Świat psów

  Powiodłem wzrokiem w kierunku starszej kobiety, podpierającej się drewnianym kijkiem. Wolną ręką prowadziła ona małą dziewczynkę z rudymi kucami. Razem coś podśpiewywały.

  - Widzisz, ludzie też mają swoje rozrywki.

  - Czy chodzenie może być rozrywką?

  - To nie jest chodzenie. Dla tej pani jest to spacer z wnuczką.

  - A dla wnuczki spacer z babcią. Tak?

  - Tak, Bruno.

  - A dlaczego ja nie mam babci?

  - Może masz. Tylko nie tu.

  - A gdzie?

  - W niebie.

  - A co to takiego jest niebo? Nigdy o nim nie słyszałem.

  - To takie miejsce, w którym zwierzęta znajdują się po śmierci.

  - Psy też?

  - Też. Ale tylko te dobre.

  - Aha. To znaczy, że te, które chciały mnie zjeść, nie pójdą do nieba, tak?

  - Nie my o tym decydujemy, Bruno.

  - A kto?

  - Najwyższy.

  - Kim On jest.

  - To taki Pan, który wszystko stworzył.

  - Psy też?

  Kondzio się uśmiechnął.

  - Też – odpowiedział.

  Rozejrzałem się. Po przeciwległej stronie ulicy, po chodniku szedł młody pan z dziwnie nastroszonymi włosami. Swoja dużą dłonią trzymał za rączkę małe dziecko. Jeśli się nie mylę, była to dziewczynka.

  - Tato – powiedziało dziecko, wypluwając kawałek czegoś, na co kiedyś chcieli mnie przerobić skośnoocy – ja już nie chcę tej bułki. Ona jest nie dobra.

  Młody pan spojrzał na dziecko, ale nic nie powiedział. Dziewczynka rzuciła bułkę na ulicę i za moment oboje z tatą znikli za rogiem ulicy. Pobiegłem szybko w kierunku bułki, wcale się nie rozejrzawszy.  

  - Bruno, nie! – krzyknął za mną Kondzio i całą swą siłą naparł na mnie ciałem, w ostatniej chwili ratując przed rozpędzonym samochodem. Odleciawszy kilka metrów, przed upadkiem na chodnik zdążyłem usłyszeć pisk opon i jakiś straszliwy jęk. Uderzyłem o ścianę pobliskiego sklepu, ale podniosłem się szybko. Duży, biały samochód odjechał, odsłaniając leżące na asfalcie ciało Kondzia. Pobiegłem do niego, ale…

  Ale on już nie żył.