Zwyczajnie - miłość (XIX) Rozstanie

;g mógłby zajmować się takim pojedynczym człowiekiem dlatego, że ma wobec niego plan?
- Bóg ma plan wobec każdego z nas i nie raz wywraca nam życie do góry nogami, ale On wie co robi. My mamy jakieś swoje cele, a Bóg ma swoje i szczęśliwy ten kto zrozumie, że Boże zawsze są najlepsze. Ten jest wolny kto odda się woli Boga.
Magda wyszła z kościoła i skierowała swe kroki do rodziców. Nie chciała wracać jeszcze do swojego mieszkania, bez względu na to, czy będzie tam Dawid, czy znowu będzie puste. Kiedy tracimy grunt pod nogami często odruchowo szukamy schronienia u rodziców. Gdzie mógłby być lepszy azyl? Porozmawiała chwilę z mamą. Zajrzała do Michała i ten ją zaskoczył informacją.
- Niedawno był tu Dawid. Oddał gitarę, prosił o opiekę nad tobą. Ty mi powiesz co się dzieje? On już nie będzie z nami grał? Znalazł jakąś sensowną pracę? – Magda zmierzyła brata nieco przerażonym spojrzeniem i wyszła. Tramwajem wróciła w pośpiechu do mieszkania, a tu czekała ją niespodzianka. Dawida nie było. Myślała jeszcze, że wyszedł gdzieś na miasto, dopóki w kuchni na stole nie zobaczyła kartki. Krótki liścik. – „Kocham Cię. Jeśli ty mnie kochasz i chcesz ze mną być, tylko zadzwoń.”  Magda poszła do szafy w której trzymał swoje rzeczy. Była pusta. Położyła się na łóżku patrząc w sufit i mnąc w ręku kartkę. Sięgnęła po telefon, ale nie była w stanie wybrać numeru. Przecież w szpitalu leżał ledwo żywy Piotr. Nie mogła tego zrobić. Nie teraz.
- Boże daj mi jakiś znak. Boże daj mi jakiś znak. Boże daj mi jakiś znak. – szeptała, gdy z jej oczu znowu popłynęły łzy. Położyła dłoń na swym brzuchu. Świadomość tego, że za kilka miesięcy na świat przyjdą dzieci przeszyła umysł lękiem. Dla nich musiała podjąć słuszną decyzję, ale teraz nie była w stanie decydować o niczym.