Jeden dzień
David Nicholls

Kolejny raz zauważyłam, że dawni autorzy bardzo dobrze znali się na manifestacji i sile chwili obecnej. Autor przytoczył tutaj dwa fragmenty, które doskonale to odwzorowują. To z kolej nasuwa mi wnioski, że ludzi od zawsze byli mądrzy i posiadali ogromną wiedzę, jednak tylko niektórzy potrafili dzielić się nią w książkach, a z kolei osoby nie znające zasad świadomego kreowania swojej rzeczywistości nie wiedząc na czym to polega, nawet nie czytali o tym książek, bo dla nich były zbyt inteligentne. Niestety nie każdy potrafi wyjść ze swojej strefy komfortu z powodu strachu. A wystarczy sobie uświadomić, że strach, to tylko uczucie jak każde inne. I zawsze można zamienić je w radość:-)
Ciekawe było to, że autor lawirował tutaj pomiędzy różnymi czasami, które są zaznaczone w nagłówku. Ci, którzy nie zwrócą na to uwagi niestety mogą się pogubić podczas czytania. O dziwo mamy tutaj nieco mniejszy druk i jest ciaśniej osadzony, lecz nie przeszkadza to we wciągnięciu się w fabułę. Postacie są tutaj przedstawieni na podstawie sytuacji i części ich ciała bądź ubioru, który właśnie ma podkreślić daną czynność. Są bardzo zazdrosne i dociekliwe. Od razu przypomniały mi o osobie z mojego życia, która również ma świra na punkcie zazdrości i scenariusza, który sam sobie pisze w głowie i jeszcze ma pretensje, że pewnie się wydarzył. Także jak widzicie, mamy tu trochę rzeczywistości:-) Czytając dosyć często się wzruszałam, bo sytuacje robiły się bardzo intymne, a postacie uzewnętrzniały się z tego, co ich boli. Nie dało się być twardzielem, bo opisy były mocno realistyczne i ja czytając je nieraz robiłam sobie przerwę, bo musiałam złapać oddech. Było to też spowodowane tym, że mamy pełne skupienie na konkretnych osobach, nikt nam tu nagle nie wyskakuje z osobnymi problemami, które by mogły nas rozproszyć. Najważniejsze było to, co oni przeżywali, co do siebie mówili, jak się kochali i co wyszło na końcu. Największym przemyśleniem był dla mnie tu czas, który nieprzerwanie płynął. Możemy sobie tkwić w kłótni z kimś, a później po latach bardzo będziemy tego żałowali. Każdego dnia starsi. Czy ktoś o tym w ogóle myśli? Serdecznie ją polecam i nie, nie oglądałam filmu:-)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl 

Miałam okazję wziąć udział i zrecenzować książkę Davida Nicholls pt. "Jeden dzień". Szczerze mówiąc wcześniej nie słyszałam o tej książce. Dopiero jakiś czas temu zobaczyłam, że dostępny jest serial na Netflix. Od razu zaznaczam, że jeszcze go nie widziałam :) U mnie zawsze książka jest na pierwszym miejscu.

Ale zacznijmy od książki...

Para studentów przeżywa ze sobą jedną noc, po czym każdy wyrusza w swoją stronę. Ich drogi się rozchodzą, choć od czasu do czasu odnawiają kontakt. Ona - jest bardziej skrupulatna i pisze do niego listy. On - wysyła zdawkowe informacje i pocztówki ze swoich podróży. Mija rok za rokiem, a oni układają swoje życie. Czasem wychodzi im lepiej, czasem trochę gorzej. Jednak przyjdzie ten tytułowy jeden dzień, który może odmienić wszystko... Spotkają się. Czy będzie to przyjaźń, nienawiść, a może miłość?

Pierwsze kilkadziesiąt stron było dla mnie rozczarowujące. Myślę sobie: skoro Netflix podjął się ekranizacji książki to musi być ona dobra! Niestety parę razy mówiłam sobie, że trochę marnuję na nią czas. Dopiero jakoś po 1/3 książki trochę się w nią wciągnęłam. Brakowało mi akcji, ciekawszych powiązań między bohaterami. Miałam wrażenie, że te pierwsze strony nie wiadomo dokąd zmierzają, że autor nie miał jakiegoś szczególnego pomysłu na tę powieść.

Później było trochę lepiej, a dopiero końcówka poruszyła mnie za serce. Mimo wszystko trzeba jednak przyznać, że płynie z niej nauka i refleksja. Często czekamy zbyt długo na szczęście lub szukamy go gdzieś indziej, mając je tuż pod nosem. Nie doceniamy tego co już mamy. A gdy to dostrzeżemy, może być już za późno.

Z ogromną przyjemnością zweryfikuję ekranizację Netflix'a i porównam z lekturą. Czy bardzo od siebie odbiegają? A może serial chwyci mnie za serce? 

