Recenzja książki: Dziadek

Recenzuje: Danuta Awolusi

Szpieg, który przede wszystkim jest dziadkiem? Człowiek o niezwykłej przeszłości, który nie zawaha się użyć wszystkich swoich zdolności, by walczyć o życie najbliższej osoby? Taki właśnie jest Jan Skórzewski. Debiutancka powieść Rafała Junoszy Piotrowskiego to kawał świetnej prozy!

Dziadek – taki tytuł nosi książka, której bohatera poznajemy właśnie w tej roli. Jan Skórzewski jest bez pamięci zakochany w swojej wnuczce Emilce. Są duetem idealnym. Uwielbiają razem spędzać czas, a Jan sprawdza się nie tylko w roli dziadka, ale również ojca i teścia. Rodzinną harmonię burzy jednak nagła choroba dziewczynki. Okazuje się, że leczenie choroby nowotworowej będzie słono kosztować. Janowi nie pozostaje więc nic innego, jak wrócić do przeszłości i postarać się zrobić wszystko, co w jego mocy.

Opowieść związana z Janem Skórzewskim jako dziadkiem ustępuje miejsca drugiej linii narracyjnej. Poznajemy bowiem Oskara – chłopaka, który dopiero w przyszłości stanie się Janem. Syna Polki i Niemca. Człowieka, który w późniejszych latach otrzymuje propozycję pracy w wywiadzie. I tak oto życie Oskara wypełniają misje – mniej lub bardziej niebezpieczne. Mężczyzna przechodzi szkolenie, a jego szczególną umiejętnością są włamania. Nie ma zamka, którego nie potrafiłby otworzyć!

Myślę, że powieść Rafała Junoszy Piotrowskiego może zaskoczyć. Nastawiałam się na opowieść o emerytowanym szpiegu i jego relacji z wnuczką. Tymczasem dostałam pełnokrwistą sensację z masą szczegółów i zwrotów akcji. Przyznaję – ma rozmach! Pojawia się m.in. wywiad Królestwa Norwegii, CIA, GRU, mafia. Życie Oskara/Jana jest fascynujące. Na dodatek udaje mu się założyć rodzinę (choć ślub bierze nie do końca z własnej woli, więc mało to romantyczne). Jednak – jak to w życiu szpiega bywa – rodzina może tylko przysporzyć kłopotów. Sielanka z żoną i synkiem być może nie jest mu pisana, ale i tak Jan spada na cztery łapy. W przyszłości rodzina pozwoli mu poczuć sens życia, a Emilka będzie jego szczęściem i oczkiem w głowie.

W literaturze sensacyjnej zawsze ujmowali mnie bohaterowie w dojrzałym wieku, którzy choć lata świetności mają za sobą, to nadrabiają doświadczeniem i spokojem, ostatecznie sprawdzając się na misjach lepiej niż młodzi gniewni. Jan wie, że na leczenie wnuczki potrzebuje znaczącej sumy i nie zawaha się jej zdobyć. A jeżeli przy okazji będzie musiał łamać prawo? Narazić się komuś? Cóż, nic nie może zatrzymać zakochanego człowieka.

Dziadek to świetna sensacja z domieszką historii i prozy obyczajowej. To powieść inteligentna z ukrytymi smaczkami, których warto poszukiwać. Polubiłam poczucie humoru autora i jego sposób obrazowania świata. Polecam – rozrywka na wysokim poziomie!