Życie lubi zaskakiwać część 1 - 12 sierpnia

Gdy dotarli do stołówki, zobaczyła Olę siedzącą przy stoliku i pilnującą miejsca, a Agatę stojącą w kolejce po jedzenie. Obie, ujrzawszy Iwonę, porzuciły swoje miejsca i podeszły do niej szybko.

            Chłopacy, z którymi weszła Iwona do stołówki, szybko się oddalili. Ola rzuciła się przujaciółce na szyję.

-Cała jesteś!

            Agata zwróciła uwagę na szeroki uśmniech Iwony. Nie rzucała się więc, tylko zapytała wprost:

-No i co to było? Bo sądząc po twojej minie, na pewno nie wilk.

-Blef. Jakiś młody jaja sobie z nas robił- nie wspomniała o Ericu. Doszła do wniosku, że powinien być na tyle dorosły, żeby sam się przyznać. Jeżeli tego nie zrobi do końca tygodnia, palnie go porządnie w łeb.

-Który?- chciała wiedzieć Ola.

            Iwona wskazała palcem na nastolatka w okularach, który siedział już przy stole w kącie stołówki jakby nigdy nic. Postanowiła go wydać. W tym wieku ludzie nie myślą o konsekwencjach. Jeżeli Ola da mu nauczkę, wyjdzie mu to tylko na dobre.

            Ola od razu do niego podbiegła. Iwona zaś stanęła w kolejce, a Agacie poleciła zająć stolik przy oknie. Ten, przy którym siedziała wcześniej Ola, już został przez kogoś innego zajęty.

            Po kolacji, gdy dziewczyny odniosły już puste, ale brudne talerze, podszedł Eric.

-Iwona, mogę cię na chwilę prosić?

-Po co?- wiedziała, po co, ale chciała przedłużyć sobie zabawę. Cierpiętnicza mina Erica mówiła wszystko.

-Porozmawiać.

-O czym?

-Wiesz, o czym.

            Ola i Agata spojrzały na siebie. Czyżby kroił się między nimi jakiś romans?

-Nie, nie wiem. Uświadom mnie, proszę.

            Eric chwilę milczał.

-Wolałbym w cztery oczy.

-Ale ja nie mam tajemnic między Agatą i Olą. Możesz śmiało mówić- Iwona uśmiechnęła się zachęcająco.

            Eric stracił cierpliwość.

-Ale ja mam. Chodź żesz, mówię- chwycił ją za rękę i pociągnął za sobą.

            „Hohoho! Aż tako się boi konfrontacji z Olą? Nieźle” pomyślała. Młody musiał się poskarżyć, że dała mu ostro  popalić.

            Eric zaprowadził ją do bramy wjazdowej. Nikt się tu nie kręcił, więc mogli spokojnie pogadać.

-No, słucham- powiedziała Iwona już się nie uśmiechając. Eric tak mocno ją chwycił, że aż rozbolała ją ręka. Musiała sobie rozmasować, żeby uśmierzyć ból.

-Nie mów Oli, proszę- powiedział Eric ciocho, żeby nikt nie słyszał.

-Nie rozumiem, po co ściszyłeś głos. Nikogo tu nie ma. Ręka mnie przez ciebie boli.

-Przepraszam.

-Za co? Za rękę czy za tego wilka?

-Za wszystko! Nie chciałem, żeby tak to wyszło.

-A jak chciałeś?

            Eric milczał. Po chwili zdecydował się powiedzieć tylko:

-Nie wiem...

-Chłopie, czy ty czasem myślisz?- wypaliła z wyrzutem Iwona- Ile ty masz lat, żeby tak się zachowywać? A zresztą, nie ważne...

-Przepraszam! Nie mam tu nic na swoje wytłumaczenie.

            Iwonie przypomniał się starszy brat i ona sama. Odparła:

-Faktycznie, nie masz. Ale ty nie mnie przepraszaj, ale Olę. To ona była przerażona, nie ja.