Trudno znaleźć odpowiedź, ale z książką wielkiej miłości nie ma i trochę szkoda, że tak wyszło. Pokładałam w niej ogromne nadzieje, ale autor jak dla mnie ulał zbyt dużo wody. Bez celu i nie wciągnął mnie w losy bohaterów tak jak się spodziewałam. Bywa i tak.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tym razem przedstawię dość nietypową recenzję, bowiem planuję wsadzić kij w mrowisko i mocno nim zakręcić. Wczoraj skończyłam książkę i baaaaardzo mocno szukałam w recenzjach opinii podobnej do mojej. No i serio? Tylko mnie się ta historia nie podobała? Same ochy i achy, a ja się umęczyłam strasznie.
Chciałam jasno powiedzieć, że nie chodzi mi o książkę, czy warsztat autora, do którego absolutnie się nie czepiam, ale o samą opowieść.
Dobra, możecie powiedzieć, że moje serce stwardniało pod wpływem lektur o okrutnych zbrodniach i zwyrodniałych mordercach i czepiam się romantycznej opowieści. Pewnie racja, bo nie przepadam za ckliwymi romansami, ale ej… są historie miłosne w których się zakochałam i do których wracam – ok, może bardziej dotyczy to filmów, ale jednak. Ale do rzeczy.
Podejrzewam że większość z Was zna tę książkę lub film, więc w dużym skrócie. Emma i Dexter po ukończeniu studiów spędzili razem jedną upojną noc. Po czym uznali że związku z tego nie będzie, ale może być za to piękna przyjaźń (że tak Casablanką pojadę… widzicie, są historie miłosne, które lubię ). No i w ramach tej przyjaźni postanowili, że co roku, ten dokładnie dzień będą spędzać w swoim towarzystwie. Obserwujemy więc ich dzieje przez 20 kolejnych lat z perspektywy tego jednego dnia w roku. Jak potoczyły się ich losy, co się wydarzyło, kim się stali… W sumie brzmi ciekawie, ale dla mnie było zdecydowanie przydługo. Miałam wrażenie, że autor niepotrzebnie rozwlókł tę historię, przez co była nieco nudnawa. Ale to nawet nie to mnie odrzucało. Ciężko mi czytać książkę, w której nie udało mi się polubić żadnego z bohaterów, a niestety ani Em, ani Dex mojej sympatii nie wywołali. On – wieczny Piotruś Pan, zadufany dupek z bogatej rodziny, który uważał że zrobił wielką karierę w TV. Przez całe lata nie przyjmował do wiadomości że Emma to dla niego nie tylko przyjaciółka – no bo heloł, rezygnować z innych lasek dla jednej? Ale za to w każdym ciężkim momencie życia łapał za telefon i jedyną osobą jaką chciał widzieć była właśnie Emma. Za to Emma wmawiała nie tylko innym, ale przede wszystkim sobie, że nie kocha Dextera i jest singielką z wyboru. Latami zawalała wszystkie relacje z facetami i nie potrafiła ułożyć sobie życia. O matko! Ich historia przypominała mi bajeczkę o żurawiu i czapli i doprowadzała mnie do szału. Za to na plus zaliczam dość nieoczekiwane zakończenie.
Wiem, że mnóstwo osób uwielbia takie opowieści i zachęcam Was bardzo mocno do przeczytania tej książki i wyrobienia sobie własnego zdania. Jak dla mnie wielkim pozytywem jest to, że wywołała we mnie spore emocje, które pewnie jeszcze długo zostaną mi w głowie.
Zachęcam gorąco do dyskusji. Ciekawa jestem Waszych opinii – polubiliście bohaterów i im kibicowaliście? A może znajdzie się choć jedna dusza, która mnie poprze… 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Otrzymanie dyplomów było dla nich ważnym wydarzeniem. To tego dnia Emma i Dex spędzają z sobą noc. Dzieli ich niemal wszystko, łączy więcej niż początkowo może się wydawać. 15 lipca staje się dla nich dniem bardzo ważnym. To ich dzień i to niezależnie na jakim etapie życia są. W ich życiu, dzieje się wiele, spotykają różnych ludzi, zmieniają się, a to, co jest między nimi, nadal trwa. Każdego roku, kiedy nadchodzi ten dzień, oni zawsze się spotykają. Jak potoczy się historia Emmy i Dexa? Co tak naprawdę tak ich do siebie ciągnie? Co przeżyją przez te wszystkie lata?

Ta książka jest zupełnie inna niż większość mi znanych. Tak naprawdę „przeskakujemy” wiele wydarzeń w życiu bohaterów, ponieważ czytamy o tym jednym konkretnym dniu. Mnie to nie przeszkadzało, a wręcz się podobało. To taka lżejsza pozycja, w której poznajemy zmiany, jakie zachodzą w bohaterach, ich wzloty i upadki. Jest realistyczna, co mnie się podobało.
Akcja nie jest zbyt szybka, a jednocześnie nie jest wolna czy też nudna. Książkę czyta się szybko, a podczas czytania towarzyszą emocje, w szczególności na samym końcu.

Bohaterowie ciekawi. Poznajemy ich w różnych etapach życia, zmieniają się, a my mamy okazję te zmiany obserwować. Ja ich polubiłam, choć nie zawsze zgadzałam się z ich decyzjami, ich zachowaniem.

„Jeden dzień” to lekka, ciekawa książka, taka na leniwe popołudnie. Ze swojej strony polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Jeden dzień” to książka Davida Nicholasa, która z pewnością pokaże czytelnikowi prawdziwe życie. Przedstawia ona historię dwójki bohaterów Emmy i Dextera, którzy poznali się w dniu otrzymania dyplomów uniwersyteckich. To właśnie ta noc na zawsze odmieniła ich życie, bowiem spędzili ją razem.

Ona od zawsze pozostawała w cieniu, nie wyróżniała się z tłumu i osiągała najlepsze wyniki w nauce. On natomiast był jej totalnym przeciwieństwem. Był bardzo popularny, a dziewczyny za nim biegały. Oboje poczuli wzajemnie coś do siebie, jednak po wspólnie spędzonej nocy podjęli decyzję, że nie będą tego dłużej ciągnąć, a każde z nich będzie dalej układało sobie życie. Niemniej jednak wyznaczają sobie dzień 15 lipca, na ich dzień. Co roku tego dnia mają się spotkać, a ich relacja pozostaje na stopie przyjacielskiej.

