bergman" będzie nosił tytuł "Katharsis", a jego premiera zaplanowana została na listopad bieżącego roku. http://wiedzma-czyta.blogspot.com/2014/05/erik-axl-sund-trauma.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pani psycholog sama jest chora psychicznie. A policjantka (która jest w niej zakochana!) zupełnie tego nie zauwaza.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trauma” jest drugim tomem serii „Oblicza Victorii Bergman”. etektyw Jeanette Kihlberg musi przerwać śledztwo w sprawie zamordowanego chłopca imigranta, kiedy ginie wpływowy sztokholmski biznesmen. Zbrodnia ta nosi znamiona rytuału, a wiele wskazuje na to, że mógł to być również akt zemsty. Policja prosi o pomoc w przygotowaniu portretu psychologicznego sprawcy psycholog Sofię Zetterlund. Jeanette nie zaprzestaje pracy przy starym dochodzeniu i poszukiwań zaginionej Viktorii Bergmann. Ślady prowadzą do ekskluzywnej szkoły z internatem w Sigtunie, do Danii oraz wydarzeń z dalekiej przeszłości.

 

Tytuł tej części sugeruje, że lekko nie będzie. I rzeczywiście po lekturze tej książki mam traumę. Czuję się w pewien sposób zbrukana, brudna. Pisarski duet uderza w najmroczniejsze struny ludzkiej duszy. Nic nie jest takie, jakie mogłoby się wydawać. Każda z bohaterek ma swoje za uszami. Zwłaszcza, że pojawia się nowa postać.

 

Nie powiem, że czytało się lekko, bo tak nie było. Jest to naprawdę ciężka lektura, po której robi się niedobrze. Pedofilia, morderstwa, bestialstwo, choroby psychiczne. I małe dzieci pozostawione same sobie. Mimo wszystko ciekawa propozycja, chociaż na pewno nie do poduszki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Duet Erik Axl Sund w drugim tomie cyklu " Oblicza Victorii Bergman ", również mnie nie zachwycił, wbrew moim nadziejom, że będzie inaczej . Wzorem innych czytelników opiniujących tę pozycję, ja także miejscami byłam już tak znużona że tylko wysiłkiem woli nie rzuciłam tej książki w kąt. Moje, nabyte wiele lat temu przekonanie każe mi zawsze kończyć to co zaczęłam i często działa przeciwko mnie, powodując iż nie umiem odłożyć niedokończonej książki . W tej części wychodzą na jaw okoliczności które spowodowały iż tytułowa Victoria Bergman jest właśnie tym kim jest i zachowuje się właśnie tak a nie inaczej . W pierwszej części była to jeszcze jakaś tajemnica, która wprowadzała trochę ciekawości . Teraz sytuacja się wyjaśnia, jednak te wyjaśnienia to powielane już wielokrotnie pomysły . W dodatku opisane tak nudnie iż nie wywoływały u mnie żadnych emocji . Nawet miejscami obrzydliwe opisy pewnych czynności co najwyżej marszczyły mi nos, jakbym poczuła nieprzyjemny zapach przechodząc koło miejskiego szaletu, czysto fizyczna reakcja, a nie emocjonalne zaangażowanie. Właściwie cała druga część jest o Victorii i jej '' obliczach '' jednak są one tak płaskie i jednostajne że niemal nie do odróżnienia . Brakuje mi też opisów emocji głównej bohaterki . Są tylko opisy jej czynności lub stanów w jakich się znajduje '' miała mokrą kurtkę '' ; odkryła że w szafce stoją jej zabłocone buty '' itd , itp. Oczywiście są i kolejne zabójstwa nawet dość bestialskie, jest i komisarz Jeanette Kihlberg jednak w bardzo dalekim tle. Wcale nie '' widać '' prowadzonego dochodzenia . Więcej się dowiadujemy o prywatnym życiu pani komisarz i jej interakcjach z innymi niż o prowadzonym przez nią śledztwie. Czasami włączało mi się takie mało przyjazne '' bla bla bla bla '' w głowie jako komentarz do tego co czytałam zwłaszcza w momentach filozofowania i psychologizowania o wszystkim i o niczym . Mnóstwo teorii trochę '' gadki szmatki '' z etyczno religijnego tematu i narzekania na szwedzki rząd i ogólnie na '' porządek '' w tym kraju dotyczący różnych spraw . Ta część w moim odczuciu jest gorsza od pierwszej więc i oceniona zostanie przeze mnie na mniej gwiazdek . Jednak część trzecią też przeczytam (chyba) no bo te moje przekonanie....jednak nie polecam .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)