Chwila
Wisława Szymborska

Sięgnąłem po ten konkretny tomik Szymborskiej z nadzieją, że to ten odpowiedni dla mnie: zawierający niezwykłe, pełne ochów i achów wiersze, dobrze wiedząc wcześniej, czym dla poety jest chwila. Wyjątkowa i piękna. Nie mając wcześniej styczności z poezją noblistki, spotkałem się z jeszcze większym rozczarowaniem, którego nie ukrywam. Pisarka świadomie, w taki sposób, bawiła się figurą, ukrywając przed nami namiastkę swojej twórczości. Pomijając, że odnaleźć współdźwięczny rym, jest jak wygrana w bingo. Faktycznie żaden z utworów nie spodobał mi się aż tak bardzo, żeby go zapamiętać. Tomik oddałem w prezencie. Do autorki podchodzę sceptycznie. Może nie rozumiem fenomenu Szymborskiej. Wydaje mi się, że jednak warto ją docenić za wkład, jaki włożyła w świat poezji, podbijając serca wielu osób.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tomik "Chwila" to jedna z tych książek, do których wracam regularnie, bo nieodmiennie mnie zachwyca i zawsze odkrywam w nim coś nowego. Każdy wiersz Wisławy Szymborskiej to dzieło sztuki - i ten tomik nie jest wyjątkiem. Udowadnia, że tak zwana ambitna literatura nie musi być niezrozumiała i trudna albo skierowana tylko do najbardziej wyrafinowanych i "wyrobionych" czytelników - Szymborska używa prostych słów i odwołuje się do doświadczeń i uczuć bliskich każdemu człowiekowi. 

Jest w tym tomiku kilka wierszy, które szczególnie mnie poruszyły: zachwycający i rozczulający "Mała dziewczynka ściąga obrus", budzący silne emocje i smutne wspomnienia "Fotografia z 11 września" czy melancholijny i nastrojowy wiersz "Chwila". Są też utwory odwołujące się do wspomnień z dzieciństwa i tak charakterystyczne dla naszej Noblistki zdumienie i zachwyt nad światem. 

Polecam ten tomik każdemu, kto chce obcować z pięknem słowa i lubi czasem zatrzymać sie w biegu, żeby "obrastać liśćmi" albo "łapać oddech na piasku"... :) 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wisława Szymborska to poetka doceniana zarówno w Polsce, jak i na całym świecie. Czytałam już kilka tomików poezji tej twórczyni, ale "Chwila" zaskoczyła mnie i pozwoliła odkryć talent pisarski Szymborskiej na nowo. "Chwila" to tomik poezji - skromny objętościowo, ale bogaty jeśli chodzi o zawartość. Szymborska pokazuje Czytelnikowi jaki świat wokół nas jest piękny, jeśli tylko zaczniemy zauważać wartościowe szczegóły życia codziennego. Zachwyca się trawą, kwiatami, niebem, budzącym się dniem. Podziwia wszystko to, czego w zabieganym, dzisiejszym życiu czasem nie dostrzegamy. "W zatrzęsieniu" mówi o przeznaczeniu każdego z nas, o tym, że powinniśmy doceniać to, kim jesteśmy. Przez opis nieba i znajdujących się na nim chmur zwraca uwagę na ulotność ludzkiego istnienia. W kilku wierszach Szymborska wraca wspomnieniami do dzieciństwa, kiedy to bała się kałuż, czy też do czasów swojej pierwszej miłości. W "Jacyś ludzie" mówi o wojnie i jej bezimiennych ofiarach. Wspomina również zamach z 11 września. Wszystkie te utwory pokazują kunszt warsztatu pisarki, która w prostych słowach tworzy magię, odzwierciedla to, co odczuwa każdy z nas.  Wszystko to, co opisuje zdarzyło się w jednej chwili – momencie, który coś zniszczył, lub coś zbudował, który pociesza albo smuci, który budzi lub uśmierca. Chociaż każdy wiersz jest wyjątkowy, to w pamięci zapisały mi się szczególnie dwa. Pierwszy z nich to "Trzy słowa najdziwniejsze": "Kiedy wymawiam słowo Przyszłość, pierwsza sylaba odchodzi już do przeszłości. Kiedy wymawiam słowo Cisza, niszczę ją. Kiedy wymawiam słowo Nic, stwarzam coś, co nie mieści się w żadnym niebycie". Ten utwór poraża prostotą, a jednocześnie budzi we mnie zdziwienie, że coś tak oczywistego można w tak piękny sposób opisać, ubrać w słowa. Kolejny wiersz, którego nie mogę i nie chcę zapomnieć to "Wszystko" mówiący w gruncie rzeczy o nieprecyzyjności tego słowa. "Wszystko – słowo bezczelne i nadęte pychą. Powinno być pisane w cudzysłowie. Udaje, że niczego nie pomija, że skupia, obejmuje, zawiera i ma. A tymczasem jest tylko strzępkiem zawieruchy". W "Chwila" każdy wiersz zasługuje na uwagę. Autorka mówi o codzienności, opisuje chwile ludzkiego życia, które jest rozmaite – bywa piękne, ale bywa też mroczne.  Każde słowo składa się na uzupełniającą się całość. Chciałam wybrać i zapisać cytaty - myśli, które zamierzałam zapamiętać. Nie da się, ponieważ ważne zdania znajdują się w każdym wierszu. Muszę mieć "Chwilę" pod ręką, by móc do niej stale zaglądać. Szymborska to mistrzyni słowa!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Za oknem deszcz i tak jakoś mnie naszło na poezję. Słowa, wątpliwości, aluzje, kontrasty, dużo niedopowiedzeń, cisza między wierszami...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)