Autor przeprowadził nas przez kolejne dwadzieścia lat życia tej pary przyjaciół, która oddzielnie układała sobie życie po swojemu, jednak zawsze, raz w roku wracali do siebie. Każdy kolejny rozdział, to kolejny wspaniały rok, który w życiu każdego wniósł wiele zmian.

Książka to wspaniała i poruszająca historia. Czytałam z zapartym tchem, nie mogłam się oderwać. Nie zabrakło emocji, które dosłownie kipiały, radość, smutek, żal do bohaterów za ich wybory oraz podejmowane przez nich decyzje. Nie obyło się również bez łez, choć mi bardzo często zdarza się je uronić podczas czytania.

To naprawdę piękna historia, która mnie porwała i zachwyciła zarazem. Szczerze przyznaję, że zakończenie nie było takie, jakiego oczekiwałam, ale może i dobrze, że nie okazało się przewidywalnym banałem, może to właśnie w tym tkwi sukces książki!

Teraz zdecydowanie pora na nadrobienie filmu, choć Wam zalecam zachować kolejność, że pierwsza książka, bo wierzcie mi, że znając jej zakończenie, czytanie nie sprawi Wam tyle przyjemności.

Ja bardzo serdecznie polecam wszystkim, niezależnie od wieku, ale szczególnie tym, którzy kochają poruszające miłosne historie! Z pewnością się na tym tytule nie zawiedziecie

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Możesz przeżyć całe życie, nie dostrzegając, że to, czego szukasz, jest tuż przed tobą.

 

Emma i Dex. Ona, zakompleksiona idealistka w grubych okularach. On, playboy z poczuciem, że świat należy do niego. Niedobrana para, to za mało powiedziane. Bo też w sumie parą nie są.

15 lipca 1988. Po otrzymaniu dyplomów na Uniwersytecie spędzają ze sobą noc. Następnego dnia każde z nich pójdzie w swoją stronę. A za rok? Za dwa lata? A kolejnego i jeszcze następnego? Czy jeszcze się spotkają?

 

Biorąc do ręki tę książkę, nie wiemy z czym przyjdzie nam się zmierzyć. Od początku będziemy towarzyszyć Emmie i Dexowi przez lata. I nie będą to całe lata, nic płynnego. To będą wyrywki, wyimki z życia. Dwadzieścia lat, w których dzieje się bardzo dużo, albo nie dzieje się prawie nic. I będą rozmowy telefoniczne i niezliczone kraje, różne miasta; praca jedna, druga, trzecia…; życiowe zakręty, małe sukcesy, ale zawsze, co roku, w migawce ukazują nam się Em i Dex i ciągle o sobie myślą, nawet jeśli nie zawsze się dogadują. I tak, to jest historia miłosna – bardzo piękna historia miłosna, która finalnie wyciśnie z Waszych oczu łzy. Brawa dla autora, który potrafił w taki sposób wejść w skórę Emmy, że w ogóle nie odczuwa się, iż mógł napisać to mężczyzna.

 

Hasło TYLKO PRZYJAŹŃ wydaje się być idealne dla tej pary. Jednak każdy z nas zdaje sobie sprawę, że do czasu. Tak naprawdę Emma i Dex za sobą szaleją, ale nie dopuszczają do siebie tego głosu. Kochają się, ale sądzą, że z kimś innym będzie im lepiej, a spotykać się mogą od czasu do czasu. Tylko co, jeśli w efekcie będzie już za późno? Jeżeli stracą szansę na bycie z sobą, a ona już nie wróci? Może należałoby zmienić to hasło na A JEDNAK MIŁOŚĆ.

 

Czytając układa nam się w głowie gotowy scenariusz na zakończenie tego trwającego od dwóch dekad związku-nie związku. Myślę, że nie tylko moje myśli galopowały do przodu i układały sobie zakończenie tej historii. Jestem ciekawa ile osób trafiło na taki właśnie finał. Nie! Nie zamierzam spojlerować! Nie napiszę jak to się kończy. Sami się przekonajcie, a macie trzy możliwości. Albo przeczytacie tę książkę, która była już kiedyś wydana, a teraz ma wznowienie, ponieważ nie tak dawno, bo w Walentynki na platformie Netflix pojawił się serial wg tej powieści. I trzecia możliwość to świetny film z 2011 roku w reżyserii Lone Scherfig – w rolach głównych Anne Hathaway i Jim Sturgess. Jestem ciekawa czy netflixowski serial dogoni ów film. Widziałam i wspominam do dziś. A książka to po prostu rewelacja. Tylko dałabym po łapach Davidowi Nichollsowi, a jeśli Was interesuje za co, to musicie przeczytać.

