Złodziej Prol +Ch1

-Mieszkam niedaleko…- Powiedział, patrząc się na niższą dziewczynę, starając się aby jego propozycja wyglądała na jak najmniej podejrzaną -...i mogę zająć się raną. 

--------------------

Budynek był najprościej rzecz ujmując zapuszczony i stary, ściany kiedyś pomalowane na ceglasto-czerwony kolor teraz były wyblakłe i poprzecinane siateczką uszczerbków i brudnych zacieków. Brzydki, nieciekawy, mały i nikt nie zwracał na niego uwagi. O to jednak dokładnie chodziło jego właścicielom. Każdy musi gdzieś spać, nawet kieszonkowcy, hakerzy i płatni zabójcy, a nie posiadając zaświadczeń o legalnej pracy, ci nie mogli pozwolić sobie na wynajmowanie mieszkań w tradycyjny sposób nie ryzykując że właściciel ich wyda. Niektórzy wyczuli w tym interes, utrzymując dyskrecję względem swoich najemców i pobierając za to dodatkowe (zdecydowanie zbyt wysokie w odczuciu Loke’a) opłaty. Ten budynek był głównie zamieszkany przez drobniejszych złodziei, bez koneksji i połączeń z mafią, co czyniło go bezpieczniejszym, oznaczało także niestety niższe standardy. Razem z dziewczyną stanęli przed starymi, pojedynczymi drzwiami wejściowymi, otwieranymi na klucz, który Loke bezzwłocznie wsunął do zamka i przekręcił. Drzwi zazgrzytały radośnie, a zamek odskoczył, pozwalając na wejście do środka. Przepuścił dziewczynę przodem, a następnie sam przekroczył próg, zamykając za sobą drzwi. Parter budynku był całkowicie zajęty przez mieszkanie właścicieli z pojedynczym wejściem po prawej, stary składzik do którego nikt od dawna nie miał dostępu z lewej i wejście na schody prowadzące na wyższe piętra, centralnie na wprost wejścia.  Loke ruszył w kierunku tych ostatnich, a dziewczyna podążyła za nim. Kompletny brak okien lub lamp na parterze sprawiał że jedynym światłem na jakie można było liczyć było to z pierwszego piętra. Powodowało to że cały parter pogrążony był w mroku, a jedynym dobrze widocznym miejscem były schody, tworząc dość nieprzyjemne wrażenie. Sytuacja jednak diametralnie zmieniała się wyżej, gdzie światło dostawało się do środka przez duże okna na klatce schodowej w czasie dnia lub biło od mocnych lamp ukrytych pod starymi, szklanymi i niekiedy popękanymi kloszami.Tutaj już bez problemu można było dostrzec brązowe płytki z zatartymi kwiatowymi wzorami którymi wyłożona była podłoga oraz lekko popękany, jasno-beżowy lakier który kiedyś zdobił ściany, teraz jednak stary i zniszczony, nie mógł już pełnić tego zadania, chroniąc je jedynie przed większymi zniszczeniami. Klatka schodowa na każdym piętrze przechodziła w długi korytarz z drzwiami prowadzącymi do mieszkań. Na każdej ścianie znajdowała się ich para, jednak najwyższe piętra, czwarte i piąte, posiadały jedynie po jednym większym mieszkaniu na każdą stronę. Loke kontynuował wspinaczkę na drugie piętro, a dziewczyna cały czas podążała za nim bez słowa. Następnie ruszył w kierunku odleglejszych drzwi po lewej stronie korytarza, wyciągając klucz i wsuwając go do zamka, który po przekręceniu szczęknął, wpuszczając ich do środka. Przepuścił dziewczynę, a następnie zamknął za gościem drzwi, powstrzymując westchnienie ulgi. “Co teraz…” pomyślał. Kiedy dziewczyna już znalazła się w jego mieszkaniu, nie mógł tak po prostu powiedzieć że się rozmyślił i jednak nie chce jej dalej pomagać, wyrzucając ją za drzwi i zostawiając samej sobie… Loke rozejrzał się po głównym pokoju szukając miejsca gdzie mogłaby usiąść w czasie gdy