Złodziej Prol +Ch1

-Kapitanie, jesteśmy gotowi…- Starszy żołnierz w końcu się odezwał, salutując w geście szacunku, jednak mężczyzna w czerni znowu go zignorował i ruszył na środek “pomieszczenia” skąd miał widok na prawie każdy monitor. Odetchnął po raz ostatni aby odegnać resztki emocji, które mogłyby zakłócić jego osąd w najgorszym momencie.

-Zaczynamy…- Na to jedno słowo, atmosfera w centrum zmieniała się w jednej chwili, z nerwowego oczekiwania w stres i napięcie, w jednej chwili posypały się komendy, a akcja się rozpoczęła. Przygotowany oddział uderzeniowy przebił się przez drzwi na dachu i ruszył na dół, a grupy zabezpieczające zablokowały każde inne wyjście z budynku. Helikoptery, które dotąd miały latać nieregularnie, teraz rozpoczęły dokładną obserwację budynku w szyku który miał nie przeszkadzać snajperom czekającym tylko na sygnał do strzału. Każdy środek ostrożności został podjęty, teraz nic nie mogło pójść źle.

-Jedynka weszła! Gotowi do schodzenia!-

-Dwójka i czwórka zabezpieczone, trójka skończyła zamykanie!-

-Piątka do ósemki meldują pełny widok z każdej strony!-

Mężczyźni w pomieszczeniu meldowali jeden po drugim zakończenie kolejnych etapów zamykania terenu. Sekundy mijały, a wraz z nimi nadchodziły coraz to nowe doniesienia o wykonanych zadaniach. Kiedy zamykanie było prawie skończone kapitan nakazał grupie która już znajdowała się w środku rozpocząć zejście. Systemy budynku zostały zdalnie przejęte, windy i światła zostały wyłączone, a wszystkie drzwi do mieszkań pozamykane. Ludzie których wybrał jednak do tej misjii nie byli żółtodziobami ani słabeuszami. Oddział uderzeniowy był z nich wszystkich najlepszy. Teraz oczy dowodzącego tą misją były skupione tylko na jednym, na obrazie z kamery dowódcy tej małej, ośmioosobowej jednostki. Miesiące śledzenia i zbierania poszlak i tropów, dążenie po cyfrowej nitce do kłębka miały się w końcu opłacić. Żołnierze szybko i pewnie schodzili, piętro po piętrze nie przejmując się sprawdzaniem mieszkań w których były potwierdzone działające kamery. Jedynym czym musieli się teraz martwić było piętro dwudzieste, na którym obraz z kamer okazał się zapętlony. To ostatecznie przekonało kapitana o tym że terroryści tu byli lub, co jeszcze lepsze, być może nadal są, nie wiedząc że nadchodzi ich koniec. Grupa uderzeniowa zwolniła, w miarę jak zbliżali się do celu wzrastało ryzyko że każdy błąd może stać się zabójczy. Teraz już całe centrum dowodzenia co chwila zerkało na ekran na którym wyświetlony był obraz z kamery idącego na przedzie dowódcy. Światło jego latarki nie było w stanie rozjaśnić całej klatki schodowej, sprawiając mroczne wrażenie schodzenia w nicość. Co chwila na widoku pojawiała się lufa wypolerowanego karabinu, gotowa do wystrzału tak szybko jak tylko poczuje zagrożenie. Co chwila także pojawiały się tabliczki oznajmiające numer piętra 25, 24, 23, 22, 21… Przed kamerą pojawia się długi i szeroki korytarz o kamiennych, stylizowanych na marmurowe podłogach i ścianach pomalowanych na żółty kolor, biegnący w obie strony, prowadząc do innego, okrążającego całe piętro. Zgodnie z planem, dowódca ruszył w lewo, z planem okrążenia piętra i pozostawieniu na każdym zakręcie żołnierza, kontrolującego daną prostą, a następnie przystąpienia do sprawdzania kolejnych mieszkań, po kolei otwieranych i zamykanych. Oddział doszedł jednak tylko do pierwszego zakrętu. Szef Oddziału Kontrolnego aż westchnął, wpatrując się z przerażeniem w ekran.

-Jak…- Jęknął, nie mogąc wydobyć z siebie więcej słów. Na podłodze leżała zwykła kartka, niczym wyrwana z jakiegoś zeszytu lub notatnika. Tym co czyniło ją straszną był niemal dziecinnie wyglądający rysunek kociego oka, nieudolne powtórzenie symbolu który mężczyzna w czerni widział już przy niejednym włamaniu na serwery centrali, zostawiany niczym wizytówka i przyznanie do winy w jednym. Natomiast pod rysunkiem krótka informacja, nabazgrana tym samym flamastrem co rysunek “Lights Out” Kapitan odruchowo spojrzał na zegarek,23:59. Spojrzał szybko z powrotem na obrazy ze wszystkich kamer jakie obecnie mieli w budynku, jednak nic nie wzbudziło niepokoju, żadnego ruchu, błysków… Członkowie grupy uderzeniowej rozglądali się nerwowo w każdą stronę, wyczekując ataku, który jednak nie nadchodził. Czyżby chcieli jedynie ich przestraszyć? Zastanawiał się kapitan, ale co mogli na tym zyskać? Nagle wszystkie ekrany zamarły, jakby w stop klatce, a członkowie grupy kontrolnej spojrzeli po sobie przerażeni… Potem nastąpiła ciemność. Każda lampa, ekran lub cokolwiek innego sterowanego komputerowo w budynku zgasło, pogrążając teren w ciemności. Kapitanowi chwilę zajęło zrozumienie co się właśnie stało, po czym dopadł do najbliższego mikrofonu, modląc się aby jego ludzie go usłyszeli.