 

Życzę przyjemnej lektury, pełnej dobrej zabawy, emocji i wzruszeń.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Możesz przeżyć całe życie, nie dostrzegając, że to czego szukasz, jest tuż przed tobą". Książka po prostu wspaniała i warta przeczytania. Aż znów chętnie obejrzę ekranizację. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tę książkę czyta się bardzo szybko i kiedy zaczyna się wydawać, że już nic nas nie zaskoczy... okazuje się, że to tylko pozory ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Co za zakończenie...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dzisiaj na tapecie recenzja iście miłosnej powieści a mianowicie "Jeden dzień" David'a Nicholls'a, na podstawie której powstał film o tym samym tytule. Przyznam się, że w pewnym sensie popełniłam karygodny błąd - obejrzałam film przed przeczytaniem książki. Na szczęście nic z filmu nie pamiętałam, dzięki czemu spędzenie czasu przy tej lekturze było bardzo przyjemne i relaksujące po sesji. Emma i Dex to para znajomych różniących się od siebie pod każdym względem. Jedynie co ich łączy to chęć spełnienia swoich marzeń - ona chce być pisarką a on chce odnieść sukces w telewizji. Poznali się po ceremonii zakończenia studiów. Emma to zakompleksiona kobieta, która musi ciężko pracować, aby coś osiągnąć. Szuka prawdziwej miłości, aż po grób. To pretensjonalna, drażliwa dziewczyna, użalająca się nad sobą, krytyczna wobec siebie, a do kolekcji brakuje jej jedynie tak bardzo ważnej pewności siebie. Natomiast Dex to egocetryczny, zarozumiały i bardzo pewny siebie mężczyzna, dla którego liczy się tylko seks, alkohol, narkotyki i dobra zabawa. Odpowiada mu takie beztroskie życie i można powiedzieć, że jest z siebie dumny, bo ma wszystko o czym marzy. Akcja powieści toczy się przez 19 lat - od roku 1988 do 2007. Z bohaterami spotykamy się każdego roku, tego samego dnia a mianowicie 15 lipca (co według mnie jest bardzo fajnym i oryginalnym pomysłem). Z roku na rok możemy zobaczyć jak zmieniają się bohaterowie, jakie mają problemy. Wspierają się nawzajem, raz mocniej raz słabiej, ale zawsze pozostają sobie bliscy, a niektóre wydarzenia są testem dla ich przyjaźni. "Jeden dzień" to powieść pełna miłości, smutku, emocji, a także śmiechu. Nie raz przyłapałam się na chichraniu. Ponadto można nazwać tą książkę wyciskaczem łez, chociaż przyznam się szczerze, że w tym wypadku mnie to nie dotyczyło - udało mi się nie płakać, co oznacza, że czegoś mi w tej książce brakowało. "Jeden dzień" to powieść o poszukiwaniu siebie. Autor bardzo zgrabnie pokazał to, jak człowiek zmienia się wraz z wiekiem, jak zmieniają się jego priorytety, jak wraz z kolejnym rokiem na karku zmienia się spojrzenie na świat, na otaczającą rzeczywistość. To nie jest banalna historyjka o szarej myszce i przystojniaku. To powieść do bólu prawdziwa. Nic nie jest przesłodzone. To prawdziwe życie, prawdziwe problemy! Jestem pod wrażeniem dialogów jakie stworzył autor - bardzo zabawne, inteligentne i błyskotliwe. Nie sposób się nie śmiać. Powieść jest bardzo dobrze napisana, bardzo prostym dowcipnym językiem, dzięki czemu strony znikają w mgnieniu oka. Warto również wspomnieć, że książka strasznie wciąga i wpadłam w pułapkę pt. "jeszcze jeden rozdział". Naprawdę, trudno jest się uwolnić od tej książki. Długie opisy nie nudzą, wręcz przeciwnie - dzięki nim bardziej poznajemy bohaterów, podzielamy z nimi radość, złość i zdenerwowanie. Co mnie jeszcze skłoniło do myślenia nad tą książką? Sposób, w jaki autor przedstawił nam bardzo ważne wydarzenie w życiu bohaterów, wydarzenie, które stanowi punkt kulminacyjny w powieści. David Nicholls o tak bardzo ważnej sprawie poinformował czytelników JEDNYM zdaniem! Rzucił kilkoma słowami, jakby one nic nie znaczyły w fabule. Po przeczytaniu tego zdania nie wiedziałam co o tym sądzić. To jakaś pomyłka? Nie, skąd... Podsumowując, "Jeden dzień" to rewelacyjna powieść o miłości i przyjaźni. Bardzo wciągająca i wzruszająca, a także zabawna. Fabuła toczy się bardzo dynamicznie, na tyle szybko, że się nie nudzimy ale też nadążamy. To lekka powieść, zmuszająca do refleksji i z pewnością na długo pozostanie w pamięci. Przez kilkaset stron wyczekiwałam aż Emma i Dex będą razem. Czy się doczekałam? Przeczytajcie! Zdecydowanie polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Miła, lekka i przyjemna. Czasami mało wciągająca, ale mimo to dość interesująca ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Super książką. Nie mogłam się oderwać, a zakończenie zaskakujące.