on przygotuje bandaż i coś do przemycia rany. Cały wystrój mieszkania był przewidziany dla jednej osoby, mały pokój dzienny był kompletnie zastawiony przez małą komodę, złożoną sofę służącą za łóżko i dwa nieużywane regały na książki i różne bibeloty oraz niski stoliczek do kawy, służący także za stół obiadowy. Oprócz tego mieszkanie miało także kuchnię i łazienkę i o ile to drugie było czyste i zadbane na miarę umiejętności gospodarza, prysznic, toaleta i zlew wyszorowane, tak kuchnia była na tyle nieużywana, że Loke rzadko zadawał sobie trud wysprzątania jej. Poza lodówką, śmietnikiem i mikrofalą, reszta szafek, piekarnik, palniki, garnki i cała reszta mogły dla niego nie istnieć… Sofa zaskrzypiała ostrzegawczo, gdy dziewczyna powoli opadła na siedzisko, nie czekając na zaproszenie. Loke stwierdził że jak na razie załatwia to sprawę i mimo że czuł się dość niekomfortowo z faktem że dziewczyna siedzi na czymś co służy mu za łóżko, zdecydował się zostawić ją na razie samej sobie i skupić na wyjęciu przedmiotów których mógł potrzebować. Znalezienie ich nie zajęło mu dużo czasu, trzymana w jednej z szuflad komody apteczka była jedynym miejscem gdzie mógł znaleźć bandaże i coś do odkażenia rany. Spędzenie tak długiego czasu za śmietnikiem w brudnej alejce nie mogło zadziałać na nią dobrze, a już na pewno nie antyseptycznie. Mimo że liczył na jakiś łagodny środek odkażający, jedynym co znalazł była jodyna. “Będzie musiała przeżyć…” pomyślał i odwrócił się w kierunku gościa, który utrzymywał zranioną rękę, uważając aby niczego nie poplamić.  Po chwili zastanowienia wyjął jeszcze jeden czysty bandaż, który miał zamiar zmoczyć i przeczyścić nim ranę. Buteleczkę z jodyną, tak samo jak dwa kawałki bandaża, jeden do obwiązania rany, drugi do jej odkażenia odłożył na stolik, następnie zamoczył kawałek służący do umycia rany w zlewie w łazience i usiadł obok dziewczyny, od strony zranionej ręki, biorąc się do roboty. Teraz w świetle lampy Loke mógł dokładniej przyjrzeć się zranieniu. Nie wyglądało ono na głębokie, biegło jednak przez całą wewnętrzną część dłoni i dalej między kciukiem, a pozostałymi palcami, sprawiając że każdy ruch ręki musiał być niesamowicie bolesny. Dodatkowo brzegi rany pokryły się paskudną ropo-podobną substancją, która nie mogła wróżyć niczego dobrego. Delikatnie rozchylił palce dziewczyny, a następnie zaatakował zaschniętą krew i ropę, powoli usuwając obie, odsłaniając samo przecięcie, starając jednocześnie nie sprawić zbyt dużego bólu. Strupy powoli ustępowały, ukazując pełny obraz zniszczeń dokonanych na dłoni. Loke z łatwością rozpoznał ranę ciętą, jako jedną z najbardziej charakterystycznych, szrama biegła dokładnie od złączenia kciuka z resztą palcy, przez całą długość dłoni, dokładnie tak jakby chwyciła za ostrze noża, który został nagle wyciągnięty z jej ręki. Teraz gdy rany nic nie zasłaniało nadszedł czas na jej odkażanie i zabezpieczenie. Sięgnął po buteleczkę, a następnie odkręcił ją i przyłożył  do szyjki czysty kawałek bandaża, obracając je do góry nogami. Płyn opadł na biały bandaż, powoli barwiąc go na ciemnobrązowy kolor. Loke zaskoczony zauważył jak mało go zostało w buteleczce. Kiedy zdecydował że już wystarczy z powrotem odwrócił buteleczkę, zakręcił ją i odłożył, pozostawiając jedynie marną resztkę. Teraz następowała najważniejsza część, zbliżył powoli zamoczony bandaż do dłoni dziewczyny, zatrzymując go dosłownie milimetr nad skórą.