Cytat

Byłem mistrzem w ukrywaniu uczuć. Uczucia to słabość, pokazują zbyt wiele, obnażają to, co siedzi w człowieku. Kiedy je okazujesz, inni mogą czytać w tobie jak w książce. Widzą twoje słabości  

Piski dziewczyn stojących przy samej klatce oznaczały, że walka musiała się podobać.
A już ja to na pewno.

Wyszedłem z klatki bocznym wyjściem dla zawodników i udałem się na zaplecze klubu.
Polluks szedł za mną.

Stanąłem i spojrzałem na przyjaciela. Był mojego wzrostu, więc gapiłem się wprost
w jego przerażające czarne gały.

„Tak, Jagoda. Jagoda Borówko. – Wyciągnęłam rękę, którą on czym prędzej ujął.

- Nie żartuje sobie pani ze mnie?

-Ależ skąd!

- No dobrze… - odparł z ociąganiem. Nie był pierwszą osobą, która w ten sposób reagowała na moje imię i nazwisko. – Bardzo smakowicie się nazywasz.

- A ty?

Skoro już przeszliśmy na mniej oficjalną formę, ja także zamierzałam się czegoś o nim dowiedzieć.

- Ja?

-  Tak.

Drgnął mu kącik ust. Mocniej ścisnął moją dłoń, którą wciąż trzymał.

- Hugo Bosy.

- Jasne.

Przewróciłam oczami, wyrwałam rękę i zamierzałam zeskoczyć z murku. Przytrzymał mnie. Czułam jego duże dłonie na swojej talii.

- Dlaczego ja mam ci wierzyć a ty mi nie?

- Hugo Bosy? Może Hugo Boss?

- Nie, tak jak powiedziałem. – Uśmiechnął się.”

„ – Halo? – odebrał po trzech sygnałach.

W tle słyszałam jakiś hałas.

- Jesteś we Wrocku? – spytałam bez ogródek. – Błagam, powiedz, że jesteś!

- Eee, wracam z Katowic. Co się dzieje?

Teraz naprawdę chciałam zapłakać.

- Masz moje klucze od mieszkania?

- No tak, u siebie. Co się stało? Straszysz mnie, Jagoda… - Gdy mówił do mnie bez zdrobnień, to był sygnał, że się zdenerwował.

- Wyszłam wyrzucić śmieci. Jestem w samych gaciach. Zatrzasnęłam drzwi. Za czterdzieści minut powinnam być na Rynku, gdzie umówiłam się z Hugo Bosym – brzmiałam ponuro.

- Jagódko… - Maciek chyba próbował panować nad śmiechem. – Oj, Jagódko Borówko…

- Dobra, nie udław się tym tłumionym rechotem. Tylko się pospiesz. Ale jedź ostrożnie.”