Z nicości powstałam...W nicości trwam...

Z nicości powstałam… W nicości trwam...

Mój umysł zaśmiecony myślami, nie daje mi żyć. Wciąż pytania cisną mi się na usta, co złego zrobiłam, dlaczego los mnie tak ukarał, za co???

A przecież moja droga, miała być usłana różami…myślałam, że płatkami a nie kolcami…

Jak żyć, jak być sobą w tym świecie pełnym rozczarowań, na każdym kroku zawiść, zazdrość i rozpacz…ile można tego znieść???

Na plecach wciąż czuje oddech zła, które zaczaiło się w moim umyśle i wierci mi dziurę. Otchłań wielka pochłania mnie, spadam w wielka przepaść. Tylko dlaczego???

Czy życie zapisane tam do góry musi być takie podłości pełne, czy nie można żyć bezpiecznie pod skrzydłami szczęścia, czy głupia zazdrość musi niszczyć coś tak pięknego jak miłość wieloletnia, czy nie można tego przerwać wykorzenić zawistników i wyrwać ich jak chwasty z naszego życia, czy jednym głupim gestem można zniweczyć to wszystko???

Można ja już to wiem. Głupi gest. Jedna chwila z podłością ludzką. Jeden fałszywy chwast…i całe życie legło w gruzach. To co budowałam z taka starannością, z takim zaangażowaniem jak za sprawą złej wiedźmy obróciło się w pył…Nie ma już zrozumienia, dobrego słowa, miłego dzień dobry ….Nie ma już niczego cudownego…Zostały tylko oskarżenia i niedomówienia. Nikt już nie pragnie dojść prawdy. Złe słowo zasiało ziarno unicestwienia…

Pytam dlaczego????

Czy człowiek nie zasługuje na prawdę, chociażby bolesna????

Dlaczego istnieje zawiść i niweczenie dobrego????

Dlaczego nie można wierzyć sobie tylko innym???

Dlaczego ???

Nie ma na to odpowiedzi. Jeden chwast i proszę…kolce zamiast płatków, złe spojrzenia…A przecież ja nic nie zrobiłam…Może dlatego nic już nie ma…Może trzeba było nie poddawać się i trwać…Może czas by pokazał inne oblicze…

Nic już nie ma…Została wielka pustka…Nawet łzy do oczu już nie płyną…Nie warto, jeśli brak zaufania i nie ma prawdy…Nie warto już nic….