Często myślałam, że wariuję - a raczej, że już zwariowałam. Jakby moja przyszłość była zamkniętym pokojem z pomalowanymi na biało ścianami i podłogami, bez okien i drzwi, i bez możliwości ucieczki. Otwierałam usta, żeby krzyczeć, ale nie wychodził z nich żaden dźwięk.
Często myślałam, że wariuję - a raczej, że już zwariowałam. Jakby moja przyszłość była zamkniętym pokojem z pomalowanymi na biało ścianami i podłogami, bez okien i drzwi, i bez możliwości ucieczki. Otwierałam usta, żeby krzyczeć, ale nie wychodził z nich żaden dźwięk.