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czasami jest to dzień nic nie znaczący, innym razem smutny, a kiedy indziej wesoły, szczęśliwy. Czy długotrwała przyjaźń Emmy i Dextera może zamienić się w coś więcej? Przeczytajcie sami. Może książka nie jest hitem, ale z pewnością wciąga. "Możesz przeżyć całe życie, nie dostrzegając, że to, czego szukasz, jest tuż przed Tobą."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"-Ważne, żeby mieć jakiś wpływ na losy świata - powiedziała - no wiesz, coś zmienić. -Co? Chcesz "zmienić świat"? -No, nie od razu cały świat. Ale ten kawałek wokół siebie." Jeden z moich ulubionych cytatów z tej książki. Właściwie to uwielbiam ją. Naprawdę nie wiem co więcej mogłabym napisać, bo sporo zawarłam w recenzji na swoim blogu, którą to chyba wrzucę tutaj... Ta książka zdecydowanie należy do moich ulubionych. Może dlatego, że po prostu w jakiś sposób ta historia przyjaźni damsko - męskiej dość wyraźnie odzwierciedlała się w moim życiu. Główni bohaterowie - nic dodać, nic ująć, zwłaszcza Emma, z którą poniekąd się utożsamiam, zarówno ze względu na wcześniejsze zdanie, jak i sam fakt tego, jaka była - kochała pisać, skromna, nieco zagubiona, a jednocześnie pełna jakiejś pozytywnej energii. Bardzo ją polubiłam. Fabuła poza tym - świetna, rozdziały związane zawsze z datą "15 lipca" - a jedynie zmienionym rokiem - naprawdę dobry pomysł. No cóż - polecam tę książkę każdemu, kto chce chociaż na chwilę oderwać się od rzeczywistości, kto może również kocha kogoś, kto jest jedynie przyjacielem, albo - no właśnie, przeoczył coś w swoim życiu, bo przecież: "Możesz przeżyć całe życie nie dostrzegając, że to, czego szukasz, jest tuż przed tobą". Kolejny świetny cytat, a ja mogłabym pisać o tej książce mnóstwo "ochów i achów", ale to w końcu ma być krótka opinia, a nie recenzja - ona gdzieś indziej się pojawi. :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Właśnie skończyłam ją czytać i jestem jeszcze głęboko w książce i ciągle przeżywam te same wydarzenia. I nie mogę zrozumieć... hmmm wielu rzeczy. Nie dlatego, że są takie trudne lub skomplikowane, tylko zwyczajnie nie mogę się z nimi pogodzić. Chciałabym coś to napisać o zakończeniu, aż mnie rozsadza aby coś wspomnieć! Ale nie zrobię tego, żeby nie psuć książki tym którzy jeszcze jej nie przeczytali. "Jeden dzień" nie traci dany ważności, ponieważ akcja książki toczy się w przeciągu 20 lat. I czytając ją odnajdą się osoby w praktycznie każdym wieku. Podobały mi się też cytaty umieszczane przed rozdziałami. Wiem, wiem, że wielu pisarzy robi podobnie, ale w książce Davida Nicholls'a są one świetnie dobrane i w dodatku kilka z nich jest z książek, które bardzo lubię. W pewnym sensie utożsamiłam się z bohaterką, chodzi mi tu o jej manię czytania i starania się przekonać innych o wartości tego zajęcia. Może w tym wypadku jestem do niej podobna.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jestem zawiedziona. Po przeczytaniu książki jedyna refleksja, jaka mnie nachodzi to przeczytać, odłożyć i zapomnieć. Lektura kompletnie nie wciągająca. Momentami naprawdę nudna i monotonna akcja. Nie polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna, wciągająca i jedyna w swoim rodzaju. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Do przeczytania skłonił mnie znakomity film z Anne Hathaway w roli głównej. Myślę, że historia Dexa i Emmy będzie ze mną do końca świata i jeszcze dłużej. Smutne zakończenie zdecydowanie podwyższyło moją ocenę, bo widzimy, że nie wszystko zawsze kończy się jak w bajce - happy endem. Pamiętam nawet kilka cytatów tak pięknych i chwytliwych, że tylko wypisywać je na ścianach.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zakończenie studiów to jeden z takich momentów, w których niemal każdy snuje wielkie plany na przyszłość, ma nadzieję osiągnąć coś wyjątkowego, oderwać się od przeciętności. Niejedna osoba dałaby bardzo wiele, by choć na moment móc spojrzeć w przyszłość i przekonać się, czy faktycznie odniesie sukces. Bohaterowie książki „Jeden dzień” do właśnie świeżo upieczeni absolwenci uczelni. Jest 15 lipca 1988 a oni spędzają ze sobą noc. Jak ich życie będzie wyglądało rok później? Wszystko wskazuje na to, że zakompleksiona, nieśmiała Emma nigdy niczego szczególnego nie osiągnie, podczas gdy przed odważnym i przystojnym Dexem świat powinien stać otworem. Czy dokładnie tak będzie wyglądała sytuacja za rok, za dwa, pięć, ... dziewiętnaście? 

