Świat psów

  - To taka ciepła kanapką z musztardą.

  - A co to jest musztarda?

  - Takie coś, co lubią ludzie. Sam nawet kiedyś tego spróbowałem; w koszu był cały słoik.

  - I smakowało ci?

  - Nie, gorzkie było jakieś.

  Zaniósł mnie do miejsca, w którym stały wielkie, żelazne pojemniki, a wokół nich porozrzucane były najróżniejsze rzeczy.

  - Masz, pewnie jesteś głodny. – Kondzio podsunął mi łapą kilka kawałków kiełbasy.

  - A ty nie będziesz jadł?

  - Nie, ja już jadłem.

  Teraz wiem, że Kondzio mnie wtedy oszukał. Nie miał nic w pysku od kilku dni.

  - Ludzie wyrzucają coraz więcej jedzenia – tłumaczył mi po jakimś czasie. – Niestety wyrzucają je do ubikacji, nie do kosza na śmieci.

  - A co to jest ubikacja?   

  - To takie miejsce, w którym ludzie robią kopę i takie tam.

  - Aha. Ale dlaczego wyrzucają jedzenie właśnie do ubikacji?

  - Bo tam nie zaśmiardnie się.  

  - Bo tam i tak już śmierdzi, tak?

  Kondzio uśmiechnął się.

  - Nie, bo wszystko, co ludzie wrzucą do tej ubikacji, spływa kanałami z dala od domu.  

  - Kanałami? To znaczy gdzie?

  - Chodź, pokażę ci.

  Kondzio poprowadził mnie do żelaznej kraty na chodniku. Usłyszałem bulgotanie.

  - Tam jest woda – zauważyłem.

  - Zgadza się.

  - Czy moglibyśmy się jej napić.

  Kondzio pokręcił głową.

  - Nie, ta woda jest brudna.

  - Bo jest z ubikacji, tak?

  - Dokładnie.

  - A dlaczego ludzie wyrzucają jedzenie?

  - Bo nie umieją go poszanować.  

  - Ludzie są źli?

  - Nie, po prostu jeszcze wielu rzeczy nie rozumieją.

  Wróciliśmy do wielkich, żelaznych pojemników. Kondzio wziął mnie w pysk i wrzucił na stos worków. Były śliskie.

  - Tu będziesz spał – powiedział do mnie. Odwrócił się.

  - Gdzie idziesz?

  - Rozejrzę się za jedzeniem. Spij.

  Podkuliłem ogon pod siebie i przytuliłem się do worka. Zalatywało od niego nieprzyjemnym zapachem. Z dala dochodził szmer pędzących samochodów, które wtedy uważałem za żelazne konie. Zmrużyłem oczy i spróbowałem zasnąć.  

  - Patrzcie, zgniłek! – Z płytkiego snu wzbudził mnie krzyk. W moją stronę zbliżała się trójka psów o kołtuniastej sierści.

  - Jeszcze młody – powiedział jeden z nich.

  - Pewnie smaczny – dorzucił drugi. Trzeci natomiast warknął.

  - Zostawcie mnie! – zaskamłałem, zbierając się do ucieczki. Przecisnąłem się przez szparę między ogrodzeniem a ziemią. Za sobą słyszałem urywane szczekanie. Jak szybko mogłem, przebierałem krótkimi łapkami. Po chwili jeden psów przygniótł mnie swoim wielkim ciałem.