Czy po drugiej stronie randkowych aplikacji znajdowali się mężczyźni dokładnie tak samo rozczarowani kobietami spotykanymi w sieci? Czy i ja dla kogoś byłam takim rozczarowaniem?
Wystarczyło kilka miesięcy gadania online i nawet nie kilka dni na żywo, a ja jak głupia kretynka jedną nogą wdepnęłam w cholerne motylki.
Postanowiliśmy znaleźć jakieś fajne miejsce, w którym zjemy kolację. Padło na lokal znanej restauratorki. Nie przepadam za jej wizerunkiem i burzą włosów nad garnkami, ale przyznać trzeba, że gotuje przewspaniale.
Wstyd się przyznać, ale uwielbiam polskie schabowe z ziemniakami i kluski śląskie. W zakresie żywienia jestem patriotką, kocham polską kuchnię, choć ilość węglowodanów bywa przytłaczająca, a właściwie usypiająca.
Raczej nie potrzebujemy mężczyzn, po prostu fajnie móc na kogoś liczyć, chociażby przy odkręcaniu głupiego słoika. Oni lubią nam pomagać, my lubimy, jak to robią. Proste.
Robimy z siebie kretynki, które nie potrafią nic same zrobić. Robimy to jednak po to, żeby mężczyźni czuli się potrzebni. Jednocześnie – gdy nie udajemy słabych i bezbronnych, to nie chce im się fatygować.
To nie moja wina. Jeśli oni mi nie chcą pomóc, sama sobie pomogę. Nie zgadzam się na to. Nie będę żyć w strachu. Nie i już.
Polska policja tak właśnie pomaga pokrzywdzonym kobietom. Pomaga nam uwierzyć, że to nasza wina, że tego chcemy, że prowokujemy, że zachęcamy.
Do łóżka trafiliśmy bardzo szybko, wręcz nie było innej możliwości. Wydawał mi się niebywale atrakcyjny i po prostu nie mogłam się powstrzymać.
Czy po drugiej stronie randkowych aplikacji znajdowali się mężczyźni dokładnie tak samo rozczarowani kobietami spotykanymi w sieci? Czy i ja dla kogoś byłam takim rozczarowaniem?
Książka: Znajdź mnie
Tagi: rozczarowanie, aplikacje randkowe, kobiety, mężczyźni