Bitterblue
Kristin Cashore

Po tyranii ojca Bitterblue stara się zaprowadzić ład w królestwie. Młodej królowej zależy także na zyskaniu zaufania wśród poddanych. Kiedy uświadamia sobie, jak bardzo trudno to osiągnąć, zaczyna wymykać się z zamku i na własną rękę poznawać wszystkie tajemnice kraju. Jak będą wyglądać rządy królowej, udającej służącą? Jak bardzo szokujące okażą się realia życia poza pałacem?

Trzeci tom cyklu aspirował do mojego ulubieńca i przez jakieś sto stron zapowiadało się naprawdę świetnie. Nie dość, że śledzimy dalsze losy bohaterki, którą poznaliśmy w pierwszym tomie, to jeszcze powieść roztacza wokół siebie magnetyzującą aurę mroku i tajemnic, którą czuć niemal od samego początku. Dodatkowa obecność postaci z „Wybrańców” obudziła we mnie wewnętrzne dziecko, cieszące się z takich pozornych drobnostek. Nie spodziewałam się jednak, że Cashore potrafi tak bardzo „lać wodę”. Powieść zawiera ogrom zapychaczy, które nudzą, niepotrzebnie rozwlekają całą historię i co najważniejsze – niszczą jej rytm. Jest to Spore zaskoczenie biorąc pod uwagę wartką oraz wyważoną akcję, jaką autorka fundowała nam wcześniej.

Kreacja postaci pozostawia sporo do życzenia. Za bardzo nie wiem, w jaką stronę autorka chciała pójść, tworząc tytułową Bitterblue, ale szanuję próbę wyjścia ze swojej strefy komfortu. W porównaniu do jej poprzedniczek nie jest aż tak silna. Widać, że nie do końca radzi sobie z obowiązkami władczyni, natomiast dzięki temu nareszcie dostajemy bardziej autentyczną bohaterkę, która mimo przeciwności wciąż idzie do przodu. Niestety miałam wrażenie, że niczym za pomocą przełącznika zmienia się z nieco zagubionej w nadzwyczaj pewną siebie dziewczynę, przez co wiele decyzji jest dalekich od spójnych. Moją irytację potęgował sposób, w jaki odnoszą się do niej doradcy i inni pracownicy – jakby mimo wszystko nie traktowali poważnie młodej królowej, a ona w ogóle na to nie reaguje.

Ogromnym plusem jest romans pomiędzy główną bohaterką, a tajemniczym złodziejem. Właśnie ten nietuzinkowy wątek trzymał poziom powieści. W szczególności, że Bitterblue udaje zwykłą służącą, więc utrzymywanie tego w tajemnicy funduje nam dodatkowe napięcie.

Standardowo dostajemy wycieczkę po kolejnych miejscach uniwersum, jednak tym razem autorka skupia się bardziej na sytuacji społeczeństwa. Uznaję to za atut, ponieważ poznając i porównując ich świat z tym królewskim, dostajemy wiele przemyśleń zarówno tych na papierze, jak i własnych.

Porównując ten tom z poprzednimi widać, jak bardzo jest on niedopracowany. Roi się w nim od niedopowiedzeń, niedokończonych wątków i niespójności. Jednakże osobiście nie żałuję poznania historii Bitterblue i czekam na kolejne części.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Bitterblue" to trzecia i ostatnia książka z serii Siedem Królestw Kristin Cashore. Akcja rozgrywa się 8 lat po wyzwoleniu Monsei spod rządów króla Lecka, teraz Bitterblue jest ich królową i robi wszystko, żeby wynagrodzić swym podwładnym lata terroru. Akcja powieści płynęła dużo wolniej niż w "Wybrańcach" czy "Iskrze", ale mi to najzupełniej nie przeszkadzało. Nie mogłam oderwać się od lektury, gdy obserwowałam jak Bitterblue dorasta do bycia królową, odkrywa sekrety swojej rodziny i swojego miasta. Zarówno nowi, jak i powracający bohaterowie byli dobrze skonstruowani i podobała mi się też relacja Bitterblue i Safa :) Trzeba też wspomnieć, że trzecia część jest dużo mroczniejsza, niż poprzednie. Autorka opisuje okrucieństwa dokonane przez Lecka, nie bojąc się poruszać trudnych tematów i robiąc to w odpowiedni sposób. Bardzo żałuję, że książka ta nie została u nas wydana, ale jeśli tylko ktoś z Was ma możliwość czytać po angielsku, gorąco ją polecam :) Jest naprawdę fajnym zakończeniem wspaniałej serii pełnej przygód i magii, i warto po nią sięgnąć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)