„Jeden dzień” jak wskazuje tytuł, opisuje tylko jeden dzień w roku, zawsze 15 lipca. Na dalszy plan odchodzi to co było i będzie, liczy się tylko ta jednak ulotna chwila. To bardzo ciekawy zabieg, który uświadamia nam, że nawet w bardzo monotonnym życiu, wiele się zmienia. Choć Emma i Dex obierają zupełnie inne drogi, coś zawsze ich łączy, specyficzna przyjaźń jest w stanie przetrwać wszelkie wzloty i upadki a tych w życiu obojga nie brakuje. Bo o ile Emma pracuje w podrzędnej knajpie a Dexter robi karierę w telewizji i wdaje w coraz to nowe romanse, z czasem fortuna zdaje się obracać i nikt nie jest w stanie przewidzieć, co z tego wyniknie. 

Trzeba przyznać, że interesujący zabieg pisarza sprawia, iż czytelnik z napięciem czeka na każdy kolejny rozdział. Czy kolejny 15 lipca bedzie dla bohaterów szczęśliwy? Czy jest szansa, by Emma i Dex wreszcie znaleźli drogę do siebie? 

Książka porusza szerego bardzo zróżnicowanych problemów – współczesne używki, traktowane jako dodatek do zabawy, które z czasem wymykają się spod kontroli, popadanie w bierność i strach przed wprowadzeniem jakichkolwiek zmian w życiu, problemy w relacjach damsko-męskich, interesowność fałszywych przyjaciół w chwili, gdy jest się na szczycie. Duża liczba błyskotliwych dialogów sprawia, że całość nabiera bardziej dynamicznego charakteru, a z czasem zaczynamy odnosić wrażenie, że Dexa i Emmę naprawdę znamy. Nikt nie jest w stanie przewidzieć, co przynosi jutro, dlatego również tutaj brak jest prostych i banalnych rozwiązań. Bywa dobrze, bywa naprawdę źle, po prostu jak w życiu. 

Aż trudno uwierzyć, że całość liczy sobie ponad 400 stron i obejmuje zdarzenia na przestrzeni wielu lat. Czas spędzony z książką, zdaje się być krótką chwilą, z drugiej jednak strony aż trudno uwierzyć, jak wiele się wydarzyło. 

Książkę polecam przede wszystkim osobom poszukującym niebanalnej powieści obyczajowej. Książki przy której można się zaśmiać, wzruszyć, a po zakończeniu lektury wpaść w zadumę...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak bardzo dwie różności mogą się przyciągać? Z jaką siłą potrafią myśleć o sobie i potrzebować siebie nawazjem? Nie wiem, bo każda znajomość jest inna od innej, ale coś, co ukazało się w Jeden Dzień jest jeszcze inne. Jeśli właśnie to czytasz, to jestem pewna, że już nacisnąłeś znaczek "kup". Jeżeli nie, pomykaj oczyma dalej, bowiem warto. Nicholls to autor doskonały, błyskotliwy, zastanawiający się nad życiem i jego sensem, żartobliwy, rozważający filozofie życia, miłości i wielu innych rzeczy, których w naszym -nieraz- szarym życiu nie zauważamy. Ta książka to nie losowo połączone wyrazy, marne historyjki dla niedojrzałych, niespełnionych ludzi, to coś więcej! Nie ma nic lepszego w moim mniemaniu, niż powieść, która skłania do zastanowienia się nad naszym życiem, jak ulotne są chwile i jak szybko możemy stracić życie. Warto ją zakupić i trzymać jeden egzemplarz nie tylko w sercu, ale i na honorowym miejscu na naszej półce w prywatnej bibliotece. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie wiedziałam, czego spodziewać się po tej książce, gdyż kupiłam ją już dość dawno temu, leżała na półce „do przeczytania” i ciągle inne były ważniejsze od niej. Nie wiem, dlaczego…

