Złodziej Prol +Ch1

Złodziej

Prolog

Krople spadały z nieba, zderzając się z powierzchnią czarnego, skórzanego płaszcza i starej, znoszonej już fedory. Nienawidził deszczu, po prostu go nienawidził. Zacierał on ślady, tworzył dodatkowy hałas, zmywał pozostawione plamy, mógł nawet niszczyć dowody, czyniąc jego pracę trudniejszą i niebezpieczniejszą. I właśnie teraz, kiedy w końcu miał poczynić postęp w tej sprawie, musiało padać. Dźwięki deszczu zlewały się w jedno z odgłosami biegnących ludzi, samochodów jeżdżących w dole, rozmów ludzi, a także helikopterów które obserwowały budynek z każdej strony. Dzisiaj po tylu miesiącach przygotowań w końcu dopadnie tych, którzy odważyli się podnieść rękę na ustalony porządek, dzisiaj w końcu dorwie ich w swoje ręce, a potem osobiście dopilnuje aby zwierzyli mu się ze wszystkiego....

-Kapitanie!- Mężczyzna obrócił się na pięcie od krawędzi dachu i spojrzał na swojego podwładnego, granatowy mundur z naszytymi białymi dodatkami świadczył że osoba ta była z oddziału kontrolnego odpowiedzialnego za nadzorowanie akcji. Mężczyzna w płaszczu znał go osobiście, tak jak każdego kogo wybrał do tej akcji, wszyscy co do jednego byli pewnymi ludźmi, oddanymi sprawie.

-Melduj…- mruknął niecierpliwie.

Oczekiwanie aż przygotowania zostaną zakończone trwało w nieskończoność, a każda sekunda oznaczała więcej czasu dla ich zwierzyny na ogarnięcie sytuacji i przygotowanie się do walki, bądź ucieczki.

-Obraz z kamer został uzyskany, a system śledzenia grupy uderzeniowej przygotowany i aktywny, możemy rozpocząć akcję!- Mężczyzna w czerni uśmiechnął się ponuro, a następnie ignorując żołnierza ruszył w kierunku helikoptera, spoczywającego na lądowisku. Dach budynku na którym się znajdowali nie był duży, jedyne co się na nim mieściło to właśnie lądowisko i mały fragment pustego miejsca z przybudówką, skrywającą windę i zaraz obok schody prowadzące do wnętrza wieżowca. Wskoczył na płytę lądowiska i w kilku długich krokach dopadł wejścia do miejsca, z którego miał nareszcie rozpocząć akcję. Czuł jak podniecenie zaczyna wkradać się między jego myśli i mącić spokój i chłód, którego teraz potrzebował. Z całych sił odepchnął te uczucia i wziął głęboki oddech przed wkroczeniem do maszyny. Następnie wkroczył do mobilnego centrum dowodzenia, a wokół niego na nowo pojawiły się tak dobrze znane monitory i przyrządy, kontrolowane przez mężczyzn ubranych identycznie jak ten który przed chwilą zameldował gotowość. Helikopter ten był jednym z największych jakimi obecnie dysponowali, dokładnie jednym z pięciu takich centrów. I był tylko pod jego rozkazami… Na każdej możliwej powierzchni z wyjątkiem podłogi świeciły się ekrany wyświetlające obrazy z kamer wewnątrz budynku, z kamer w hełmach żołnierzy, plany budynku, aktualną pozycję poszczególnych jednostek, szeregi danych pobieranych bezpośrednio z centrali budynku i każda ta dana, jaka tylko mogła się przydać, była nieustannie filtrowana i zgłaszana przez jego ludzi. Szef oddziału kontrolnego, siwiejący już, doświadczony i dobry żołnierz, wstał ze swojego miejsca przed monitorem wyświetlającym co chwila szeregi cyfr i stanął obok dowódcy, czekając na rozkaz. Mężczyzna w płaszczu skupił się na chwilę na obrazie z jednej z kamer helikoptera. Budynek na którym się znajdowali, trzydziestopiętrowy, w kształcie zwężającego się ku górze stożka był istnym małym miastem w mieście. Na samym dole markety, sklepy, biura, a na górnych piętrach, mieszkania, apartamenty… A w jednym z nich ich cel, który przez cały ten czas krył się niemal dokładnie pod ich nosem, w samym Dystrykcie Przyszłości, grając im na nosie i śmiejąc się z ukrycia. Kapitan poczuł jak ręce zaciskają mu się w pięści, a gniew zaczyna palić wnętrzności.