Ta jedna kłótnia...
Ta jedna kłótnia...
- Czyś ty do reszty zdurniał matole?! Jak można być takim debilem?! - ordynator wrzeszczał tak, że było go słychać na zewnątrz budynku.
- Ale… - Sebastian próbował się przebić przez grad oszczerstw.
- Nie ma żadnego „ale” matole! Kto ci kazał podpisać dokumenty, jak mnie nie było?!
- Ale był telefon od góry, no z biura sekretarza.
- Żaden telefon! Od jakiej góry?! Ja tu jestem „górą” debilu! Zabieraj rzeczy i wypieprzaj z mojego szpitala! Jesteś skończony! Nawet na wsi zabitej dechami roboty nie dostaniesz przy podcieraniu tyłków! - ordynator zaczął się odgrażać - Już cię nie ma! Wypieprzaj!
Niemal wszystkie pielęgniarki i reszta personelu, która została tego piątku na dyżurze, pochowała się w dyżurce i świetlicy, żeby tylko nie trafić w sam środek awantury. Sebastian niemal wybiegł z pokoju lekarskiego z wypiekami na twarzy niczym bomba, która za chwilę wybuchnie i zmiecie pół szpitala. Chwycił jedynie za swoją teczkę z dyżurki i pognał na parking. Wsiadł do auta i z piskiem opon ruszył przed siebie.
Jedna z pielęgniarek po kilku minutach wyjrzała ze świetlicy, chcąc upewnić się, że w drodze do dyżurki nie trafi na szefa. Szybko przemknęła na górę, ale gdy tylko chwyciła za klamkę drzwi, z gabinetu wyłonił się ordynator.
- Czego tutaj? Już na dół!
- Ja tylko chciałam…
- Następna do pyskowania?!
Ordynator nastroszył się bardziej, zupełnie jakby damski bokser trafił na idealny worek treningowy. Pielęgniarka pognała do toalety na głębi korytarza z nadzieją, że ten nie pójdzie za nią. Mężczyzna ze wrzącą krwią w żyłach, zaczął przetrząsać dyżurkę w poszukiwaniu teczki Michała. Cześć papierów zrzucił na podłogę, wywrócił stolik z rozłożonymi dawkami leków na noc dla pacjentów. W końcu chwycił za telefon. Wściekły zaczął wybierać numer, myląc się przy tym i trzaskając w aparat słuchawką. Za trzecim razem się udało.
- Halo? Mamy problem! Dlaczego poszło od was zezwolenie?!
- Nie obchodzi mnie, że sekretarz wydał zgodę! To nie on ustala reguły z PUSz`em! - lekarz znów podniósł głos - Ten gówniarz tutaj wróci, albo to sekretarz się nie wypłaci. Nie tylko on umie pociągać za sznurki. Niech lepiej pilnuje stołka, bo długo na nim nie zabawi!
Lekarz zamierzał wrzeszczeć, ile się da do słuchawki, ale zdołał przekrzyczeć go ktoś inny. Rozjuszony rzucił słuchawką i wyszedł na korytarz. Krzyki dobiegały z jednej z sal i to wcale nie z tych dla niebezpiecznych pacjentów. W sali tego dnia został Emil. Od rana czuł się osłabiony i wyraźnie nie wyglądał na okaz zdrowia podczas obchodu. Pacjent niemal pół dnia przespał, a wybudziły go wrzaski rozchodzące się po korytarzu i trzaskanie drzwiami. Z początku nie wiedział, co się dzieje, ale im dłużej to wszystko trwało, tym jego napięcie narastało. W końcu po którymś trzaśnięciu drzwiami jak błyskawica przeszyła go myśl, która dręczyła go w dzieciństwie. Kiedy w dzieciństwie zgubił piłkę inne dzieci z osiedla, na którym mieszkał, zaczęły się z nim drażnić, pokazując ich piłkę. Gdy Emil wyciągał ręce po zabawkę, dzieci popychały go i szarpały, naśmiewając się z niego. To uczucie upokorzenia i dręczenia wróciło wraz z rozchodzącą się po oddziale agresją ordynatora. W końcu mężczyzna nie wytrzymał i zaczął wrzeszczeć i okładać drzwi butem.
