Amelia
Jolanta Żuber

"Czuję w sobie strasz­ny nie­po­kój -- jakby miało wy­da­rzyć się coś złego."

Niepokój, ten narasta każdego dnia, obezwładnia, nie pozwalając normalnie funkcjonować. Wyklucza ze społeczeństwa, tłamsi i oblepia bezradnością. Gabriel zdaje sobie sprawę, że trawiąca go fobia stopniowo niszczy jego małżeństwo, oddalając od jedynej ważnej dla niego osoby - Amelii. Wyjazd do małego domku w Zakopanem wydaje się ostatnią szansą na odbudowanie relacji z żoną. Niestety, nic nie układa się po jego myśli, a na jaw wypływają mroczne sekrety...

Krótkie, ale jakże intensywne zderzenie z prozą autorki. Pochłaniające studium ludzkiej psychiki, obnażające jej złożoność, a zarazem niezwykłą kruchość. Tutaj nic nie jest oczywiste, niczego nie możemy być pewni, nie zabraknie również zaskoczeń. Sam początek w którym obserwujemy ułamek dzieciństwa Gabriela szokuje, rozdzierając serce na drobne kawałeczki. Tyle cierpienia, które nie pozostaje bez konsekwencji w późniejszych latach. Gdy coś w człowieku bezpowrotnie pęka, pozostawia go w ciągłej niepewności i lęku. Zabrakło mi tu większej ilości retrospekcji lub wstawek z okresu dojrzewania Gabriela, myślę że wzbogaciły by warstwę psychologiczną, chociaż na ilość emocji absolutnie nie mogę narzekać. Niesamowite jest również to z jaką łatwością autorka kreuje duszny, przesiąknięty niepokojem klimat. Idealna historia na jeden wieczór. Polecam serdecznie.