Szalona miłość

a swój styl, a jej wyginające się na wszystkie możliwe sposoby ciało, robiło wrażenie, że jest bez kręgosłupa. Los nam sprzyjał i wygraliśmy dużą butelkę szampana. Ale dziewczyna nie była sama, była w towarzystwie gbura, który za grosz do niej nie pasował. Jednak zanim odeszła wręczyłem jej białego misia, a na czerwonej w białe kropki kokardce, napisałem: Dla boskiej Isadory – od Szymona. Nie poznałaś mnie Izabel, prawda?
By zyskać na czasie, przełknęła ślinę.
- Spotkałam cię kilka razy na korytarzu. Ale przez moment nie pomyślałam, że możesz być tym zwariowanym tancerzem, który mną rzucał jak szmacianą lalką…
- Wygraliśmy i to się liczy – przerwał jej w pół zdania.
- Musieliśmy wygrać, skoro na parkiecie zostaliśmy tylko my dwoje. Widząc jego tajemniczy uśmiech – dodała: - Pozostałe pary, aby nie oberwać obcasem, wolały się przed czasem wycofać. Ale jest tak jak przed chwilą powiedziałam, to stare dzieje. My zaś nie jesteśmy zwariowanymi studenciakami, którzy kiedyś byli pewni, że cały świat należy tylko do nich.
Temat rozmowy przerwał, zachrypnięty gwizdek czajnika. Zamrugała oczami i wyszła z pokoju. Po chwili wróciła z świeżo zaparzoną herbatą i zajęła miejsce w fotelu naprzeciwko niego. Nic nie mówił, tylko patrzył na nią i lekko się uśmiechał. Ale jego uśmiech nie był cyniczny, jak zwykle. Był raczej tajemniczy, który trudno było rozszyfrować, by odgadnąć cel tej niezapowiedzianej wizyty.
- Proszę cukier – rzekła ażeby przerwać milczenie, które zapanowało.
Ocknął się jakby z popołudniowej drzemki.
- Przepraszam, zamyśliłem się. Od pewnego czasu, wszystkie moje sprawy tak szybko się toczą, że za nimi nie nadążam i to jest skutkiem mojej zadumy – powiedział z miną grzecznego chłopczyka i ucałował przegub jej dłoni.
Dalsza rozmowa toczyła się na temat firmy, w której oboje pracują. Trochę o polityce i na końcu o sporcie. Kiedy wychodził, zamykając za nim drzwi spytała:
- Dlatego przyszedłeś, żeby mi powiedzieć o swoim odkryciu?
- Nie po to – pokręcił głową.
- Więc?
- Jestem tutaj z kilku powodów, ale o tym porozmawiamy nieco później. Jeśli chodzi o dzisiejszy dzień, chciałem cię zobaczyć, by się upewnić, czy wszystko w porządku. Nie zapomniałem także, że dzisiaj są Walentynki i z tej okazji chciałem cię prosić…
- O co? Nie mogę dla ciebie zatańczyć, skoro mam nogę w gipsie. Poza tym, już wyszłam z wprawy.
- Wiem. Ale nie oto mi chodzi.
- W takim razie, o co?
- Na to pytanie, Izabel. Niech ci odpowie Św. Walek – powiedział całkiem spokojnie, uścisnął jej dłoń i wyszedł.