Internat
Serhij Żadan

Są książki których wstyd trochę nie znać, w określonych okolicznościach. Dziś do takich należy moim zdaniem powyższa. Dlatego, chociaż opisy fabuły mnie nie zachęcały (świat jest wystarczająco zły sam w sobie), to przemogłam się i... nie żałuję. Zapis z trzech dni wojny w Donbasie, preludium do tego co teraz dzieje się w całej Ukrainie. Oprócz oczywistych koszmarów wojennych tam jeszcze jest coś: rozpacz cywila który usiłuje nie mieć nic wspólnego z wojną - ale nie da się. Kafkowskie wręcz sytuacje kiedy nie wiadomo kto jest kim, język nie definiuje "naszych" i "waszych", nigdy nie wiadomo kiedy uznają cię za wroga. Ta książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie, ciężko się z tego otrząsnąć. Chyba tylko "Malowany ptak" tak mnie poruszył wiele lat temu (jeśli chodzi o tematykę okołowojenną). Myślę że każdy powinien to przeczytać. Żadanowi należy się Nobel.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przerażająca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Doceniam, ale emocji we mnie brak. Donbas, wojna. Jak to wojna - bez sensu, nie wiadomo po co i dla kogo. Tu nie ma żadnych walk, są zwykli ludzie, którzy w tym bezsensie trwają. Miałam wrażenie, że nikt nie wie i nie rozumie, co właściwie się stało. Wiedzą tylko, że ich dotychczasowe życie się skończyło. Liczy się tylko przetrwanie i to bez żadnej nadziei, że kiedyś to się skończy. 

Nie chcę oceniać ani Paszy, ani innych bardzo powierzchownie zarysowanych postaci, ale cały czas miałam poczucie, że dla nich nieważne jest, w ogóle się nie interesują o co w tym wszystkim chodzi. Jeden z mniej istotnych bohaterów przekonuje Paszę, że to nie jego wina, on za nic nie odpowiada. Ale nigdy nie brał udziału w wyborach, nie wie, jaka partia wygrała, nie wie, po której stronie konfliktu stoi polityk mający władzę w jego okręgu wyborczym. I jeżeli coś mnie poruszyło w książce Żadana to właśnie ta bierność, swoista otępiałość, która ma swoje konsekwencje. 

 

Nie polubiłam też Paszy, za to jakim niezaangażowanym był nauczycielem, jego siostry za obojętność wobec losów swojego dziecka i innych ludzi, których tam spotykamy za ich bezwolność i brak jakiegokolwiek zaangażowania. Przeszłam z Paszą te drogę, ale bez żadnych emocji i odetchnęłam z ulgą, gdy się już skończyła. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)