Ale wreszcie nadszedł ten dzień, jeden dzień… 15 lipca. To dzień, w którym wszystko się zaczęło. Emma i Dexter kończą naukę, po otrzymaniu dyplomów spędzają ze sobą noc. Oboje mają swoje plany, marzenia i cele w życiu. Emma ambitne, Dex zdecydowanie bardziej przyziemne. Ale to, co jest w tym wszystkim najważniejsze, to to, że ten dzień połączył ich na zawsze, choć jeszcze oni o tym nie wiedzą. Po wspólnie spędzonej nocy ich ścieżki życiowe się rozchodzą, ale przez kolejne lata ciągle się przeplatają. To początek, a zarazem koniec. Emma to mądra dziewczyna, nie zdająca sobie sprawy ze swojej urody. Inteligentna, ciepła i szczera. Mieszkająca w maleńkim, wynajmowanym mieszkaniu. Pracowita i ciepła. Można by powiedzieć – ideał. Dexter – jej zupełne przeciwieństwo -chłopak z bogatego domu, nie mający szacunku dla innych, traktujący kobiety jako kolejne zdobycze na jedną noc. Pieniądze nie były dla niego ważne, bo nigdy nie musiał się o nie martwić. Próżny, rozpieszczony, wieczny chłopiec. Przystojny gwiazdor telewizyjny. Co się więc stało, że Em i Dex przez kolejne lata o sobie myśleli, dzwonili, pisali? Co ich połączyło? Cała powieść jest skoncentrowana tylko na dniu 15 lipca. Przez kolejne 20 lat poznajemy życie głównych bohaterów właśnie tego dnia. Fajne jest to, że poznajemy je z perspektywy każdego z nich osobno. Wnikamy głęboko w ich myśli, odczucia, czasem ich doskonale rozumiemy, innym razem jesteśmy źli na ich dziwne wybory i decyzje. Autor na kartkach książki porusza również bardzo poważne problemy z jakimi borykają się ludzie na co dzień. To alkoholizm i narkomania. Poważne problemy, z którymi nie każdy może sobie poradzić i czasem przegrywa z nimi walkę. „Jeden dzień” to jednak dziwna książka. Stwierdziłam to już w trakcie jej czytania a upewniłam się na końcu, gdy byłam pewna, że wiem, jak się skończy, a tu …  Pierwsze kilka rozdziałów było dla mnie nudne, ciągły się i już miałam odłożyć książkę na półkę, aż tu nagle historia tych dwojga ludzi wrosła we mnie, żyłam nią i bardzo nie chciałam, żeby się skończyła. Co mi towarzyszyło w trakcie czytania? Po pierwsze – kubek herbaty, poza tym częsty uśmiech i rzewne łzy. Mieszane uczucia, zdenerwowanie, radość, niesmak i współczucie.  To książka, która na długo zagości w moim sercu i umyśle. I nie wiem, jak mogłam pomyśleć, że jest nudna i że może jej dalej nie czytać. Daję jej najwyższą punktację i nie obiecuję, że do niej nie wrócę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka o której kiedyś było bardzo głośno. Ja postanowiłam ją przeczytać gdy już wszystko ucichło. O autorze wcześniej nigdy nie słyszałam, nie znam jego innych powieści. Będę musiała ich poszukać. Emma i Dexter to zupełne przeciwieństwa. Dwa różne światy. Ona- zakompleksiona kujonka w grubych okularach. On- playboy, który może mieć każdą dziewczynę. Spotykają się w noc po zakończeniu studiów. Czy jeszcze kiedykolwiek się zobaczą? Co będą robić za kilka lat? Jak potoczy się ich życie? Czytałam wiele pozytywnych recenzji tej książki. Słusznych? Z pozoru mógłby być to zwykły romans. Jest on jednak niesamowicie nietypowy. Bohaterów obserwujemy przez 20 lat. W tym czasie zmieniają się, dojrzewają. Obserwujemy co robą w kolejne rocznice swojego spotkania. Bardzo ciekawy i udany zabieg. Książka opowiada o miłości, która przetrwa wszystko. Znalazłam w niej niesamowite pokłady energii i nadziei. Każe nam wierzyć, że na każdego czeka ta druga połówka, która jest nam przeznaczona. Choćbyśmy się przed tym bronili to i tak nas znajdzie. Bohaterów bardzo polubiłam, chociaż czasami miałam ochotę nimi potrząsnąć i przemówić im do rozumu. Książka kipi emocjami, niesamowicie się przy niej wzruszyłam. Nie takiego zakończenia się spodziewałam. Czytało mi się bardzo szybko, wciągnęła mnie. Okładka filmowa, bardzo ładna. Zaraz po skończeniu czytania chciałam skonfrontować ją z filmem. Bardzo udana adaptacja, bardzo wierna faktom. Dobra gra aktorska. Podobało mi się. Wy czytaliście, oglądaliście? Fenomenalna książka, którą taką ocenę daję z czystym sumieniem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Idealna do poczytania w słoneczne popołudnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Jeden dzień" to niezwykła powieść. Bardzo podobał mi się pomysł koncentrowania się tylko na jednym dniu w roku - to o wiele ciekawsze niż szczegółowe opisywanie wszystkiego, co działo się w poszczególnych latach. Doceniam też zakończenie, które wcale nie było takie oczywiste. Śledzenie reakcji Emmy i Dextera oraz zmian następujących w ich życiu było fascynujące, ale też czasami nieco przygnębiające - szczególnie wtedy, kiedy nie powodziło im się najlepiej. Podczas lektury ma się czasem ochotę potrząsnąć Dexterem, dla którego ważniejsze od bliskich osób były dobra zabawa i kolejne podboje miłosne. Oraz Emmą, która nie bardzo wiedziała co zrobić ze swoim życiem i zmarnowała wiele dobrych okazji. To dobrze napisana i ciekawie skonstruowana powieść, opisująca niebanalną historię. Z całą pewnością nie jest to kolejny cukierkowy romans, a to ogromny plus.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Historia Emmy i Dextera opowiedziana poprzez dzień 15 lipca kolejnych lat. Poznają się na studiach, zbliżają się do siebie ostatniego dnia, zostają przyjaciółmi na wiele lat. Różni ich wiele, pochodzenie, stosunek do ludzi, życia, polityki. Przez wiele lat żyją każde swoim życiem, jednak są zawsze blisko siebie, wiedzą o sobie wszystko. Za wszelką cenę chcą utrzymać swoje stosunki tylko na poziomie przyjaźni. Wzloty, upadki, sukcesy, porażki dzieli ze sobą. Kiedy w końcu dociera do nich, że są dla siebie stworzeni, życie Emmy kończy wypadek na rowerze. Oczywiście jest to wielki skrót, gdyż pomiędzy jest telewizyjna błazenada, życie celebryty, próby życia w wielkim mieście, układy rodzinne, koleżeńskie, towarzyskie. A to wszystko daje książkę, którą czyta się szybko , łatwo i przyjemnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Skończyłam czytać ją wczoraj. Jak mnie drażni jak autor kończy żywot jednego z głównych bohaterów. Smutne :/ Ale i tak bardzo mi się podobała. Ujmująca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wybaczcie, że na samym początku pisze od razu o zakończeniu, ale powinny one być zakazane!!! Rozumiecie?! Zakazane. Książka ma wiele wznowień więc zdaje sobie sprawę, że większość z was pewnie już zna historie Emmy i Dexa, a jeśli jakimś cudem (tak jak ja do tej pory) jeszcze nie czytaliście jej to koniecznie nadrobić, no ale wracając do początku o zakazie podobnych zakończeń.

 

W swoim życiu opisów książki przeczytałam nie więcej niż dziesięć razy! Szkoda, że tym razem tego nie zrobiłam, bo zaoszczędziłabym sobie tego płaczu na końcu! Pisze to oczywiście w pozytywnym znaczeniu. Kurka wodna książka może nie jest rollercoasterem w akcji, ale w emocjach na pewno. No dobra, ale jak tak sobie analizuje to w sumie ominęłoby mnie coś fantastycznego. Jeżeli chcecie to przeczytacie opis, ale wieźcie mi tego, co was czeka nie da się przewidzieć. Będąc na tym etapie swojego życia prywatnego, emocjonalnego muszę stwierdzić, że nawet w najśmielszych snach nie wyobraziłam sobie takiego życia, jakie mam teraz. Pisze o tym, ponieważ książka dała mi chwilę na wspomnienie sobie czasów szkolnych i nie tylko oraz o tym, jak małymi krokami wchodziło się w okres dorastania i zaczęcia podejmować coraz to trudniejszych decyzji, czego konsekwencją jest obecny punkt, w którym się znajduje.

