Wszystko przez telepatię. I

         Okazało się, że to, co mnie dotknęło,  potrafi być przydatne. Przekonałam się o tym na ćwiczeniach z geometrii wykreślnej. Rysowaliśmy przenikanie brył. W pewnym momencie przestałam rysować, nie wiedząc jaki wykonać następny ruch. Moją konsternację zauważył prowadzący, zbliżył się do mnie, pochylił nad moją pracą, po czym spojrzał na mnie. Zanim zdążył otworzyć usta, usłyszałam jego myśli: „ Dlaczego nie przeniesie tej wielkości cyrklem?”

- Ach, już wiem, cyrklem przeniosę – krzyknęłam.

- Jasne, że tak, brawo! – pochwalił mnie.

         Zaczęłam stawać się inną osobą, bardziej pewną siebie. Śmielej odzywałam się w grupie rówieśników. Fakt, czasami wykorzystywałam usłyszane cudze myśli. Ale co tam, krzywdy nikomu tym nie robiłam.

         Następnego dnia wypadał pierwszy dzień wiosny – Dzień Wagarowicza. Staliśmy smętni przed salą. Doktorek od ekonomii spóźniał się. Nagle Wacuś wrzasnął jak oparzony:

- Kwadrans akademicki – biegniemy w przeciwną stronę korytarza, bo stamtąd  może nadejść i zgarnąć nas z powrotem. Tu wskazał przeciwny kierunek, od strony dziekanatu.  Biegiem! Ruszyliśmy zwartą grupą, krztusząc się ze śmiechu. Zziajani zatrzymaliśmy się przed budynkiem uczelni. Doktorka nie było widać – pewnie był już na piętrze…

- Cóż zrobimy z tak miło rozpoczętym dniem? – zapytała blond- piękność na roku, Żanetka.

- Na Stary Rynek, na” browara,” droga społeczności – rzucił największy obibok jakiego Ziemia wydała, Marek.

         No i poszliśmy całą grupą, a właściwie dwie,  prosto przez cudny most Rocha. Słońce wychodziło zza chmur, w powietrzu czuć było wiosnę. Trzymałam się na skraju grupy, aby nie narażać się na niepotrzebne wysłuchiwanie czyjś myśli, jednak jak najbliżej Filipa. Chyba przez tę wiosnę czułam, że rosną mi skrzydła, a w brzuchu ćwierka mi milion wróbli!

         Jak niewiele potrzeba do szczęścia, a jednocześnie tak wiele…

cdn.