Pan na Wisiołach. Trzeba to zabić
Piotr Kulpa

Zakończyłam książkową przygodę z rodziną Smutów trzecim tomem cyklu '' Pan na Wisiołach '' , zatytułowanym '' Trzeba to zabić '' . W moim odczuciu część najsłabsza , mocno chaotyczna i z lekka przegadana . Rodzina Smutów w zasadzie już przestała być rodziną , a na pewno rodziną spójną i kochającą się . Każdy sobie że tak powiem rzepkę skrobie . Tymoteusz zamknięty w psychiatryku na oddziale dla nierokujących , otumaniony psychotropami , nie potrafi sprecyzować jasno myśli , za to nagle odkrywa że może słyszeć myśli innych , zwłaszcza ślicznej Anity , psycholog z którą ma sesje . Magda już nawet nie Smuta , bo po zaocznym rozwodzie z Tymkiem wróciła do panieńskiego nazwiska , Godlewska , mieszka w Bełchatowie z Czarkiem , teraz już 15 - letnim i Anielką , pięcioletnią córeczką chorą na progerię . Prowadzi własny gabinet stomatologiczny i czasami zabija w nim ludzi , a potem okazuje się że niczego nie pamięta . Czarek nieodrodny syn tej rodziny , już nie jest zastraszonym małym Czarusiem , tylko nastolatkiem z ciągotami do starszych od siebie kobiet i kłamiącym matce ile wlezie . Również ze zdolnościami parapsychologicznymi . Wszyscy oni ściągają znowu w jedno miejsce , każde na swój sposób i swoimi drogami . Autor też przywołał w powieści całe tabuny dalszych członków rodzin , zupełnie nie wiadomo po co , jakiś brat Magdy , nagle się objawił nie wiadomo skąd i dlaczego itp. Odsłoniły się przy okazji jakieś dziwne tajemnice różnych ludzi , luźno tylko związanych z bohaterami książki . Odniosłam trochę takie wrażenie jakby pan Kulpa nie bardzo przemyślał i wiedział o czym ma być ta kolejna trzecia część i w ogóle jak to wszystko z sensem zakończyć . Reasumując , pierwsza część mnie zainteresowała , w drugiej zainteresowanie się utrzymywało na właściwym poziomie i chciałam wiedzieć co dalej , trzecia część mnie znużyła , to co wymyślił autor dla mnie nie było wcale ciekawe i patrzyłam tylko ile jeszcze zostało mi kartek do końca książki .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Sześć lat to mgnienie, to chwila i błysk. Właśnie tak - nagle - dzieje się wszystko, i nie wiadomo ostatecznie, kiedy i w którym miejscu zostaje przekroczona granica między tym, co dobre i złe, między dzieciństwem i dorosłością, między prawdą i fałszem. Gdy odwracalne staje się nieodwracalne." Świetnie odnajduję się w takich powieściach grozy, wyrazistych, bezpośrednich, mocnych, z ogromnym ładunkiem emocjonalnym, czasem wręcz szokujących, a kiedy indziej pozostawiających czytelnikowi przestrzeń dla własnych przewidywań i przypuszczeń. Uczestniczymy w pełnych napięcia wydarzeniach, zastanawiając się, jak odbiją się one na psychice bohaterów, dokąd ich zaprowadzą, w jaki sposób odmienią ich życia, czy po tym wszystkim, co ich spotka, będą mogli jeszcze normalnie funkcjonować. Bardzo dobra kreacja pogłębionych profili postaci, nietuzinkowych i niezwykłych. A dodatkowo, fabuła osadzona w polskich realiach i rzeczywistości. Fantastyczne ukoronowanie trylogii grozy, zapewnia kilka godzin niesamowitych wrażeń, umożliwia wkroczenie do świata tak zupełnie odmiennego od naszego, wspartego ludowymi wierzeniami, zabobonami, czymś nieuchwytnym, irracjonalnym, czego z pewnością należy i trzeba się bać, a może nawet zabić. Zło ponownie silnie wdziera się w rodzinę Smuta, determinuje zachowania, nie pozwala uwolnić się od siebie. Tymoteusz, Magda, Czarek i Aniela będą musieli zjednoczyć się i stawić mu czoło. Nie będzie to łatwe, tym bardziej, że wokół nich nagromadziło się mnóstwo negatywnej energii, dzieją się przerażające incydenty, niewyjaśnione zbrodnie, podszyte