Złodziej Prol +Ch1

-To może zaboleć…- Ostrzegł, a potem nie dając dziewczynie czasu na zastanowienie, przyłożył go do rany. Z jej ust uciekł syk bólu, szybko jednak przygryzła wargę, opanowując odruch. Przejeżdżał uważnie bandażem, oczyszczając ranę najlepiej jak potrafił. Jodyna mogła bardzo ją podrażnić i znacznie spowolnić proces gojenia, była to jednak lepsza perspektywa niż pozostawienie jej bez opieki. Kiedy zranienie było już dokładnie oczyszczone, sięgnął po ostatnią przygotowaną rzecz pozostającą na stoliku i rozwinął najdłuższy kawałek bandaża, owijając  kilkukrotnie dłoń i zawiązując tak aby przypadkiem nie spadł. Następnie popatrzył z dumą na swoje dzieło, podczas gdy dziewczyna delikatnie składała i rozkładała palce, sprawdzając wygodę opatrunku. Zajmowanie się mniejszymi zranieniami było czymś czego nauczył się na własnych błędach. Chwycił buteleczkę i dwa zużyte bandaże, a następnie podniósł się z sofy i ruszył w stronę kuchni, z zamiarem wyrzucenia zużytych bandaży, a potem schowania buteleczki z powrotem, w razie nagłego wypadku, zanim nie kupi czegoś innego.

-Dzięki...- Loke poczuł jak jeżą mu się włosy na głowie, kiedy zza jego pleców rozbrzmiał głos dziewczyny, którą zdążył uznać już za niemowę. Jej głos drżał, niepewny, zupełnie jakby w każdej chwili mógł się załamać. Czuł jak z zaskoczenia zaciska mu się gardło, uniemożliwiając odpowiedź. Obrócił się na pięcie i wpatrzył w dziewczynę, która stała do niego bokiem, z twarzą zwróconą w drugą stronę.

-N-nie ma za co, gdyby nie ty, pewnie bym już nie żył, więc tylko oddałem przysługę…- Odpowiedział w końcu, mocno zmieszany, jednak dziewczyna nie uznała za konieczne kontynuowaĆ rozmowy, opadając z powrotem na sofę, najwyraźniej stwierdzając że została zakończona. Zapanowała cisza, przerywana jedynie okazjonalnym skrzypieniem sofy, wywoływanym przez ruchy dziewczyny, która co jakiś czas przekręcała się, jakby coś ją uwierało. Nie przejawiała ona jednak żadnych oznak, które wskazywałyby na to że zamierza opuścić jego mieszkanie, wręcz przeciwnie, zdawało się że zaczyna czuć się w nim coraz swobodniej. Loke nie miał pomysłu co teraz robić, ostatni raz kiedy miał gości datował się na kilka lat wstecz, kiedy wciąż jeszcze wiódł bezpieczne życie razem z rodzicami, zdobywał wykształcenie i patrzył na przyszłość z nadzieją. Nie miał zamiaru dzielić tak małego mieszkania ze współlokatorką, dlatego nie mogła zostać, jednocześnie nie uśmiechała mu się wizja wyrzucenia dziewczyny samej w noc. Nagle myśli chłopaka zostały rozproszone przez donośne pukanie, a następnie dzwonienie do drzwi. Z zaskoczeniem spojrzał na zegar wiszący na jednej ze ścian, który wskazywał, że było sporo po pierwszej. Nie przychodził mu do głowy nikt kto mógłby chcieć od niego czegoś o tej godzinie, właściciele pieniądze odbierali co tydzień popołudniami, przyjaciół którzy mogliby go odwiedzić także nie miał, a nawet jeśli jakichś by miał, raczej nie zapraszał by ich do siebie. Biorąc to wszystko pod uwagę, najbezpieczniejszą opcją było więc zignorowanie… Dziewczyna nagle podniosła się z sofy i ruszyła w stronę drzwi, chwytając za klamkę i zanim Loke mógł ją powstrzymać, przekręcając zamek i otwierając drzwi. Zastygł w miejscu, z ręką wyciągniętą w jej kierunku, wpatrując się w osobę która stała po drugiej stronie. Chłopak, wyższy od Loke’a o co najmniej pół głowy, ubrany w taką samą szarą bluzę jak dziewczyna oraz czarne spodnie wyglądające na dżinsy. Grzywka siwo-szarych włosów opadała na jasną skórę, a spośród ostrych rysów twarzy, wpatrywała się w Loke’a para morsko-zielonych oczu. Reszta włosów opadała kaskadą wzdłóż boków głowy, kończąc się za uszami. Chłopak przekroczył próg, a dziewczyna zamknęła za nim drzwi, przekręcając zamek. Loke wpatrywał się w tę dwójkę oniemiały, zbyt zaskoczony, aby cokolwiek zrobić. Nagle chłopak uśmiechnął się, a w jego oczach zaiskrzyła źle skrywana złośliwość.