Piotr Kulpa - najnowsze książki: Słowiańskie strachy. Antologia opowiadań grozy. Część 3 . Audiobook, Teoria rzeczy, Pan na Wisiołach. Krzyk Mandragory, Mroczne siedlisko, Pan na Wisiołach. Trzeba to zabić,
Średnia ocena książek Piotr Kulpa: 4.99/6
25 osób przeczytało książki autora
27 osób chce przeczytać książki autora
Piotr Kulpa - twórczość
Autorzy antologii „Słowiańskie strachy” (cz. 3) śmiało eksplorują naszą rodzimą, nieco zapomnianą mitologię, dając jej nowe życie w mrocznych, a niejednokrotnie krwawych, opowieściach. Zanurzcie...czytaj dalej
Zbiór dziewięciu opowiadań Piotra Kulpy składający się na cykl "Teoria rzeczy": Pan Daibeu Bismarck Czarny las Szansa Mistrz Poezja Sleep Wiedźma Renowator scenariusz sztuki - Fitness "Golgota" Oprawa...czytaj dalej
ętla wokół Smutów zaciska się. Kto jest temu winien, pytają. Odpowiedzi coraz bardziej ich od siebie oddalają i dezorientują. Magda traci zaufanie do męża. Czaruś buntuje się przeciw rodzicom...czytaj dalej
Pierwsza część cyklu o nowych mieszkańcach demonicznej wsi Wisioły, którą zamieszkują sami starcy. Tymoteusz Smuta - były biznesmen, trzeźwy od kilku lat alkoholik i niespełniony rzeźbiarz - sprowadza się wraz...czytaj dalej
Trzecia część cyklu o demonicznej wiosce zamieszkałej przez starców; dalsze losy rodziny mieszczuchów, którzy odważyli się rozpocząć życie z dala od cywilizacji. Od krwawych wydarzeń w...czytaj dalej
Jeśli jesteś "nim" - czy wkroczysz w świat koszmaru, gdy trzeba będzie ratować rodzinę? A co, jeśli rodzina cię za to przeklnie? Jak dowiedziesz, że jesteś prawdziwym mężczyzną? Jeśli jesteś "nią" - co zrobisz...czytaj dalej
Śni mi się ogień. I skrzypce. Co drugą noc. W każdą czerwoną od pożogi noc to samo. Ogień i zawodzenie skrzypiec. Jakby płakały i wzywały mnie do siebie. Nie wiem skąd ani dlaczego. Może powinienem wiedzieć, ale nie wiem. Już nie. Zapomniałem.
Więcej
Zamykam oczy. Głęboko wciągam powietrze. Czuję zapach silnych, chyba męskich perfum. I coś jeszcze, jakby lekką goryczkę potu. Zmierzam śladem tego zapachu, niby pająk po nici. Wyobrażam sobie, że wnikam przez skórę w mięśnie, we włókna nerwów, i pędzę nimi, niczym impuls elektryczny, prosto do mózgu. Jestem tam, widzę poszczególne pokoje z myślami, półki, na których stoją tomy zarchiwizowanych wspomnień.
Więcej