Wiadomość

„ Gdyby wszystkie demony świata były widziane gołym okiem, świat stałby się nie do zniesienia” ( „Wahadło Faulcauta” Umberto Eco) Z dala wydawał się w miarę normalny. Siedział, jak co wieczór przed ekranem komputera, najprawdopodobniej pogrążony w myślach. Czasami na niego zerkałem, ale niezbyt często, gdyż niektórzy mogliby wziąć to za pewien rodzaj zboczenia. Patrzyłem raczej z ciekawości. Tej pamiętnej listopadowej nocy wystukiwał coś na swojej klawiaturze, nie odrywając wzroku od ekranu monitora. Miał długie włosy, które swobodnie spoczywały na jego ramionach. Był raczej typem samotnika, outsidera. Zamknięty w sobie, szukający odpowiedzi na nieistniejące pytania. Wiem o nim tyle, ponieważ sam należę do tego typu ludzi, którzy w dzisiejszym świecie nie znajdują pocieszenia. Ludzie stają się dla ciebie dziwni, a ty sam stajesz się jeszcze bardziej dziwniejszy dla nich. Nagle przestał pisać. Patrzył w ekran, jakby był w transie, ani na moment nie odrywając od niego wzroku. Pochylił głowę, a twarz ukrył w rozłożonych dłoniach. Siedział tak przez dłuższą chwilę. Patrzyłem na niego z wielkim zaciekawieniem. W pewnym momencie znów spojrzał na monitor i zaczął uderzać w klawiaturę. Przestał i kiwnął się na krześle, tym razem do tyłu. Cały czas obserwował ekran, przekładając ręce za głowę i kładąc je na szyi. Swoim ciężarem wyprostował krzesło i siadł prosto. Nagle zerwał się gwałtownie z krzesła, wyraźnie czymś poruszony. Szybkim, zamaszystym ruchem uderzył w szufladkę z klawiaturą. To wystraszyło mnie samego. Odwróciłem wzrok od jego okna i przeniosłem na ekran własnego monitora. Pomimo to, że mieszkamy w pokojach naprzeciw siebie, on nigdy nie patrzył w moje okno, ja,niestety, nie mogłem się oprzeć. Przez dłuższą chwilę nie patrzyłem w jego okno. Nie wiedziałem, czy w momencie, gdy uderzył wsuwaną szufladkę, wiedział, że gość z naprzeciwka gapi się na niego. Pomimo strachu postanowiłem tam spojrzeć. To, co ujrzałem zmroziło we mnie krew. On stał przy oknie, odwrócony dokładnie w moją stronę, i z chwilą, gdy ja spojrzałem w jego stronę, on zamroził mój wzrok. Patrzył na mnie, a ja nie byłem w stanie nawet oderwać wzroku. Stał tam w czarnym podkoszulku z rękami swobodnie spoczywającymi wzdłuż ciała. Próbowałem oderwać wzrok, lecz nie mogłem. To, co przyciągało mój wzrok, to jego oczy. Nie były to oczy zwykłego człowieka. Bardziej zwierzęce, wilcze. Kontrastując z czernią pokoju, okraszoną jedynie słabym światłem monitora, jego oczy wyglądały niczym oczy wściekłego zwierzęcia, przygotowującego się na do ataku. Wilka, który widząc swoją ofiarę, szczerzy ostre jak brzytwa zęby, a piana toczy mu się z pyska. Nagle zgasł ekran monitora i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że on nie poruszył się z miejsca. Pomimo to, ja ciągle przyglądałem się sąsiadowi. Jego pokój był całkiem czarny, a ja musiałem mocno wytężyć wzrok, by zauważyć kontury mebli. Lecz jego samego tam nie było. Tak jakby nagle się rozpłynął. Włosy zjeżyły mi się na karku, a strużki zimnego potu drażniły skórę pleców. Byłem przerażony, wręcz sparaliżowany strachem. Ale najgorsze miało nadejść za chwilę. Monitor znów się włączył bez niczyjej pomocy. Lekkie, pojawiające się światło zaczęło rozjaśniać część pokoju. Jego tam nie było. Po chwili on sam pojawił się. Nie wyglądał tak samo. Ręce miał z tyłu, włosy lekko zlepione przy końcówkach, choć tego nie mogłem dokładnie dostrzec. Jego oczy nie wyrażały już wściekłości, nie wyrażały nic. Pustkę, absolutną pustkę. Choć w pokoju było ciemno, to oczy widziałem doskonale. Jego drgające mięśnie prawej dłoni zdradzały, że musiał coś dzierżyć w dłoni. Patrzyłem na niego, a jego ślepia znów zaczęły wyrażać głód. W pewnym momencie wyjął to, co chował za plecami. Był to ogromny kuchenny