Recenzja książki: Szewcowa
Recenzuje: Piotr Piekarski
Szewcowa Justyny Stasio-Sigi to poruszająca opowieść o trudnych doświadczeniach, które na zawsze zmieniają ludzkie życie. To także historia o tym, że czasem za spełnienie marzeń trzeba zapłacić zbyt wysoką cenę.
Szewcowa zaczyna się jak rasowe love story w stylu retro. Powojenna Łódź, dwoje ludzi spotyka się na prywatce. Julian jest przystojnym mężczyzną, który prowadzi zakład szewski. Maria to elegancka kobieta, szalenie tajemnicza i przez to intrygująca. Julian nazywa ją kobietą, która nigdy nie tańczy, bowiem każdemu mężczyźnie odmawia wspólnej zabawy. Gra za to w karty na pieniądze z taką zapamiętałością, jakby od tego zależały losy świata. Szewc jest pod ogromnym wrażeniem tajemniczej nieznajomej. Uważa, że takie spotkanie zdarza się może raz w życiu – postanawia więc zdobyć serce kobiety. Relacja rozwija się błyskawicznie i wkrótce Maria, która opuściła Lwów niemal bez środków do życia, zyskuje stabilne, dostatnie życie. Julian z kolei żyje z kobietą, której inni mogą mu jedynie zazdrościć. Ale czy związek ten przyniesie im szczęście? Czy uda im się spełnić wielkie marzenie Marii o posiadaniu dziecka? I czy cena jego spełnienia nie okaże się zbyt wysoka.
Szewcowa Justyny Stasio-Sigi to powieść, która w bardzo przystępnej formie porusza ważne, niełatwe problemy. Opowiada o ludziach naznaczonych wojną, którzy próbują budować nowe życie po jej zakończeniu. Nie da się jednak zapomnieć o tym, co było i czego się doświadczyło, gdy wokół panował mrok. Justyna Stasio-Siga nie epatuje przemocą. Nie trywializuje tragedii Auschwitz czy – szerzej – II wojny światowej. Nie wykorzystuje też prawdziwej historii, by stworzyć kolejny banalny romans wojenny. Miłość czy zauroczenie jest tu jedynie punktem wyjścia. Piękną chwilą, wspomnieniem, które owocuje z czasem kolejnymi nawarstwiającymi się dramatami.
Justyna Stasio-Siga tworzy swą opowieść w sposób zniuansowany, pełen subtelności. Dotyka spraw najtrudniejszych z ogromnym wyczuciem i delikatnością. Wspaniale portretuje swoich bohaterów – z dużą dozą zrozumienia i wyrozumiałości, zarazem jednak ukazując ich w sposób bardzo prawdziwy, ze wszystkimi ich wadami i problemami. Bohaterowie książki to ludzie naznaczeni przez wojnę. Skrzywdzeni, zranieni, w pewien sposób – skrzywieni. A jednak bardzo łatwo ich zrozumieć – może dlatego, że ze współczesnymi czytelnikami łączą ich marzenia o dobrym życiu, ciepłym domu, kochającej rodzinie. Tyle, że czasem dążą do ich spełnienia zupełnie niewłaściwymi sposobami.
Jednym z bohaterów powieści jest także Łódź – miasto kontrastów, które odradza się po II wojnie światowej. Przemierzamy jego ulice, odkrywamy, jak bardzo zacofane było w porównaniu choćby z odległym Lwowem, z którego pochodzi Maria. Tam kobieta żyła w mieszkaniu dobrze wyposażonym i nowoczesnym. Po przyjeździe do Łodzi, choć jest żoną człowieka zamożnego, musi żyć bez dostępu do kanalizacji czy prawdziwej łazienki. Tu ścieki po prostu wylewa się do rynsztoka.
Opowieść Justyny Stasio-Sigi wciąga i angażuje. Budzi emocje i nie pozwala pozostać obojętnym. Szewcowa mówi o niedopowiedzeniach, które stopniowo niszczą związek. O pochopnych decyzjach, których podjęcie sprawia, że krzywdzimy nie tylko siebie, lecz także innych. O tym, że niektórych marzeń lepiej nie próbować spełniać. I o tym, że istnieją doświadczenia, które zmieniają człowieka na zawsze. Warto sięgnąć po tę książkę. Pozostaje z czytelnikiem na długo.
