Cytat

Każdy chce być taki inny, dziwny, niezwykły, a tak naprawdę wszyscy są jednakowo powierzchowni i nieciekawi.

Praktycznie każdy rozmawiał przez komórkę lub słuchał muzyki na swoim smartfonie. Znak czasów. Trudniej się spotkać oko w oko niż zadzwonić kilka razy dziennie.

Przeczytała w jakimś poradniku psychologicznym, że co prawda nasze traumy biorą początek w dzieciństwie, ale nie możemy nimi usprawiedliwiać swych porażek w dorosłym życiu.

Wielkie uchylne okna dawnego magazynu ukazywały rzekę, toczącą swe brudnozielone wody ze spokojem i elegancją starej damy o dawno przebrzmiałej urodzie. Może Dunaj był kiedyś modry, ale na pewno nie o takiej porze roku.

Tatuaże miały jeszcze bardziej skomplikowane znaczenie - mówiły nie tylko o poglądach politycznych czy społecznych właściciela, lecz także o jego szczególnych zdolnościach.

Wiedział, że największymi wrogami są nie ludzie uzdolnieni, ale beztalencia, które mogą wszystko zepsuć.

Stare Miasto w Krakowie przygnębiło go – trąciło kurzem i naftaliną. Mgła nadciągająca od rzeki przenikała wszystko, sprawiając, że budynki wyglądały jak widmowe upiory, a smog wisiał nad miastem niczym pomarańczowy złowróżbny osad.

Wciąż podziwiał Paulinę, piękną w charakterystyczny dla Słowianek sposób, ale zbyt trudną jak dla niego.

Każdy chce być taki inny, dziwny, niezwykły, a tak naprawdę wszyscy są jednakowo powierzchowni i nieciekawi.

Praktycznie każdy rozmawiał przez komórkę lub słuchał muzyki na swoim smartfonie. Znak czasów. Trudniej się spotkać oko w oko niż zadzwonić kilka razy dziennie.

Przeczytała w jakimś poradniku psychologicznym, że co prawda nasze traumy biorą początek w dzieciństwie, ale nie możemy nimi usprawiedliwiać swych porażek w dorosłym życiu.

Wielkie uchylne okna dawnego magazynu ukazywały rzekę, toczącą swe brudnozielone wody ze spokojem i elegancją starej damy o dawno przebrzmiałej urodzie. Może Dunaj był kiedyś modry, ale na pewno nie o takiej porze roku.

Tatuaże miały jeszcze bardziej skomplikowane znaczenie - mówiły nie tylko o poglądach politycznych czy społecznych właściciela, lecz także o jego szczególnych zdolnościach.

Wiedział, że największymi wrogami są nie ludzie uzdolnieni, ale beztalencia, które mogą wszystko zepsuć.

Stare Miasto w Krakowie przygnębiło go – trąciło kurzem i naftaliną. Mgła nadciągająca od rzeki przenikała wszystko, sprawiając, że budynki wyglądały jak widmowe upiory, a smog wisiał nad miastem niczym pomarańczowy złowróżbny osad.

Wciąż podziwiał Paulinę, piękną w charakterystyczny dla Słowianek sposób, ale zbyt trudną jak dla niego.