amokiem, obłędem, szaleństwem i opętaniem. Wciągająco, intrygująco, mrocznie, strasznie, koszmarnie, ze świetnie narastającym wrażeniem wpadania w obłęd, pochłaniania przez nieczyste moce, dużej bezradności i bezsilności bohaterów. Ciekawy klimat, sugestywne opisy, pomysłowe rozwinięcie wielu wątków, zgrabne ich przeplatanie i satysfakcjonujące zakończenie. Nie sposób oderwać się od powieści, dopóki nie dotrze się ostatniej strony. Nieprzewidywalnie, tajemniczo, dynamicznie i zaskakująco, właśnie takie intensywne zaangażowanie uwagi czytelnika mocno cenię. Gorąco polecam miłośnikom tego gatunku, z pewnością niezapomniana przygoda z przenikliwym dreszczykiem grozy, w bardzo nietuzinkowym tonie, atrakcyjnym podaniu, a przy tym świetnie dopracowana. Aby w pełni ulec czarowi opowieści o "Panu na Wisiołach", trzeba koniecznie zapoznać się z wcześniejszymi jego odsłonami, "Mroczne siedlisko" tom pierwszy, "Krzyk mandragory" tom drugi. bookendorfina.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dalszy ciąg historii członków podzielonej rodziny Smutów. Robi się dużo poważniej - Tymek przeżył, ale spotykamy go w szpitalu psychiatrycznym, Czarkowi urodziła się siostra. Akcja wraz z tempem nabiera większego zasięgu, ale i tak punkt ciężkości znajduje się w Wisiołach. Magda chciałaby zapomnieć o tragicznych zdarzeniach i ułożyć sobie życie, ale cień mrocznej wioski nie dopuszcza światła normalności. Takim niezbyt chcianym wyrzutem sumienia jest chociażby córka Anielka, kruszyna chora na progerię, Więcej tu niesamowitości, uwolnione duchy mściwie krążą, a losy Czarka i Tymka muszą się spleść. Kieruje nimi bardzo mroczna siła. Dużo tu o dojrzewaniu, śmierci i o byciu człowiekiem. Gdzie są granice? Czy mieszczą się w nich nasze pragnienia? Mimo technicznie sprawnie napisanej historii, dobrego pomysłu fabularnego, dobrego wyważenia obecności poszczególnych wątków - które jak wir dążą do centrum... zawiodłem się. Wiadomo - jeśli trylogia, to trzeci tom doczytam nawet na siłę, ale frajdy tu już mało. Pierwsza rzecz, znowu nieszczęsne zwierzaki, autor chyba ma jakiś uraz do kotów, fragmenty gdzie mają być demoniczne i straszne są zwyczajnie nietrafione i okrutne. Drugi motyw - to dziwne wydarzenia w domu Magdy. Wiem, że to niejako rozwinięcie wcześniejszych jej zachowań, ale tu natężenie obrzydliwości jest... nie wiem, może trochę niespójne. Ed Lee okłada gorszymi obrazami, prawie czuć u niego odór i lepkość, robi się nam niedobrze - ale historia porywa tak mocno, że czytamy dalej. Okrucieństwo, groza, obrzydzenie jest przerysowane do ekstremalnych granic, karykatury niemalże. Tutaj chyba ich nie dosięga i w efekcie niektóre elementy wywołały pytanie - po co tam są? Plusem były za to wewnętrzne dialogi - kłótnie w głowie Smuty, fantastyczna konstrukcja i wymagająca dużego skupienia uwagi. Ciekawią nowi bohaterowie - panie psycholog, ale też Zuza i jej ojciec, wątek zakładu pogrzebowego plastycznie wpisuje się w treść. Po macoszemu potraktowano za to bohaterów drugoplanowych, których poznaliśmy wcześniej - lekkie streszczenia ich dalszych losów i zamierzeń to chyba jednak trochę za mało. Nie można pominąć tego co stało się z przeklętą wsią - opisy są bardzo sugestywne, chociaż na wspomniane koty wziąłbym poprawkę. Po dużym rozpędzie poprzednich części tu dobiegamy do punktu końcowego, parafrazując tytuł - "trzeba to skończyć". Nici wszystkich wątków zgrabnie się łączą, plotąc obraz finałowy - zaskakujący, ale też moim zdaniem nie dający ukojenia, zamknięcia takiego, jakiego bym widział. Może to nie koncert życzeń, ale czegoś mi tam brakowało.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)