 

Widzę konsekwencje wyborów (te dobre, jak i te złe) Przez chwilę chciałabym wrócić do czasów, mając te naście lat i myśleć, że w życiu wiele zdziałam, że niczym nie muszę się martwić (no może poza tym, że na sprawdzian trzeba się nauczyć :p). Dla nastoletniego czytelnika może to być pewnego rodzaju wskazówka, która powie, że już dziś waży się twój los, że nawet w najgorszym bagnie jest możliwość na poradzenie sobie z tym, że jak masz moment zwątpienia rezygnacji, poddania się to jutro, za miesiąc będzie dzień, w którym to wszystko odmieni się o 180 stopni. Fantastyczna historia i jak wspomniałam na początku nie ma w niej akcji iście z ,,Zabili go i uciekł", ale ten rollercoaster emocjonalny powoduje, że na chwilę zatrzymasz się i pomyślisz, gdzie byłeś, jesteś a może chcesz być. Czy decyzje podjęte rok temu dziś mogą mieć ciąg dalszy?

 

Polecam całym sercem. Obejrzałam też film i błagam nie oglądajcie, zanim nie przeczytacie książki. Wiele momentów jest zabranych, które są fantastyczne (według mnie).

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Możesz przeżyć całe życie, nie dostrzegając, że to, czego szukasz, jest tuż przed tobą."

Emma i Dex to dwoje młodych ludzi, przed którymi świat stoi otworem, przyjaźnią się. Ona jest zakompleksioną, noszącą grube okulary marzycielką, nic nie przychodzi jej łatwo. On jest przystojniakiem, za którym oglądają się dziewczyny, pewny siebie, ma poczucie, że wszystko mu się należy. Dwa zupełne przeciwieństwa, mają odmienne zdania prawie we wszystkim. Ona marzy o miłości, on chce szybkiego seksu. Po otrzymaniu dyplomów spędzają ze sobą noc, kolejnego dnia ich drogi się rozchodzą. Mija dwadzieścia lat, a ich przyjaźń trwa. Co roku, bez wyjątku 15 lipca się spotykają.

Przyjaźń, która trwa pomimo wszystko. Akcja powieści toczy się niespiesznie, intryguje i niesie emocje. Fabuła zajmująco poprowadzona, ukazuje skomplikowane relacje międzyludzkie i przeprowadza nas przez dwadzieścia lat życia naszych bohaterów. Autor ma lekkie, naturalne, barwne pióro, czytanie od początku do końca było przyjemnością. Mamy wyraźnie ukazane emocje, jakie stają się udziałem naszych bohaterów. A ci realnie, naturalnie wykreowani, bez zbędnego upiększania czy koloryzowania. Emma i Dex dzieli ich zupełnie wszystko, a jednak potrafią się dogadać.

Z przyjemnością i ciekawością zanurzyłam się w codzienności naszej pary, obserwujemy ich codzienność na przestrzeni dwudziestu lat, z perspektywy jednego dnia w roku. Zmieniają, dojrzewają, widzimy podjęte przez nich decyzje i ich skutki. Radosne wzloty, bolesne upadki, podróże, uczucia, które przychodzą i odchodzą. Kręte życiowe ścieżki, nieporozumienia, niepowodzenia i ich przyjaźń.

Życiowa, zaskakująca, nostalgiczna, zabawna, smutna opowieść. O miłości, o przyjaźni, o szukaniu własnej drogi. Skłania do refleksji nad życiem. I to zakończenie, czegoś takiego zupełnie się nie spodziewałam. Bardzo polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Podobnie jak Emma Morley dwudziestotrzyletni Dexter Mayhew nie miał jasnej wizji przyszłości."

 

?Powieść Davida Nichollsa to romantyczna, wciągająca i poruszająca historia o dwójce ludzi, których jeden wieczór zmienił wszystko. Emma i Dexter od 1988 roku postanawiają, że przez następne lata będą spotykać się w jeden dzień, czyli 15. lipca. Już na starcie możemy przeczuwać w jaką stronę będzie podążała ta opowieść i co autor może nam przedstawić. Niekiedy jest przewidywalna, ale... schematów się pozbywa.

 

?Ciekawym zabiegiem było opisywanie wyłącznie tego jednego dnia, bo w zasadzie dzięki nim poznajemy bohaterów. Trochę mnie boli, że wiele z poruszanych tu tematów zostało napisane po macoszemu, właśnie przez tą fragmentaryczność "Jednego dnia". W życiu Emmy i Dextera zmienia się wiele... Na przestrzeni tych kilkunastu lat obserwujemy ich codzienność, wzloty/upadki, podróże oraz różne miłości.

 

?Książka jest podzielona na pięć części, w których idealnie są rozłożone najważniejsze momenty. Jest wiele listów, wzmianek na temat piosenek czy książek. A wiecie co jest najgorsze w tej opowieści? Tak, zakończenie. Dla mnie jest ono bezsensowne. Jestem zła na autora, że potraktował pewną postać w ten sposób... Ostatnie strony w zasadzie za wiele nie wnoszą do całej książki, ale mogą być miłym i ciepłym uzupełnieniem w kontekście zakończenia (i początku).

 

?To... chyba tyle. Przeczytałam ją w jeden wieczór: było zabawnie, uroczo, nostalgicznie, czasami żenująco - samo życie. Myślę, że potrzebowałam takiej historii na raz. Dzięki książko!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)